Szczurzy szlak

Czytając w zeszłym roku "Sierociniec janczarów" poprzednią książkę Piotra Gajdzińskiego wiedziałam, że po kolejną sięgnę bez mrugnięcia okiem. Styl, język i fabuła zrobiły na mnie ogromne wrażenie.

Rafał Terlecki po roku powraca do rodzinnego Wolsztyna miasta zagubionego między jeziorami i lasami zachodniej Wielkopolski. Dzięki zagadce rozwiązanej w tym mieście jest autorytetem. Właśnie dlatego profesor wolsztyńskiego liceum Henryk Howański zwraca się do Rafała z prośbą o pomoc. Profesor dowiedział się od pracownika wiedeńskiego Muzeum Historii Sztuki, że mieli wspólnego dziadka. Chwilę potem ten informator zginął w wypadku samochodowym. Z tego co kojarzy Henryk, jego dziadek Bolesław zniknął w czasie wojny po aresztowaniu i słuch po nim zaginął. Rafał ma za zadanie prześledzić powojenne losy Bolesława. Nawiązuje kontakt z ludźmi, którzy przeżyli okupację Wolsztyna. Ale wszystkie ich wspomnienia o Howańskim są sprzeczne. Z czasem dochodzi do wniosku, że wydarzenia z czasów okupacji mają przełożenie na współczesność. Angażując się w sprawę zaginięcia Howańskiego Rafał odkrywa dotąd nieznane fakty, ściąga niebezpieczeństwo na siebie i swoich bliskich. Otrzymuje anonimy i groźby, komuś bardzo zależy, żeby zostawił tę sprawę w spokoju. Zagłębiając się w historię Bolesława Howańskiego Rafał trafia na trop jednej z największych hitlerowskich operacji wywiadowczych.

"Szczurzy szlak" to lektura niezwykle trudna. Mnogość osób, miejsc i wydarzeń wymaga od czytelnika skupienia i uwagi. Do tego dwie przestrzenie czasowe Wolsztyn 2019 rok kontra Widzim Stary 1943 rok. Na duży plus zasługuje tutaj spis osób i miejsc, który autor zamieścił na początku książki. Wielokrotnie podczas czytania się przydaje. Książka jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Autor z zegarmistrzowską dokładnością przeprowadził research i stworzył historię, od której nie sposób się oderwać. Naprzemienne ukazanie czasów obecnych i czasów II wojny światowej wyszło rewelacyjnie.

Znacie historię swojej rodziny? Próbowaliście tworzyć drzewo genealogiczne?

Do Rafała Terleckiego, dziennikarza telewizyjnego, zgłasza się nauczyciel w liceum w Wolsztynie, z prośbą o zbadanie dziejów jego dziadka. Bolesław Howański w 1943 roku został aresztowany przez Niemców. Wtedy też rodziną straciła z nim kontakt i jego dalsze losy pozostają tajemnicą.

Jednak jakiś czas temu z Henrykiem Howańskim nawiązał kontakt Austriak, który twierdził, że mają wspólnego dziadka. Za nim jednak odpowiedzi Henrykowi swoją historię, zginął w wypadku.

Czy to tylko przypadek? Czy ktoś nadal strzeże tajemnic z przeszłości i zrobi wszystko, aby nie ujrzały światła dziennego?

"Szczurzy szlak" to drugi tom serii z dziennikarzem Rafałem Terleckim. Jest to osobna historia i można czytać bez znajomości "Sierocińca janczarów", ale polecam przeczytać obie. To kawał dobrej lektury.

Ci, którzy są tu dłużej, wiedzą już, że nie przepadam za książkami historycznymi. Jednak uwielbiam w książkach połączenie teraźniejszości i przeszłości, tak jak jest to w tej serii. Wydarzenia z przeszłości, czy wojny i zaraz po niej, przeplatają się ze współczesną historią.

Oba wątki są bardzo ciekawe i pochłaniają czytelnika. Poszukiwania odpowiedzi, tropów, żyjących świadków dawnych wydarzeń. Rafał jest uparty i z uporem dąży do rozwiązania zagadki. Czasem nawet za cenę bezpieczeństwa swojego i swojej rodziny. Nie łatwo jest go zniechęcić, a tym bardziej zmusić do porzucenia badanego tematu.

Wątki z przeszłości są zawiłe, ale nawet dla mnie fascynujące. Tak przedstawioną historię lubię. Z każdej strony czuć pasję Piotra Gajdzińskiego do historii. Widać jego wielką wiedzę na ten temat. A połączenie tego z wątkiem kryminalno-sensacyjnym jest świetnym pomysłem. Ja jestem na wielkie TAK i czekam na kolejne książki.

Piotr Gajdziński podejmuje kolejne wyzwanie. Nadal sięga do tych samych bohaterów, co poniekąd wymusza lekturę wszystkich części po kolei. Sięgając po Szczurzy szlak warto zapoznać się wcześniej z bohaterem, przeżywając wspólną przygodę w Sierocińcu Janczarów.
Rafał Terlecki, dziennikarz telewizyjny, dostaje kolejne wyzwanie. Za wszelką cenę stara się rozwikłać historię Bolesława Howańskiego, który po aresztowaniu przez Niemców, w 1943 roku, zniknął. Przez jakiś czas jeszcze pisał listy do rodziny, ale nigdy do niej nie powrócił. Co się z nim stało i jaki spotkał go los ? na te pytania odpowiedzi poszukuje dziennikarz. Ale czy zaginiony może mieć coś wspólnego z pracownikiem wiedeńskiego Muzeum Historii Sztuki, który zginął w tajemniczym wypadku samochodowym? Terlecki, przy pomocy koleżanki Olgi, podejmuje się prowadzenia szaleńczego śledztwa. Niebezpieczeństwa czyhają na nich z każdej strony. Dlaczego? Nikt nie lubi, jak się grzebie w jego przeszłości, i nie daj Boże, wyciąga niewygodne fakty czy głęboko skrywane tajemnice. Odkrywają dziwne rzeczy, pewne fakty prostują i pokazują prawdziwy przebieg wydarzeń. Jak chociażby przypadkowość wypadku w Austrii ? Ale to dopiero początek, bądźcie cierpliwi, będzie bardziej szokująco i odważnie ?
Trzeba przyznać, że autor ma wielką wiedzę historyczną, czym się pochwalił w niniejszej powieści. Uważam, że wierne odtworzenie pewnych faktów i zdarzeń może świadczyć o pasji, jaką jest historia II wojny światowej. Wtłoczenie wątku sensacyjnego w ówczesne czasy wypadło ciekawie i intrygująco. Sprawiło, że całość świetnie się zazębiła i wyszła z tego całkiem ciekawa powieść.
Piotr Gajdziński prowadzi fabułę w dwóch przestrzeniach czasowych, w czasach II wojny światowej i współcześnie. Bardzo dobrze przeplata wątki, uzupełnia je i tworzy godną uwagi kompilację faktów i zdarzeń. Dobrze się to czyta, chociaż, jak dla mnie, chwilami wiało nudą, marazmem i brakiem napięcia. Za bardzo jestem już przyzwyczajona do pełnej gotowości w czasie całej lektury, więc momentami się nudziłam. Zadziwiać może w trakcie tej przygody mnogość mniejszych wątków, które nie są bez znaczenia, bo wszystkie zmierzają do jednego celu, mają wspólne ujście w finale. To z jednej strony walor akcji, a z drugiej może sprawiać wrażenie nadmiarowości. Podsumowując, czyta się szybko i z zaciekawieniem, emocje są stopniowane i trzeba je trzymać w ryzach, aby się zbytnio nie rozpanoszyły.
Zachęcam do podróży do Wolsztyna, gdzie czeka tajemniczy i ciekawski dziennikarz, który wyciągnie z was każdą tajemnicę ... Już się bójcie, on naprawdę jest dobry w tym, co robi ...