Na ołtarzu ciszy

,,Człowiek tak naprawdę jest zawsze samotny, niezależnie od tego, czy przebywa wśród ludzi lub zwierząt, czy zostaje sam ze sobą. Samotność nie przychodzi z zewnątrz, ale jest głęboko zakorzeniona w duszy. Choć czasami się o niej zapomina, ona nie odchodzi ani nie udaje się jej pozbyć, ponieważ człowiek nigdy nie będzie zdolny uciec od samego siebie?

Nawoja od dnia swojego urodzenia była dzieckiem wyjątkowym, wyróżniającym się na tyle innych do tego stopnia, że nie znajdowała zrozumienia wśród mieszkańców wsi. Niektórzy podejrzewali nawet, że może być opętana. Jedynymi na których mogła liczyć byli ukochani rodzice ale w momencie, gdy zebrały się nad jej głową ciemne chmury, nawet oni nie byli w stanie jej pomóc. Zmuszona do tułaczki poznaje świat, który do tej pory był jej zupełnie obcy. Dzięki naukom pobieranym wcześniej u zielarki udaje jej się przetrwać dzięki darom natury. Nowogródek, do którego szczęśliwie trafia, jest dla niej miejscem niesamowitym, tak różnym od tego co znała. Wszystko ją fascynuje, chłonie jego piękno każdą cząstką swojego ciała.

Nawoja śmiało przeciwstawia się ogólnie przyjętym normom, podkreślając swoją odmienność niemal na każdym kroku. Nie obawia się tego, że może zostać posądzona o czary i gdy tylko ktoś potrzebuje jej pomocy, ona dzieli się swoją wiedzą bez zastanowienia. Jest otwarta przede wszystkim na naturę i całym sercem kocha zwierzęta. Nie brakuje jej odwagi, hartu ducha i mimo tego, czego sama doświadczyła od ludzi, nikomu nie życzy źle. Mimo tego ile o sobie wyjawiła jest w niej ogrom tajemnicy.

Mam bardzo mieszane uczucia względem tej historii. Początkowo zapowiadała się fenomenalnie, niestety w późniejszym czasie zabrakło mi tej iskry, która pojawiła się wraz z pierwszymi stronami. Czułam się przytłoczona zbyt dużą ilością opisów i nie mam tu na myśli tych, które dotyczyły samej Nawoji czy tego co potrafi, ale samego otoczenia. Żaden z prowadzonych wątków nie znajduje swojego zakończenia, nie wiem czy Autorka ma w planach kontynuację ale ta opowieść, wręcz tego wymaga. Zbyt wiele rzeczy pozostaje niewyjaśnionych co sprawiło, że moja ciekawość jest niezaspokojona. Jest tutaj wiele mądrych myśli i cytatów, które z pewnością zapadają mi w pamięć. Od początku byłam przekonana, że znajdę tutaj wiele wierzeń słowiańskich ale poza tym pojawia się również wielowątkowość, która była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Rzeczywistość przeplata się ze światem magii a pomiędzy nimi rysuje się wątek kryminalny co jest niespotykanym połączeniem.

Od jakiegoś już czasu zachłysnęłam się wierzeniami słowiańskimi i nordyckimi.
Pociąga mnie ten świat, gdzie dużo zawdzięcza się naturze a jeszcze moja prababka była szeptunką więc tym bardziej nie mogłam przejść obok tego tytułu obojętnie.

Nawoja urodziła się cudem, w czasie, kiedy nikt nie myślał jeszcze o czymś takim jak cesarskie cięcie.
Nikt oprócz Any.

Okazuje się, że Nawojka miała niezwykły dar.
Słyszała wszystko aż za dobrze a mówiła głównie szeptem, chyba, że musiała mocno podkreślić swoje zdanie.

Niestety miała także niewyparzony język i opowiadała wszystko co słyszała każdemu, kto pytał lub nie.
Przez to dziewczynka wpadła w nie lada kłopoty ale zaradna matka dała ją na nauki do wioskowej staruchy, która ponoć była szeptunką tylko prawda okazuje się o wiele bardziej skomplikowana.

Nawoja poznaje moc ziół, lecznictwa i uroków, jednak splot wydarzeń sprawia, że zmuszona zostaje uciekać a także traci jeden ze swoich darów.
Po drodze trafia na okropne znalezisko, które nie daje jej spokoju przez cały czas.

Bardzo ciekawiły mnie wątki z ziołolecznictwem i czarami chociaż przyznam, że czasami historia za bardzo skupiała się na tym, jak Nawojka się zachwyciła życiem w mieście i miast się skupić na ułożeniu sobie życia i pomocy innym to głównie wpadała w rozmyślania o sukniach, pałacach etc.

Na szczęście fabuła wracała ciągle do motywów z urokami i innymi czarami chociaż muszę przyznać, że zakończenie, mimo że spodziewałam się, iż będzie wymagało drugiego tomu w przyszłości, to skończyło się dosłownie nagle.
Tak jakby ktoś po prostu w dowolnym momencie po dowolnej kropce powiedział stop, cięcie.
Takie wrażenie miałam.

Całościowo książka jest ciekawa, warta uwagi, wzbudza moje zainteresowanie a także chciałabym dowiedzieć się jakie jest rozwiązanie śledztwa i czekam na kontynuację, by móc ocenić historię Nawojki jako całość.

Co do pióra autorki jest bardzo przyjemne, przystępne i jasne a także było dużo przypisów, które pozwoliły nam poczuć nastrój tamtych czasów i zrozumieć nawiązania do prawdziwych postaci.

Czekam na kolejny tom, ciekawość mnie zeżre jak naszą Nawojkę.

"Szeptucha Na ołtarzu ciszy" to książka, która wciąga od samego początku nie tyle akcją co mrocznym, specyficznym klimatem. Autorka zabrała mnie do XVII wieku, gdzie ktoś znający się na ziołach i leczeniu uznawany był za czarownicę. Do czas, w których wierzono w demony i gusła.
Jest to opowieść o dziewczynce, Nawoja, która od pierwszych dni swojego życia wyróżniała się z tłumu. Kochała zwierzęta, a one ją. Swoim uśmiechem przekonała do siebie nie jedną osobę. Gdy dorasta okazuje się, że posiada niezwykły dar. Potrafi widzieć to co nie jest widoczne na pierwszy rzut oka. I kiedy odkrywa tajemnice wieśniaków i jak to dziecko wyjawia je innym nie jest już takim słodkim dzieckiem. Mieszkańcy podejrzewają, że jest opętana. Proponują rodzicom by poszła na nauki do Akaszy, lokalnej szeptuchy. Jeśli tego nie zrobią, zabiją Nawoję.
Autorka świetnie wykreowała Nawoje, którą możemy poznać od samych narodzin. Towarzyszymy jej podczas dorastania i jesteśmy świadkami ?dziwnych? jak na tamte czasy jej zachowań. Pani Bianka tak jak pisałam wcześniej wspaniale oddała klimat minionej epoki. Posiada również lekkie pióro i ciekawy styl pisania, dzięki czemu książkę bardzo szybko czyta się.
"Szeptucha Na ołtarzu ciszy" to książka, która skłania do przemyśleń o tym jaką rolę w naszym życiu nadal odgrywa przyroda i czy żyjemy z nią w zgodzie. Podobnie jak z naszymi przekonaniami.
Dla mnie czas spędzony z tą książka, był bardzo przyjemnym czasem. Rzadko sięgam po motyw szeptuch i myślę, że będę musiała to zmienić.