Szewczenko. Moje życie, moja piłka

Andrij Szewczenko to bez wątpienia jedna z najwybitniejszych postaci w historii ukraińskiego i światowego futbolu. Był legendą Milanu, Dynama Kijów, reprezentacji Ukrainy. Wygrał Złotą Piłkę, przez kilka lat był uznawany za jednego z najlepszych napastników na świecie, a po zakończeniu piłkarskiej kariery nie porzucił futbolu ? został trenerem. Na początku tego roku na polskim rynku wydawniczym ukazała się autobiografia Andrija Szewczenki.


Książka rozpoczyna się od krótkiej charakterystyki Andrija Szewczenki napisanej m.in. przez Carlo Ancelottiego czy José Mourinho. Później do głosu dochodzi główny zainteresowany, który pisze o swoim dzieciństwie, początkach przygody z futbolem. Wszystko jest uporządkowane chronologicznie. Pochodzący z Dwirkiwszczyny Ukrainiec opowiada o latach spędzonych w Dynamie Kijów i pracy pod okiem Walerija Łobanowskiego, który odkrył jego talent, a następnie go oszlifował.


Szewczenko dużo uwagi poświęca sprawom stricte piłkarskim. Pisze, jak wyglądała jego kariera w poszczególnych klubach, mówi o szczegółach gry dla Chelsea, ujawnia przyczyny swojego niepowodzenia w zachodnim Londynie. Brakuje jednak pikantnych anegdot, które dodałyby książce kolorytu. Momentami aż prosi się, by Szewczenko opisał jakąś ciekawą historię, gdyż można przypuszczać, że przez lata grając na najwyższym poziomie, ma ich wiele w zanadrzu, choćby z czasów pamiętnej nocy w Stambule. Szewa przyjął jednak inną taktykę i uznał, że czytelników zainteresują wyłącznie czysto piłkarskie aspekty jego kariery, co nie do końca było właściwe.


Andrij Szewczenko nie kryje się ze swoimi poglądami politycznymi, w przeszłości wielokrotnie je prezentował, jednak w swojej książce konsekwentnie pomija ten temat. Nie wypowiada się o relacjach swojego kraju z Rosją. Wojna na Ukrainie wybuchła co prawda pod koniec lutego, zaś książka została wydana na początku lutego, ale przecież już dużo wcześniej doszło do aneksji Krymu czy innych konflików między tymi państwami. Szewczenko w ogóle nie porusza tego tematu, nad czym można ubolewać. 45-latkowi można zarzucić także to, że bardzo mało uwagi poświęcił swojej przygodzie z reprezentacją Ukrainy w roli szkoleniowca.


Ogólnie książka jest ciekawa, przyjemnie się ją czyta, jednak momentami brakuje jej przysłowiowego pazura. Choćby kilka ciekawych anegdot zza kulis mogłoby dodatkowo wzbogacić tę książkę i sprawić, by stała się ona jeszcze ciekawsza. Zagorzali kibice Milanu, czy w ogóle pasjonaci futbolu, przeczytają ją z wielką przyjemnością i nie będą zawiedzeni, ale inaczej może być z osobami, które sięgają po książki sportowe głównie w poszukiwaniu pikantnych anegdot.

Wstęp do autobiografii Szewczenki napisali Paolo Maldini, Carlo Ancelotti, czy José Mourinho. Po wypowiedziach sławnych postaci futbolu Ukrainiec przejmuje piłkę i opowiada historię swojego życia. Przedstawione wydarzenia mają układ chronologiczny. Historia zaczyna się od dzieciństwa, początków przygody Szewczenki z futbolem, poprzez akademię i występy w pierwszej drużynie Dynama Kijów, transferze do Milanu, nieudanym pobycie w Chelsea, aż po powrót do Mediolanu, a następnie do Kijowa. Pomiędzy piłką klubową mamy wątki reprezentacyjne i udział w mundialu w 2006 oraz Euro 2012.

Książkę szybko się czyta, ale niestety nie jest zbyt ?porywająca?. Brakuje historii zza kulis, anegdot z szatni. Nie mówię, że ich w ogóle nie było, ale z pewnością za mało, jak na autobiografię takiego piłkarza. Sporo jest ogólników, dominuje życie sportowe Szewczenki, co zrozumiałe zwłaszcza wątek mediolański, ale co rozczarowujące o pracy w roli selekcjonera reprezentacji Ukrainy Szewczenko wspomina zaledwie w kilku słowach.

Nie ma kontrowersji, Szewczenko nikomu nie wbija żadnej szpilki, nikogo nawet nie krytykuje. Momentami jest aż cukierkowo. Dziwi mnie fakt przyznania tej pozycji tytułu ?piłkarskiej książki roku we Włoszech w 2021 roku?. Ja określiłabym, iż to książka poprawna. Brakowało mi pewnej iskry. Dlatego też nie jest to pozycja z gatunku ?must read?, choć na pewno warto ją przeczytać.

Kto przepowiedział Szewczence, że w koszulce Milanu zdobędzie Złotą Piłkę, choć nawet nie był jeszcze zawodnikiem Rossonerich? W jaki absurdalny sposób w pokoju hotelowym poważnie uszkodził łąkotkę, co skończyło się operacją? Czym Pirlo doprowadzał do szału Gattuso? Czy w przerwie finału Champions League w Stambule piłkarze Milanu świętowali już zwycięstwo nad Liverpoolem?

?Szewczenko. Moje życie, moja piłka? to pozycja, która powinna zainteresować wszystkich miłośników sportowych biografii. Zwłaszcza zaś przypadnie do gustu kibicom Milanu, w końcu Szewa na zawsze pozostanie jednym z Rossonerich.