Szkatułka z motylem

se?ory Mariany, która obsy­py­wała poca­łun­kami twa­rze wnu­cząt, i głę­boki, skrzy­pliwy głos don Igna­cia. Wytę­żyła słuch, aby uchwy­cić choćby jedno słowo, wypo­wie­dziane przez Ramona Cam­pione, ale nie udało się jej. Nie wie­działa nawet, jak brzmi jego głos. Fede­rica w pod­sko­kach wybie­gła na taras, nio­sąc szka­tułkę, którą koniecz­nie chciała poka­zać babci. Helena łagod­nie upo­mniała ją, żeby cier­pli­wie zacze­kała, bo abu­elita będzie miała mnó­stwo czasu, by obej­rzeć skarb wnuczki, gdy już zamieni parę słów z tatą. Fede­rica posłusz­nie usia­dła w hamaku i przy­glą­dała się, jak dziad­ko­wie roz­ma­wiają z rodzi­cami. Hal sie­dział na kola­nach Heleny, jeż­dżąc nowym pocią­giem po bla­cie stołu. Po dłuż­szej chwili Fede­ricę znu­dziło cze­ka­nie, pod­nio­sła więc wieczko szka­tułki i prze­kro­czyła próg swo­jego tajem­nego świata. - Jak długo zosta­nie­cie? - zapy­tał wprost Igna­cio, który od razu dostrzegł znie­cier­pli­wie­nie i nie­po­kój, malu­jące się w oczach syna. Ramon wzru­szył ramio­nami i zer­k­nął w kie­runku hamaka. Fede­rica już ich nie słu­chała. - Nie wiem - odparł. - Ale spę­dzi­cie z nami święta, prawda? - ode­zwała się Mariana. - Chyba nie zamier­za­cie wyje­chać wcze­śniej? - dodała, wyraź­nie prze­ra­żona tą myślą. - Oczy­wi­ście, że nie - zaprze­czyła Helena i uśmiech­nęła się z tru­dem. - A może zosta­li­by­ście aż do Nowego Roku? Nie wiem, kto jesz­cze przy­je­dzie, praw­do­po­dob­nie Felipe i Maria Lucia oraz Ricardo i Anto­nella. Nikt mnie nie uprze­dza, wszy­scy przy­jeż­dża­cie, kiedy przyj­dzie wam na to ochota - rze­kła Mariana. Uda­wała, że narzeka, lecz w grun­cie rze­czy była bar­dzo szczę­śliwa. Ramon spoj­rzał na Helenę, ale nic nie wyczy­tał z jej twa­rzy. Umie­jęt­ność poro­zu­mie­wa­nia się bez słów, którą kie­dyś opa­no­wali do per­fek­cji, ode­szła wraz z miło­ścią. - Bar­dzo chęt­nie - odpo­wie­działa Helena, myśląc o dzie­ciach i dodat­ko­wym tygo­dniu, jaki będą mogły spę­dzić w towa­rzy­stwie ojca. Nic się nie sta­nie, jeżeli wyjadą do Anglii zaraz po Nowym Roku. Nowy rok i nowy począ­tek, pomy­ślała z cięż­kim wes­tchnie­niem. Mariana zauwa­żyła napię­cie, panu­jące mię­dzy synem i synową, i jej radość przy­ga­sła. Z nie­po­ko­jem zer­k­nęła na męża, który zawsze potra­fił czy­tać w jej myślach. - Dosko­nale. - Igna­cio poważ­nie ski­nął głową. Wła­śnie wtedy, w chwili nie­wy­god­nego mil­cze­nia, na progu tarasu sta­nęła Estella, nio­sąc tacę z pisco sour. Oczy miała utkwione w tacy. Bała się potknąć i ośmie­szyć w obec­no­ści gości. Ramon zerwał się z krze­sła, żeby jej pomóc. - Ostroż­nie, to cięż­kie - powie­dział, wyj­mu­jąc tacę z jej rąk. Estella spoj­rzała na niego spod gęstych ciem­nych rzęs. - Dzię­kuję, don Ramon - rze­kła mięk­kim, cze­ko­la­do­wym gło­sem. Ramon uśmiech­nął się i dziew­czyna poczuła, że jej żołą­dek zwija się w twardą kulkę, a policzki oble­wają się krwa­wym rumień­cem. Pospiesz­nie spu­ściła oczy. Jej twarz była tak gładka, nie­winna i otwarta, że Ramon zapra­gnął przyj­rzeć jej się dokład­niej i na pewno by to zro­bił, gdyby nie spoj­rze­nia żony i rodzi­ców, które czuł na karku. Z żalem ode­rwał oczy od twa­rzy Estelli, odwró­cił się i posta­wił tacę na stole. Kiedy obej­rzał się ponow­nie, poko­jówki już nie było. Pozo­stał po niej tylko deli­katny zapach róż, uno­szący się w powie­trzu. Napeł­nił szklanki tra­dy­cyj­nym chi­lij­skim drin­kiem z soku cytry­no­wego z pisco i podał je doro­słym. Ledwo usiadł, gdy dziew­czyna poja­wiła się znowu, tym razem z sokiem poma­rań­czo­wym dla dzieci. - Estella jest nowa - poin­for­mo­wała cicho Mariana. - Wspa­niała dziew­czyna. Pamię­ta­cie Con­su­elę? Ramon z roz­tar­gnie­niem kiw­nął głową, kątem oka obser­wu­jąc atrak­cyjną młodą kobietę. - No, wła­śnie. Dobra stara Con­su­ela umarła w zeszłym roku w lecie. Zupeł­nie nie wie­dzia­łam, co robić, prawda, Nacho? Nie mia­łam poję­cia, gdzie szu­kać nowej słu­żą­cej. - I jak ją zna­la­złaś? - zapy­tała Helena, zado­wo­lona, że roz­mowa toczy się cał­kiem nor­mal­nie. - Wła­ści­wie to zna­leźli ją dla nas Men­do­zo­wie, któ­rzy mają letni dom w Zapal­lar. Estella jest sio­strze­nicą ich poko­jówki, Espe­ranzy, tej, co tak potwor­nie Biedna Espe­ - Jeste­ście z niej zado­wo­leni? - Helena odgar­nęła włosy z czoła synka i musnęła je peł­nym czu­ło­ści poca­łun­kiem. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki