Szkoła bohaterek i bohaterów, czyli jak sobie radzić z życiem (twarda)

hleba z maseł - Ale co powiedział ten Suseł? - spytał jeden z przysięgłych. - Tego nie potrafię sobie przypomnieć - przyznał Kapelusznik. - MUSISZ sobie przypomnieć - zauważył Król - bo inaczej każę cię ściąć. Nieszczęsny Kapelusznik wypuścił z rąk filiżankę oraz chleb z masełkiem i upadł na jedno kolano". Kiedy czytałem Alicję w Krainie Czarów po raz pierwszy i dotarłem do tej sceny, stanęła mi przed oczyma sytuacja z typowej lekcji. Dziecko zostaje wezwane do odpowiedzi. Stoi pod tablicą i nie może sobie czegoś przypomnieć. Nie słyszy raczej: ,,Ta informacja jest na pewno w Twoim umyśle. Może emocje ją przysłoniły. Pomogę Ci ją wydobyć". Niestety. Zazwyczaj niemożność przypomnienia sobie skutkuje karą, tak jak w uniwersum stworzonym przez Carolla - tu jedynką, a tam ścięciem. Zauważcie, że zarówno Królowa, jak i Król Kier rzucają rozkazami ścinania poddanym głów zupełnie spontanicznie, bez jakiegokolwiek racjonalnego powodu, bez żadnej faktycznej winy skazanych. Dziecko stojące pod tablicą nie wybiera niepamiętania. Może się nie nauczyło. Ale skąd nauczyciel ma o tym wiedzieć? Może powodem milczenia jest stres? A nawet jeśli dziecko się nie nauczyło, to czy przypadkiem dorosły nie powinien sobie postawić pytania ,,dlaczego"? Może materiał był za trudny? Może nie został należycie wyjaśniony? Może dziecko ma problemy w domu? A w ogóle czy uczenie się na pamięć jest sensownym pomysłem? Pamiętam, jak w szkole karano nas za ziewanie. Nie za jakieś niekulturalne ostentacyjne ziewanie, ale takie zwykłe, dyskretne. A przecież ziewanie jest czymś naturalnym! To czysta biologia. Natomiast to, co możemy świadomie wybrać, to zasłonięcie ust. Jedynie za niezasłonięcie ust ktoś może nam zwrócić uwagę. Za ziewanie, czyli próbę dotlenienia mózgu przez organizm, już nie. To znaczy może, ma do tego prawo, ale nie ma żadnych podstaw. To, że dorośli bywają bezmyślni, doskonale widać w konkluzji Króla Kier. ,,- Jak któryś z nich mi wytłumaczy, o co chodzi w tym wierszyku - odezwała się Alicja (która tymczasem tak urosła, że nie bała się nawet przerwać Królowi) - dam mu sześć pensów. Bo MOIM zdaniem nie ma tu ani krzty sensu. Wszyscy sędziowie zapisali na swoich tabliczkach: >>Bo JEJ zdaniem nie ma tam ani krzty sensu<<, ale żaden nie próbował wyjaśnić znaczenia tego, co im przeczytano. - Jeżeli nie ma w tym żadnego sensu - powiedział Król - to tym lepiej, bo świat nie musi się biedzić nad tym, by go znaleźć". Coś ma się nijak do faktów? Trudno, tym gorzej dla faktów - zdaje się mówić Król Kier. Taka postawa to wypowiedzenie otwartej wojny racjonalności. A przecież to dzięki racjonalności, która pcha rozwój nauki i techniki, możliwa jest gastroskopia i rozmowa z kolegą z Nowej Zelandii w czasie rzeczywistym (oczywiście nie chodzi o to, że naraz, że robią nam gastroskopię i jednocześnie gadamy sobie na Skypie, to mimo wszystko byłoby dość trudne, biorąc pod uwagę, że trudno wtedy o dobrą dykcję). O elektronicznych tablicach czy zdalnych lekcjach nie wspominając. Ciśnie się na usta pytanie: kto tak naprawdę jest zwariowany, a więc pozbawiony rozumu, w Krainie Czarów? I kto jest zwariowany, a więc pozbawiony rozumu, w naszym świecie? Dorośli. Świat dorosłych jest pozbawiony rozumu. Alicja jest każdym i każdą z nas. My jesteśmy Alicją w każdej sytuacji, gdy dorośli porzucają logikę, rozum, mądrość, naukę i zarzucają nas absurdem. Jak sobie z tym poradzić? Jak poradziła sobie Alicja? Na szczęście wiemy już dobrze z I tomu Szkoły bohaterek i bohaterów, że problemy mają swoje rozwiązania. A przygody Alicji otwierają przed nami całą paletę rozwiązań. Pierwszym z nich jest po prostu przeczekanie. Bo sen się kiedyś skończy. Jest taka rada, którą widziałem już w niejednej książce: weź kamień i napisz na nim, na każdej ze stron, jedno zdanie. ,,To też minie". Schowaj go do kieszeni. Za każdym razem, gdy będziesz czuć, że masz czegoś serdecznie dosyć, wyciągnij go. Zawsze przeczytasz to samo. Co ciekawe, to działa nie tylko w trudnych sytuacjach! Taki kamień ostudzi cię, gdy będziesz zanadto podekscytowana/y. Jeśli spojrzymy na przygody Alicji z lotu ptaka, zobaczymy, że żadna sytuacja nie trwa wiecznie. Kończy się. Wszystko się kończy. Więc czekamy. Macie wątpliwości, czy to dobra strategia? Nie dziwię się Wam. Co z ludźmi, którzy żyli podczas wielkich wojen i tych wojen nie przeżyli? Czy i dla nich opcja ,,przeczekać" jest najlepsza? Co, jeżeli sen nie minie? W żadnym wypadku nie jest to opcja najlepsza, ale stanowi ona podstawowe rozwiązanie. W wielu sytuacjach samo przeczekanie może dużo zmienić. Jeśli na przykład mamy nauczyciela, który niestety zachowuje się podobnie jak Król Kier, uświadommy sobie, że nie będziemy mieli z nim do czynienia przez c