Szum wspomnień

Weronika po śmierci narzeczonego, zamyka się w swoim bólu i mieszkaniu. Powrót do pracy też nie poprawia jej stanu. Dlatego w końcu, po namowach przyjaciółki wyjeżdża na urlop do ukochanego Kołobrzegu. Kobieta spodziewała się spokojnego czasu, który pomoże jej odbudować roztrzaskany świat, a tymczasem już od pierwszej chwili w hotelu czeka ją dość niefortunna niespodzianka... Życie samo postanowiło zadbać o stan jej ducha i serca...

"Szum wspomnień" to nie łatwa historia, która odsłania przed czytelnikiem obraz żałoby po stracie bliskiej osoby. Autorka podeszła do tematu bardzo delikatnie, zarazem wskazując na dodatkowy ciężar, który często nakłada na ramiona żałobnika społeczeństwo, na czele z rodziną, oczekując konkretnego schematu jak należy się zachowywać w czasie żałoby. To samo dotyka głównej bohaterki. Choć trzonem tej powieści jest właśnie strata, to czytelnik wraz z Weroniką, nie pozostaje bez nadziei. Obserwujemy jej drogę, która prowadzi do pogodzenia się z rzeczywistością, w której nie ma już ukochanego, i ku nowemu początkowi. Choć momentami mnie denerwowała jej postać, to jednocześnie bardzo jej kibicowałam. Za to Sebastian zdobył moje serce już od pierwszej chwili. Lubię gdy bohaterowie wykreowani przez autora książki, którą czytam, wywołują we mnie pewne odczucia, emocje. Wtedy stają się bardziej realni, a ich przeżycia stają się jakby moimi. I właśnie tak było w tej historii, którą wam bardzo polecam

Miał być piękny ślub, zamiast tego choroba zabiera ukochanego Weroniki. Dziewczyna żyje ciągłymi wspomnieniami, nie może pozbierać się po śmierci narzeczonego. Za namową przyjaciół wyjeżdża do Kołobrzegu do którego ma ogromny sentyment. Los płata jej figle, kiedy omyłkowo trafia do jednego pokoju z zupełnie obcym mężczyzną.

Przedstawiając wam już sam opis, mam łzy w oczach. Sama niedawno wyszłam za mąż, jestem w szczęśliwym związku i nie wyobrażam sobie przez co musiała przejść Weronika. Nikt nie powinien czegoś takiego doświadczyć, było mi jej ogromnie żal i choć dziewczyna zamknęła się w sobie, milczała i nie uroniła nawet jednej łzy to ja płakałam za nią. Odczuwałam jej ból i stratę. Zrozumiałam, że każdy inaczej radzi sobie z żałobą i nie każdy jest w stanie wyrażać swoje emocję, co niestety nie wszyscy rozumieją. Pomimo trudnego, depresyjnego tematu są także momenty przy których ciężko się nie uśmiechnąć. Los bywa przewrotny, czasami przytrafiają nam się sytuacje absurdalne i żenujące, jednak autorka udowodniła nam, że zawsze coś się dzieje w jakimś konkretnym celu, którego początkowo możemy nie zrozumieć.
Tak jak główna bohaterka uwielbiam spędzać czas nad morzem, przyglądać się jemu pięknu, które za każdym razem jest zupełnie inne. Lubię patrzeć na zachód słońca i się nim cieszyć. Razem z Weroniką i nowo poznanym Sebastianem nie tylko spędziłam czas w Kołobrzegu, ale również zwiedziłam jego zakamarki, to było wspaniałe. Ich relacja była początkowo skomplikowana, jednak w końcu doszli do porozumienia i udało im się nawet zaprzyjaźnić. Oboje życie nie oszczędziło i cierpieli. Pokochałam tę dwójkę, która zabrała mnie w niezwykle emocjonującą podróż. Tytuł "Szum wspomnień" idealnie pasuje do tej niebywale cudownej, poruszającej i ciepłej historii. Serdecznie polecam