Ta, która odeszła

Ostatnimi czasy zauważam trend, w którym znane pisarki powieści obyczajowych, zaczynają tworzyć coś, co można by nazwać powieścią z dreszczykiem. Uczyniła to Magdalena Witkiewicz i Krystyna Mirek. Nie wiem, czy spowodowane jest to jakąś wewnętrzną potrzebą, czy to jednak prosty marketing mówiący: pisz thriller, bo to się sprzedaje. Nie wnikam, póki to wychodzi, biorę i czytam, bowiem co jak co ale dobrym obyczajem z dreszczykiem nie pogardzę.

Główną bohaterką jest tutaj Zazdrość - podła, najpodlejsza, która już małe dziecko popycha do wstrętnych czynów.

Dwie przyjaciółki, razem od szkolnych lat. Różni je wszystko: pochodzenie, status materialny oraz charakter.

Pielęgnowana latami zawiść rozkwita w jej sercu niczym czarny kwiat, dojrzewa powoli, karmi się drobnymi złymi uczynkami, by w pełni ukształtowana uderzyć tam, gdzie zaboli najbardziej. Uczy się i obserwuje, poznaje słabe punkty swej przeciwniczki. Wciąż nosi kamuflaż złożony z przyjaźni i uśmiechu, ale zdarza się czasem, że wyziera ze spojrzenia, kieruje umysłem i rękoma. Zapytacie jak to możliwe, by przez tyle lat niczego nie zauważyć? Możliwe, bo dobry człowiek chce wierzyć tylko w dobre intencje innych, a gdy nawet czasem dostrzeże przebłysk zła w oku, ignoruje to, nie dowierza, twierdząc, że na pewno mu się tylko wydawało.

Bardzo osobiście odebrałam tę powieść, bowiem jestem mieszanką obu bohaterek. Tak jak Lora wiem, co to znaczy wstyd biedniejszego dziecka, ale tak jak Dominika podchodziłam do ludzi z sercem na dłoni i mimo tego, że wiele razy zostałam skrzywdzona i wykorzystana, nie potrafię w sobie tego zmienić. Z góry zakładam, że wszyscy są tacy jak ja, a potem boleśnie przekonuję się o swej pomyłce.

Okazuje się interpretacja tekstu, zależy również od czynników, które nas ukształtowały, od naszego bagażu doświadczeń, empatii i wrażliwości.
Dla kogoś zwykła, może nawet nudna historia, dla mnie bolesne przeżycie.
Bo "czucie i wiara silniej mówią do mnie, niż mędrca szkiełko i oko".

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa.

Połączenie obyczajówki z thrillerem psychologicznym zawsze budzi mój sceptyzm. Bo ciężko wyważyć połączenie tych gatunków tak, aby nie było nudno lub zbyt intensywnie. A tu udało się to zrobić idealnie.

Kochające się małżeństwo. I przyjaciółka głównej bohaterki. Sekrety, tajemnice, kłamstwa, złudne pozory. I ogrom emocji. Autorka świetnie mamiła czytelnika, wciągała w grę, której nie można było przerwać. Tak mogę szybko podsumować tę powieść. Świetnie się czytała, była bardzo angażująca i w dodatku miała w sobie oryginalność, realność i jeszcze długo pozostawała w głowie. Podobała mi się kreacja bohaterów, byli "jacyś", a ich portret psychologiczny był dopracowany. Pod pozorem zwykłej obyczajówki kryje się świetna historia, która nie zawiedzie czytelnika. Polecam.

Było po pierwszej w nocy, a ja przewróciłam ostatnią kartkę  i zastygłam. Siedziałam nieruchomo na łóżku, próbując pojąć ?co to było?. W mojej głowie pojawiło się tysiące myśli, które ciężko było mi zebrać, aby cokolwiek napisać. Jak przekazać w kilkuset znakach to jak dobra była to książka?

Całkiem poważnie mówię ? TO JEDNA Z LEPSZYCH KSIĄŻEK, JAKIE BYŁO MI W TYM ROKU PRZECZYTAĆ!!! Perełka, którą musicie mieć!

Niesamowicie wciągająca, intrygująca. Fenomenalne połączenie literatury obyczajowej z thrillerem psychologicznym. Przede wszystkim bardzo prawdziwa.

Jestem pod ogromnym wrażeniem pomysłu autorki. Dostajemy tutaj z jednej strony obraz rodziny idealnej- szczęśliwe małżeństwo, piękny dom, wspaniałe dziecko. Z drugiej natomiast jej przeciwieństwo- rodzinę patologiczną, gdzie relacje pomiędzy jej członkami są pełne złości.  Poznajemy historię dwóch przyjaciółek prowadzoną dwutorowo. Od najmłodszych lat po czas, kiedy są już dorosłe i mają własne rodziny.

Książka jest przepełniona kłamstwami, sekretami i pozorami. Będą zdrady, intrygi i toksyczne relacje. Nie zabraknie trudnych tematów. W końcu szara rzeczywistość zmusza do wielu czynów. A finał sprawi, że zapamiętacie ją na długo, a na pewno opadnie wam szczęka. Zmusi was do refleksji i pokaże, że wychowanie oraz  środowisko w jakim dorastamy ma ogromny wpływ na nasze życie.

 Wachlarz emocji, który fundują nam bohaterowie, sprawia, że ciężko się oderwać. Budzą skrajne emocje, czasami irytują swoim zachowaniem tak bardzo, że ma się ochotę krzyczeć albo udusić kogoś z nich. Kreacja bohaterów to największy plus tej książki. Albo się ich polubi, albo znienawidzi. Żaden nie jest krystalicznie czysty, każdy ma swoje małe sekrety. Szczególnie główne bohaterki budzą dość skrajne uczucia. Dominika, która ma idealne życie i Eleonora, której życie rzuca kłody pod nogi. Która jest dobra a która zła? To nie jest takie oczywiste. Ja nie polubiłam żadnej bohaterki. Dominika wkurzała mnie swoją naiwnością, a Eleonorę to miałam po prostu ochotę udusić. Dawno nie natknęłam się na kobietę tak bardzo zaślepioną zazdrością, pełnej nienawiści i  złej na cały świat.

 

POLECAM!

Nieobliczalna, odurzająca, naszpikowana mrocznymi sekretami, a wreszcie szokująca i trafiająca w najczulszy punkt! Bez wątpienia, Izabeli M. Krasińskiej udało się stworzyć lekturę idealną, zarówno dla miłośników niebanalnych powieści obyczajowych, jak i dla fanów mocniejszych, hipnotyzujących wrażeń.

Historia zaczyna się subtelnie, po to, by z każdą kolejną stroną nabrać mocy, napięcia i nadzwyczaj angażującego, rzec nawet można mrocznego klimatu. Odurzony emocjami i niepokojem czytelnik nawet nie zauważa, gdy wpada w niebezpieczną pułapkę, zastawioną przez umiejętnie manipulującą autorkę. Ta hipnotyzująca opowieść stopniowo zaciska na nim swe obślizgłe macki, czyniąc go naocznym świadkiem coraz bardziej złowrogich wydarzeń, których finał dosłownie wbija w fotel. Przygotujcie się na otumaniający trans, dotykający najciemniejszych zakamarków ludzkiej duszy, po którym uspokojenie rozszalałego serca, będzie zadaniem wyjątkowo ciężkim.

Na ogromne brawa zasługują perfekcyjne, misternie skontrowane, przemawiające postacie. Każdy z nich skrywa mroczne sekrety, dlatego początkowa prawidłowa ocena nie jest możliwa. Bohaterowie żyją w sieci kłamstw, niedomówień, pozorów i to właśnie te maski nam prezentują. Nie sposób odgadnąć, co jest prawdą, a co precyzyjnie zbudowaną iluzją, dlatego podejrzliwość rośnie z każdą kolejną stroną. Gdzieś z tyłu głowy pojawia się przeczucie, że tak pozornie subtelna opowieść nie może mieć szczęśliwego finału, bo przecież złudne ideały zwykle zakrywają najgorsze demony. Tylko czyja dusza okryta jest ciemnością? I czy miłość naprawdę jest w stanie wszystko wybaczyć bądź funkcjonować na bazie kłamstw i pozorów?

Izabela M. Krasińska w mistrzowski sposób udowodniła, iż potrafi grać na czytelniczych emocjach niczym prawdziwy wirtuoz. Nie tylko funduje wulkan skrajnych uczuć, ale i umiejętnie manipuluje, zwodzi czytelnika. Ewidentnie, zabawka w kotka i myszkę sprawia pisarce przyjemność równie wielką, jak samemu czytającemu. W trakcie lektury czuje się on jak w amoku, z zapartym tchem pożera kolejne słowa, a rosnące napięcie i ciarki na plecach tylko podsycają gęstą, otumaniającą atmosferę tej porywającej opowieści.

"Ta, która odeszła" to oszałamiająca, mistrzowsko nakreślona, pełna niedomówień, dopieszczona klaustrofobicznym, przeszywającym klimatem opowieść, która pochłonie was już od pierwszej strony. Fenomenalnie naszkicowane portrety psychologiczne, stale rosnące napięcie, odurzające, skrajne emocje i genialnie zacierająca się granica między prawdą a wypracowaną iluzją, a wszystko to nakreślone nadzwyczaj przyjemnym, sugestywnym piórem. Jeśli kochacie nieobliczalne, życiowe i magnetyzujące historie, przyprawiające o ciarki i szybsze bicie serca, książka Izabeli M. Krasińskiej na pewno was zachwyci!