Tajemnica Florentyny

Lena z zawodu jest pisarką. Ze swoją mamą Alicją utrzymuje bardzo dobre kontakty. Więc kiedy dowiaduje się o chorobie matki postanawia zabrać ją w rejs statkiem do Maroka. Kobiety mają zamiar spędzić miło wspólnie czas. Dodatkowo Alicja postanawia zabrać w podróż zeszyt z przepisami Florentyny. Ale to nie jest byle jaki zeszyt. Znajduje się w nim bowiem zaszyfrowana zagadka, która ma dopowiedzieć ich do skarbu ukrytego przez Florentynę - matkę Alicji. Na statku kobiety poznają Roberta. Podróżnika, który ma napisać artykuł na temat statku oraz przebiegu podróży. Niestety na statku dochodzi do tragicznych wydarzeń, związanych właśnie z zeszytem. To właśnie Robert będzie wsparciem dla Leny.

Co wydarzyło się na statku? Czy Lenie uda się rozszyfrować zagadkę zostawioną przez babkę? Czy kobieta może zaufać Robertowi?

,,Tajemnica Florentyny" jest to lekki kryminał połączony z wątkiem romantycznym. Biorąc tą książkę do ręki, znajdziecie tu tajemnice, zagadki ukrytego skarbu oraz dążenie do rozwiązania rodzinnych tajemnic. Książka mimo iż napisana jest przez dwie osoby, jest bardzo spójna i świetnie napisana. Jest to zdecydowanie jeden z lepszych duetów książkowych. Czytało mi się ją naprawdę z przyjemnością i zaciekawieniem jak zakończy się sprawa ukrytego skarbu. Oczywiście dopingowałam również znajomości Leny oraz Roberta licząc iż rozwinie się ona w odpowiednim kierunku. Spędziłam z nią naprawdę miło czas a Was zachęcam do zapoznania się z tą historią.

Książka jest napisana w trzeciej osobie i przyznaję, że sposób w jaki powstała chyba raczej nie był dla mnie. Pomimo aktualnego czasu, czułam jakby historia toczyła się dawno temu, jakby nie dorosła do wydarzeń, które się tutaj pojawiły. Nietypowy jest też styl językowy, trochę wyniosły i jednocześnie lekki, jakby nieco ponad nastoletni. Początkowo mamy przedstawienie postaci, których już nie ma, ale wzmianka o nich była potrzebna, by zrozumieć dlaczego ci, co zostali są jacy są. Całość określiła bym jako lekką i zwiewną z nutą podskakiwania podczas czytania. Zdanie wygląda na niedorzeczne, ale ja naprawdę tak to widziałam. Jeśli chodzi o wciągnięcie się w treść, to ono występuje, tylko czasami nie byłam pewna o kim czytam, gdyż pech, który ich prześladował dotykał najbliższych, których historie również poznawaliśmy. Zdecydowanie całą opowieść trzeba traktować jak opowieść i tylko wtedy będzie najmilsza dla oka. Choroby bliskich osób potrafiły trochę dołować i praktycznie co kto sobie zaplanował, to tego nie dopełnił. Było w tym wszystkim coś hipnotyzującego, tylko brakowało mi takiego elementu, którego mogłabym się uczepić, za którym bym wyglądała w kolejnych stronach. Prawdopodobnie nie za bardzo zrozumiałam jej przekaz, ale to wcale nie oznacza, że wam się ona nie spodoba. Cokolwiek o niej nie pomyślę, to czuję, jakby była ,,prawie ..". Prawie mnie wkręciła, prawie ogarnęłam bohaterów, prawie ją zrozumiałam, wątek kryminalny prawie był bardzo dobry...
Wydaje mi się, że jest to odpowiednia lektura dla marzycieli, których wyobraźnia nie zna granic. Wtedy z łatwością pochłoną ją raz dwa. Największe szczęście to takie, kiedy książka natrafi na odpowiedniego czytelnika:-)

To moje pierwsze spotkanie z powieścią napisaną przez duet autorów, panią Marię Ulatowską i pana Jacka Skowrońskiego. Oboje są mi dobrze znani z bibliotecznych półek. Postanowiłem przekonać się na własne oczy i przeczytać ich najnowszą powieść Tajemnica Florentyny.

Jak można wyczytać ze skrzydełka książki, autorska para uwielbia podróżować i do zaliczenia pozostał im tylko jeden kontynent, Australia. Choć zwiedzają też nasz kraj, a szczególnie miejsca, gdzie zapraszani są na spotkania autorskie do bibliotek. Oczywiście piszą książki wspólnie i... chyba bardzo dobrze im to wychodzi, bo powieść, którą właśnie skończyłem czytać, była bardzo interesująca.

Sama okładka skrywała przede mną... dwie tajemnice. O ile sam tytuł wskazuje na jedną, to już ogromny wycieczkowiec, palemka, zarys szczytu w tle rozbudził wyobraźnie niesamowitej przygody. A przecież, jak się potem okaże, Tajemnica Florentyny dotyczyła miejsca... ukrycia pewnego skarbu, który znalazł swoje miejsce pod drzewem w posiadłości w Radziejowicach, wsi położonej na południowy Zachód od Warszawy niedaleko Żyrardowa i Mszczonowa. Wszystko jednak zostało misternie połączone w niesamowicie interesującą powieść obyczajową z lekkim wątkiem sensacyjnym.

Główną bohaterką powieści jest Lena Lisowska, pisarka, twardo stąpająca po ziemi. Okazuje się, że jej matka, jest chora na raka. Córka postanawia zabrać ją w podróż statkiem, by mogła odstresować się, zwiedzić kawałek świata i mentalnie przygotować się na trudną operację. Matka, kryje pewną tajemnicę, którą przekazała jej rodzicielka, Florentyna. Kobieta dochodzi do wniosku, że to odpowiedni moment, by wtajemniczyć córkę w rodzinny sekret.

W ten sam rejs z katalońskiej Barcelony do Afryki wyrusza Robert, który przypadkowo poznaje obie kobiety. Gdy te rozmawiają na statku o tym, co skrywają zapiski w notesie babci Leny, rozmowie przysłuchuje się niespodziewanie osoba, która zrobi wszystko, by dokopać się do skarbu, o którym mowa w tajnych, zaszyfrowanych zapiskach Florentyny.

Do czego doprowadzi chęć posiadania skarbów za wszelką cenę? Co tragicznego wydarzy się na statku w drodze do Maroka? Czy Lena i Robert będą w stanie odnaleźć miejsce skarbu ukrytego pod pewnym miłorzębem dwuklapowym przy przepięknym radziejowickim pałacu?

Powieść bardzo wciągająca czytelnika. Świetnie przedstawione postaci oraz sam pomysł to strzał w dziesiątkę. A jak sobie uzmysłowimy, że ten miłorząb jest obecnie pomnikiem przyrody i można go zobaczyć w Radziejowicach, to włącza się chęć pojechania w to ciekawe miejsce na mapie Polski! Nie znajdziemy tam pewnie nic, ale sam fakt, że autorzy na końcu książki zamieścili przepis na nalewkę z miłorzębu, to sam fakt spróbowania jej, pobudza moje kubki smakowe.

Na pewno sięgnę po inne powieści tego wspaniałego duetu.