Tańcząc na prochach zmarłych

Gdańsk. To tu toczy się akcja najnowszej powieści Ludwika Lunara.
W Nowym Porcie z wody zostaje wyłowione ciało młodej kobiety. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie to, że denatce brakuje prawej dłoni, a jej nogi były mocno związane.
Ponadto z oględzin patomorfologa wynika, że ten kto zabił nieznaną nikomu kobietę wynika, że jej oprawca pragnął zmylić funkcjonariuszy.
Jednocześnie w mieście dochodzi do zaginięcia osiemnastoletniej Karoliny Langiewicz.
Czy te dwie sprawy coś łączy?
Na te pytania odpowiedzi poszukuje starszy aspirant Edward Sokulski , choć działa co najmniej na granicy legalności.
A wszystko z powodu jednego filmiku w internecie.
Policjantowi pomaga Daria Tyszka - kobieta doświadczona ogromną traumą i bagażem w postaci trudnej przeszłości.
Czy uda się dopaść mordercę?
Powiązania z półświatkiem, gangsterskie porachunki, tajemnice, mylne tropy i szukające szczegóły wyłaniające się z kolejnych, krótkich i świetnie napisanych rozdziałów tworzą świetną mieszankę , gwarantującą świetnie spędzony czas.
Fabuła powieści jest dynamiczna i skomplikowana , a styl autora cechuje lekkość przez co całość jest niezwykle przyjemna w odbiorze.
Książka jest sporą cegiełką , ponieważ liczy ponad sześćset stron , lecz czyta się ją z wypiekami na twarzy , a zakończenie naprawdę zaskakuje.

"To udręczenie będzie jego hołdem i podarunkiem dla tych, których zawiódł. Ból i nienawiść przerodzą się w symbol żalu nad umarłymi..."

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jakie tajemnice mogą kryć się w chłodnym, deszczowym Gdańsku? W najnowszej powieści kryminalnej "Tańcząc na prochach zmarłych" Ludwik Lunar zabiera nas w mrożącą krew w żyłach podróż po ulicach tego miasta, gdzie zagadki i tajemnice czają się za każdym rogiem.

W Nowym Porcie zostaje wyłowione ciało młodej kobiety, a starszy aspirant Edward Sokulski rozpoczyna śledztwo, które od samego początku wydaje się skomplikowane. Podejrzenie, że denatka to zaginiona przed tygodniem osiemnastolatka, szybko ustępuje miejsca wątpliwościom, gdy okazuje się, że ustalenie tożsamości jest prawie niemożliwe. Śledztwo zagłębia się w labirynt niedomówień i zaskakujących powiązań, wciągając Sokulskiego oraz jego partnerkę Darię Tyszkę w historię pełną pytań bez odpowiedzi. Czy mają do czynienia z seryjnym mordercą? Czy to tylko wierzchołek góry lodowej?

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, kiedy sięgnęłam po ten tytuł, to jego objętość. Z opisu wydawniczego spodziewałam się nieco szczuplejszej powieści - jednak pomimo 606 stron, przebrnęłam przez całą pozycję dość szybko. Lunar z powodzeniem prowadzi narrację, wciągając czytelnika od pierwszych stron. Autor wodzi za nos nie tylko swoich bohaterów, ale i czytelników, podsuwając im co chwilę różne mylne tropy.

Podobała mi się również panująca tajemniczość i napięcie, które wisiało w powietrzu. Lunar doskonale buduje atmosferę, sprawiając, że czułam się, jakbym była tuż obok Sokulskiego, badającego każdą wskazówkę. Od początku wiedziałam, że coś zaraz się wydarzy, ale nie byłam przygotowana na takie plot twisty.

Postacie w "Tańcząc na prochach zmarłych" są dobrze nakreślone i wiarygodne. Edward Sokulski, doświadczony śledczy z bagażem życiowych doświadczeń, i Daria Tyszka, jego młodsza, ambitna partnerka, tworzą zgrany duet, który doskonale się uzupełnia. Ich relacja, oparta na wzajemnym szacunku i zrozumieniu, dodaje książce dodatkowej głębi.

Lunar mistrzowsko prowadzi intrygę, zaskakując czytelnika na każdym kroku. Na początku można odnieść wrażenie, że niektóre elementy fabuły są wplecione na siłę, nie mając nic wspólnego z kluczową intrygą. Jednak z biegiem czasu, wszystkie te pozorne wątki poboczne łączą się w spójną całość, tworząc skomplikowaną i fascynującą sieć powiązań.

Jeśli miałabym wskazać jakiekolwiek słabsze strony książki, mogłabym wspomnieć o ?przestojach? w fabule. Niektóre fragmenty mogłyby zostać nieco skrócone, aby utrzymać dynamikę fabuły. Niemniej jednak, te drobne niedociągnięcia nie umniejszają ogólnej wartości powieści.

"Tańcząc na prochach zmarłych" to prawdziwa gratka dla miłośników kryminałów. Lunar z mistrzowską precyzją kreuje atmosferę, w której każdy szczegół ma znaczenie, a pozorne wątki poboczne w końcu łączą się w spójną całość. Czy polecam tę książkę? Zdecydowanie tak! Jeśli lubicie powieści, które trzymają w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, ta pozycja z pewnością Was nie zawiedzie.

To moje pierwsze spotkanie z powieścią tegoż autora. Czy było udane? Czasami... Cała historia przypadła mi do gustu, bo lubię takie w których trzeba sięgnąć o przeszłości. Wiele wątków ostatecznie zgrabnie się spłata, ale po drodze trochę się plącze i dezorientuje czytelnika. Wiadomo nie od dziś, że szczegóły w akcji mają duże znaczenie... Niestety, poczułam się trochę zlekceważona, bo kilka faktów, które jako stały " czytacz" kryminałów powiązałam bezbłędnie, autor potraktował jako odkrycie roku. A przecież Ed, jako całkiem bystry policjant powinien to zauważyć natychmiast. Tym samym powstał tom( tomiszcze) obszerny i lekko przegadany. Trochę niekonsekwencji w samej konstrukcji powieści też się znajdzie: po 2/3 przeczytanego tekstu giną dialogi na rzecz opisów, nagle też pojawiają się zdania kwieciste i górnolotne, tak jak to zawierające tytuł powieści. Trudno też
uwierzyć, że bohater zawieszony w czynnościach, nagle przestaje interesować się światem i żyje jak w równoległej rzeczywistości- upojony powrotem do dziewczyny z macho staje się przytulnym misiem robiącym śniadanka. Tyszka jako partnerka Skulskiego stara się jak może, ale wujek na wysokim stanowisku tak często się pojawia, że zaczynam wątpić w inteligencję dziewczyny. Czyta się całkiem dobrze, choć korekta dała tu potężną plamę( określenie "wypróżniać kanister" z niewiadomych powodów mnie rozśmieszyło, nie brak też błędów stylistycznych). Zakończenie wskazuje na ciąg dalszy i tu mam nadzieję, że będzie może mniej, ale treściowej. Mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie z twórczością autora, bo warto dawać drugą szansę.

W Gdańsku zostaje wyłowione ciało młodej kobiety, której brakuje dłoni. Starszy aspirant Edward Sokulski podejrzewa, że to zaginiona przed tygodniem osiemnastoletnia Karolina Langiewicz. Szybko się bowiem okazuje, że tożsamość zmarłej jest nieznana.

"Tańcząc na prochach zmarłych" to świetnie skonstruowany kryminał, który intryguje od samego początku. Autor pozwala, abyśmy towarzyszyli w zagmatwanym śledztwie Edwardowi Sokulskiemu i odkrywali wraz z nim stopniowo szokujące tropy, które zamiast dostarczać nam konkretnych informacji, prowadzą do kolejnych pytań. Napięcie jest cały czas budowane, akcja nie zwalnia tempa nawet na chwile i dostarcza czytelnikowi pełno emocji. Sokulski widać, że ma doświadczenie i za wszelką cenę chce doprowadzić sprawę śledztwa do samego końca, dosłownie nic nie jest w stanie go powstrzymać. Mężczyzna boryka się także ze swoimi prywatnymi problemami, jednak nie pozwala, aby przysłoniły one jego robotę.
Autor nie boi się poruszać trudnych tematów, które łączą się w spójną całość. Jedynym chybs minusem są dla mnie zbyt obszerne opisy, mogłoby być ich mniej.

W Nowym Porcie zostaje wyłowione ciało młodej kobiety. Sprawę zaczyna badać starszy aspirant Edward Sokulski, który podejrzewa, że zwłoki mogą należeć do zaginionej przed niespełna tygodniem osiemnastolatki. Śledztwo zaczyna wciągać Sokulskiego i jego partnerkę w niebezpieczną grę, zataczając coraz szersze kręgi i rodząc wiele pytań bez odpowiedzi?

?Tańcząc na prochach zmarłych? było moim pierwszym spotkaniem z autorem i życzyłbym zarówno sobie samemu, jak i wszystkim pozostałym czytelnikom, aby nie tylko te pierwsze, ale wszystkie spotkania z książkami były tak udane. Ten liczący sobie ponad 600 stron niemały grubas okazał się w mojej opinii rasowym kryminałem z najwyższej półki, w którym odnalazłem wszystko to, za co kocham właśnie takie historie.

Ludwik Lunar stworzył obraz wyjątkowego pojedynku inteligentnego stróża prawa walczącego z własnymi traumami z przeszłości z przebiegłym i bezwzględnym psychopatą, który prowadzony słusznością wizji swego spaczonego umysłu nie spocznie, nie osiągnąwszy zamierzonego celu. Dialogi, dodające naturalności całej historii,. Akcja niepędząca na złamanie karku. Fabuła, której elementy były skrupulatnie tkane niczym pajęcza sieć, by finalnie doprowadzić czytelnika do satysfakcjonującego zakończenia oraz rzecz jasna bohaterowie, którzy z każdą kolejną stroną nabierają coraz to wyraźniejszego uczłowieczenia- wszystkie te elementy złożyły się na wyśmienitą książkę, której moim skromnym zdaniem nie możecie sobie odmówić?