Tarmosia (twarda)

Wprost uwielbiam książki pana Samojlika o zwierzętach. "Ambaras" był czytany kilka razy, a "Tarmosia" połknięta za jednym zamachem. Przez mojego młodego czytelnika również. Ciężko się oderwać od przygód borsuczej rodziny. Jest przedstawiona tak obrazowo, że każda z postaci przypada do serca. A gdyby ktoś miał wątpliwości, co do tego jak borsuk wygląda - pomogą mu wspaniałe ilustracje Ani Grzyb. Powieść oparta jest na solidnej wiedzy o zwyczajach zwierząt. Dowiemy się jak borsuki budują nory, czym się żywią, czego uczą młode i wiele innych spraw. I to zupełnie przy okazji. Tak w tle głównych wydarzeń. A co się stało? Otóż borsuki muszą... e, lepiej poczytajcie sami. Nie będziecie żałować. Polecam

Seria Zwierzaki sprawia, że przenosimy się do lasu, gdzie świat zwierząt zachwyca nas swoją codziennością i różnorodnością, świat do którego wchodzimy i stajemy się naocznymi świadkami ich życia. Ich naturalny świat staje się świtem czytelnika. To co urzeka w tej historii, to przypisanie zwierzęcych cech, które utożsamiają się z ludzkimi, świetny obraz przedstawiony dziecku, które edukuje się i czerpie z świata zwierząt to co najlepsze.  Młody czytelnik uświadamia sobie, że dzielenie się jest ważne, że warto dbać o słabszych, być pomocnym, troskliwym, rodzinnym i opiekuńczym.

Motywem przewodnim książki są zmagania rodziny borsuków z nieproszonymi gośćmi zamieszkującymi ich norę, do zamieszkania zapewne by nie doszło gdyby nie dobre serce Tarmosi, która chciałaby pomóc każdej napotkanej na swej drodze zwierzynie.
I tak śledzimy żywot lisów, jenotów, wilków i ich potomstwa. Mnóstwo dobrego humoru i zabawnych perypetii związanych z nowymi "przyjaciółmi" stawiają Tarmosię po dwóch stronach z jednej chce być pomocna, z drugiej boi się opinii rodziców, którzy wychodzą z założenia, że teren należy do nich. 

Dużo ciepła, waloru edukacyjnego i przepięknych ilustracji. Ta seria, ta książka, to wydawnictwo stawia zdecydowanie wysoko poprzeczkę.

Biorąc tę książkę wiedziałam, że Helenka będzie chciała mieć do czytania przed snem. Czytaliśmy po kilka stron, bo jeżeli byłoby po całym rozdziale Ona już nie pamięta, więc trzeba dostosować ilość czytania do dziecka (wiadomo każde dziecko jest inne) Mnóstwo zabawy dała nam postać, która non stop nadużywała określenia PANIE DZIEJU, ale to musicie sami odkryć, kogo mamy na myśli. Podpowiem, że córka jak tylko zaczynałam kwestie tego bohatera/ki to uśmiech przy już zasypiających oczkach. Kochani przed wami historia małej borsuczki o imieniu Tarmosia.
Wraz z rodziną przeżywają takie przygody, że głowa mała, ale jak w każdej bajce wszystko kończy się dobrze. Tarmosia ma wspaniałą rodzinę, ale czasem trzeba wyściubić nosek poza miejsce określone przez tatę i zobaczyć, co kryje się w innym miejscu. W pewnym momencie do nory obok wprowadzają się inne zwierzęta i robią przy tym mnóstwo hałasu, co będzie z takiej lokatorki? Dlaczego zamieszkali akurat obok borsuczej rodzinki to też należy do was żeby odkryć, ale podkreślę, że jak ludzie mają swoje przyzwyczajania, postępowanie, zwyczaje tak zwierzęta, jakie poznaje Tarmosia też są różne.
Według mnie w książce widzimy sposób funkcjonowania przy innych zwierzętach, uczymy się ich zwyczajów, zachowań, klimatu, jakie potrzebują do rozmnażania się. Pokazany jest problem złego wpływu człowieka na przyrodę i to, co w niej żyje. Poznajemy piękne okolice Puszczy Białowieskiej. Tolerancja, pomoc innym, szacunek, życzliwość, empatia i wiele cudownych cech, jakie możemy przekazać naszym dzieciom.
Kochani z całego serca zachęcam was do kupienia książki. Dorosły mógłby przeczytać, chociaż jeden raz tak dziecko obowiązkowo. Za egzemplarz dziękuje ... dla dzieci, a Was zapraszam do Pana Dzieja : D