Tego nie mogę ci powiedzieć

"Tego nie mogę Ci powiedzieć" opowiada o dwójce nastolatków, którzy poznali się w internecie. I choć pochodzą z zupełnie innych środowisk, super się dogadają i nie mają przed sobą żadnych tajemnic. Ale czy na pewno?
.
Co do tej książki, to również mam nieco mieszane uczucia. Nie trafiła ona w mój gust czytelniczy, przez co trochę straciła w moich oczach. Książka targetowana jest do młodszego czytelnika niż ja, więc może dlatego nie do końca mi się spodobała.
Tutaj również podejmowana jest ciężka tematyka, bo znajdziemy obraz alkoholizmu czy przemocy domowej, tak więc tematy bardzo ale to bardzo ważne
Jednak czegoś mi w niej brakowało i przede wszystkim nie podobały mi się te ciągłe wewnętrzne monologi naszych głównych bohaterów. Było ich zdecydowanie za dużo i tyle. Ale językowo już było bardzo dobrze, bo styl był taki płynny i lekki dzięki czemu książkę czytało się w błyskawicznym tempie, a ja takie coś bardzo lubię i szanuję.
.
Reasumując, nie jest to tytuł dla mnie, ale też nie skreślam tej książki. Jestem, prostu już na nią za stara. Przeczytałam w swoim życiu już wiele podobnych książek, przez co ta nie wybiła się niczym innym.

Książki poruszające ważne czy trudne tematy oceniamy inaczej, patrzymy przez pryzmat tej wagi na treść, na przedstawienie problemu. Tak miałam i z tą powieścią. To młodzieżówka, opowieść o dziewczynie z dobrego domu, która czuje się uwięziona w złotej klatce i o chłopaku, którego los nie oszczędzał. I to mogła być dobra historia, może na schemacie, może przewidywalna, ale brakło tego czegoś.

Podobało mi się wplecenie nowoczesnych wątków, młodzi poznają się przez internet, podczas popularnej gry. Główna bohaterka na ciekawe hobby, składa origami. To plusy. Minusy? Nie mogłam w żaden sposób zaangażować się w akcję, przeszkadzało mi przeciąganie momentu, kiedy dowiadujemy się jaką tajemnicę skrywa dziewczyna. U mnie powodowało to, że nie rozumiałam jej zachowania. Dużo tutaj problemów, jednak nie wzbudzały u mnie one żadnych emocji. Brakło mi realizmu, dorosłości i konsekwencji.

Jest to debiut autorki i niestety to czuć. Chociaż pod względem stylu, języka jest bardzo poprawnie, to już fabularnie jest trochę miałko i przewidywalnie. Nie jest to zła pozycja, może nie jestem odpowiednią grupą docelową, bo mnie się średnio podobało.

Powieść new adult. Muszę przyznać, że miałam pewne obawy, że nie odnajdę się w tej powieści. Na szczęście były nieuzasadnione. Nie do końca bowiem zapomniał wół jak cielęciem był.

"Tego nie mogę ci powiedzieć " to historia dwójki nastolatków, którzy mają ze sobą wiele wspólnego, a tak naprawdę pochodzą z dwóch różnych światów. Karolina, 17-latka z tajemnicą, z której uczyniła swoisty mur oddzielający ją skutecznie od świata zewnętrznego. Kuba, prawie 18- letni chłopak pochodzący z przemocowej rodziny, z której chce się wyrwać. Tych dwoje poznało się na chatcie internetowej gry. Gdy w końcu dochodzi do spotkania okazuje się, że to może się udać, gdyby nie emocje, które biorą górę nad rozmową nastolatków.

Nie do pojęcia jest dla mnie fakt, że matka dzieci zgadza się na przemoc wobec nich, nie reaguje, nie robi nic. Książka wzbudziła we mnie ogromne emocje.
Uważam, że gdy człowiek staje się rodzicem to oznacza, że musi być gotowy do największego poświęcenia, gdy dziecku dzieje się krzywda. Musi chronić swoje potomstwo nawet jeśli to wydaje się niewykonalne to trzeba to zrobić, a nie zgadzać się na przemoc fizyczną i psychiczną w domu. Nie bardzo rozumiałam też postawę sąsiadki. Co chciała uzyskać poprzez zwracanie się do 18- letniego chłopaka per pan?

Do niewątpliwych plusów zaliczam tematykę poruszoną w powieści. Niepełnosprawność w zetknięciu z trudnymi emocjami nastolatków to trudny temat, ale autorka go ewidentnie udźwignęła. Powieść jest autentyczna i realistyczna. Styl i język bardzo na plus, dzięki czemu czyta się błyskawicznie i z przyjemnością.

Pamiętam, że kiedy ujrzałam okładkę powieści Tego nie mogę ci powiedzieć, poczułam się zachwycona. Okładka ta jest oryginalna, zawiera w sobie kolory, które lubię no i ten tytuł, który jest całkiem intrygujący. Nic więc dziwnego, że już wtedy nie mogłam doczekać się poznania tej historii. Tak oto debiut literacki Justyny Sznajder trafił w moje łapki, a ja dzisiaj mogę Wam co nieco o nim opowiedzieć. Czy była to dobra lektura? Za chwilę się to wyjaśni. Karolina i Kuba poznali się na jednej ze stron internetowych z grami. Od tamtej pory każdą wolną chwilę przeznaczają na rozmowy. Życie każdego z nich ma jednak swoje ciemne strony, ale mimo tego Kuba stara się nie mieć przed przyjaciółką żadnych tajemnic. Mówi jej o wszystkim, choć Karolina nie do końca jest z nim szczera... Nastolatce niczego nie brakuje, ma dobry dom, rodziców, własny pokój oraz pomoc domową, jednak od roku nie wychodzi z domu. Kiedy Kuba dopytuje co się wydarzyło w jej życiu, ciągle słyszy ?tego nie mogę ci powiedzieć? ... Ta powieść jest dość cienka, więc nie zdziwiłam się, gdy udało mi się z nią uporać w kilka godzin. Jednak te godziny były dość intensywne i bogate w różne odczucia, ponieważ autorka zadbała o to, bym jako czytelnik odczuwała wszystkie emocje głównych bohaterów. No akurat tutaj muszę przyznać, że jej się to udało, z czego się oczywiście bardzo cieszę. Jednak przejdę już może do naszych bohaterów. Karolina, bo to ona jest główną bohaterką tej historii, z początku wzbudziła moją sympatię pomieszaną z taką dozą irytacji. Rozumiałam jej postępowanie oraz trzymanie innych na dystans, jednak z czasem zaczęło mi to gdzieś tam ciążyć. Miałam też wrażenie, że Karolina ma trochę za straszne wyobrażenie na temat innych ludzi. Ciągle uważała, że gdy ktoś pozna jej sekret, stanie się pośmiewiskiem lub co gorsza: ludzie zaczną się na nią litować. Tak, jej postępowanie było zrozumiałe, lecz momentami jej pesymizm mnie drażnił. Kuba z kolei zdobył mój podziw. To, jaką historię zaserwowała mu autorka to jedna kwestia ? ciut schematycznie i niezbyt oryginalnie, ale też jestem w stanie zrozumieć, dlaczego Justyna Sznajder zdecydowała się na ten właśnie wątek. No, ale wracając do tej postaci: Kuba zaimponował mi swoją zaradnością, siłą i determinacją, z jaką dążył do swojego celu. Choć mogłoby się wydawać, że myśli on tylko o sobie, to absolutnie tak nie było: myśląc o swojej przyszłości nastawiał się również na pomoc swojemu młodszemu rodzeństwu. Dlatego też na tego chłopaka patrzyłam z nadzieją i pewnego rodzaju radością (choć jego życie nie było zbyt radosne). Styl pisania Justyny Sznajder jest bardzo dobry i choć chwilami faktycznie czułam, że jest to debiut literacki, to przyznaję, że ta książka jest po prostu dobra, przyjemna i naprawdę wciągająca. Autorka na kartach tej powieści przedstawia ważne wątki i porusza istotne tematy, z którymi możemy spotykać się codziennie, a nawet o tym nie wiedzieć. Dlatego też cieszę się, że na polskim rynku mamy kolejną autorkę poruszającą trudniejszą tematykę, która może znaleźć wśród młodych odbiorców ogromne zainteresowanie. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać Tego nie mogę ci powiedzieć, ponieważ poznałam pióro Justyny Sznajder i wiem już, że będę czekać na jej kolejne powieści. Jeżeli literatura młodzieżowa jest bliska Waszemu sercu, to myślę, że powinniście sięgnąć i po ten tytuł. Być może zachwycicie się równie mocno, co ja.