Tego pokoju nie da się zjeść

Tereza ma dwanascie lat. Jej nauczyciel ma pięćdziesiąt. Rodzi się między nimi więź, toksyczna jak trucizny. Odrealniona, a jednocześnie tak rzeczywista jak to tylko możliwe. Być może lektura właśnie dlatego jest tak bolesna.
Autorka w tej krótkiej powieści, rozkłada na części pierwsze relacje, która jest niezdrowa a z której, żadne nie potrafi się uwolnić. Bez owijania rozprawia się z molestowaniem i przemocą seksulaną wobec nieletnich. Nie jest to historia lekka i łatwa. Powiedziałabym, że z racji tematu staje ością w gardle. Niemniej takie lektury są potrzebne, żeby obudzić społeczeństwo. Ostrzec przed swego rodzaju zagrożeniem. Opuszczona, zostawiona samej sobie, chronicznie wręcz pragnąca miłości i akceptacji dwunastolatka otrzymuje synonim tych uczyć od nauczyciela. Nie zdając sobie sprawy nawet z tego, że jest wykorzystywana. Z tego, że mężczyzna próbuje ją zawłaszczyć, stłamsić, zamknąć ich relację tylko w jej głowie, zmuszając ją, między innymi, do posłusznego milczenia. Lektura budzi skraje dużo emocji. Nie jest ani łatwa w odbiorze, ani w formie, która momentami jest poetycka, metaforyczna. Za to skłania do refleksji. Sugestywne opisy dodatkowo podsycają rzeczowość sytuacji, którą z pewnością można przenieść do realiów. Książka, mimo że oszczędna w słowach z racji dość krótkiej formy, budzi w czytelniku drastyczny i w pewien sposób światoburczy obraz człowieczeństwa.