Ten drugi

Powiem wam, że książka jest wymagająca i jednocześnie lekka w odbiorze. Przede wszystkim ja odczułam w niej smutek i jakby nawet ocenę samej postaci jako kogoś nieco gorszego, zawsze tego drugiego, zawsze inaczej przeżywającego każde wydarzenie. Autobiografia jest napisana z perspektywy samego autora. Nie wiem, czy ktokolwiek zauważył coś takiego, ale jakikolwiek wątek, opis, czy obraz czegokolwiek było poddawane jakby pod dwojaki osąd. Jakby zawsze coś było dobre, ale... Niby powinien być smutny, jednak... Jakby miał taką potrzebę tłumaczenia się przed kimś, lub pokazywał to, czego od niego oczekują, lecz dokładał to, co sam chciał pokazać. Przebija tutaj wielka szczerość, ta obrana bardziej z głębi serca niż rozumu. Wydaje mi się, że biografia miała być opisana prostym stylem, by jak najwięcej ludzi mogło zrozumieć go od wewnątrz, jednak czuć tutaj to wyższe wykształcenie, jakby chciał ukryć inteligencję, którą posiada, jakby chciał pokazać jaki chce być, a nie jakim go zrobili. To wszystko sprawiło, że czytamy ją z większą uwagą. Nie chcemy jej tylko przeczytać, ale poznać, by zrozumieć dlaczego jest tym drugim. Nie mamy tu przytoczonych samych faktów, tylko ukazana jest jako powieść obyczajowa na faktach autentycznych. Pisze tutaj o bardzo osobistych sprawach, nawet o kwestii swojej brody, której długość ludzie brali na języki. Oceniali go przez pryzmat wyglądu, a nie tego kim był sam w sobie. On sam bardzo przeżył śmierć swojej matki i czasami roztrząsał co by było, gdyby podęłaby inne decyzje. Myślał o tym, że może nadal by była.

,,Tęskniłem za matką codziennie, ale tego dnia, tuż przed tym nerwowym spotkaniem w Frogmore, zatęskniłem za nią gwałtownie i nie potrafiłem powiedzieć dlaczego. Jak wiele rzeczy związanych z nią, trudno było to ująć w słowa".

Na początku każdej części znajdziemy piękne zdjęcie. W każdej z nich mamy jakby inny etap życia, począwszy od bycia dzieckiem, do tego obecnego już. Mamy tu bardzo dużo dialogów i opowieść, która rozerwie wasze serca. Prawda nad prawdę, której inni nie znają, bądź nie chcą poznać. Bardzo ją polecam!

Zakup pozycji "Ten drugi" to ten... mój drugi zakup przez Gandalf. Zrecenzować książki nie mogę, gdyż została zakupiona na prezent, mogę jednakowoż napisać to i owo o procesie zakupu. Gandalf ma szeroki wybór asortymentu, promocje jakie tu się trafiają są całkiem kuszące, "Ten drugi" to także dobry przykład na to o czym pisze. Kupiłem książkę znacznie taniej niż była ona wyceniona w Empiku. A na koniec ważna rzecz - kupując na Gandalf wspieram lokalną firmę, o mały włos byłaby niemal moim sąsiadem, gdyż nieopodal na ulicy Beskidzkiej miałem kupić kiedyś dom.

?Ten Drugi?, czyli o tym, że nie wszystko jest takie bajkowe.

?Następca i Zastępca ? nie łączyło się to z żadnym osądem, ale też nie pozostawiało wątpliwości. Byłem cieniem, podpórką, planem B. Moim zadaniem było zapewnić wsparcie, odwrócić uwagę, przyjąć na siebie cios, a w razie potrzeby ? dostarczyć części zamiennych. Wszystko to dokładnie wyjaśniono mi na początku drogi przez życie i metodycznie rozwijano później?.


Książka, o której w ostatnim czasie zrobiło się naprawdę głośno. Sięgnęłam po nią z czystej ciekawości. Byłam ciekawa historii Harryego, chłopczyka, który w tak młodym wieku stracił matkę, chłopaka, który nie miał szans na normalne życie i musiał żyć zgodnie z protokołem i poddać się tradycji, młodemu człowiekowi, który mimo wszystko przeżył swoją młodość momentami zbyt szalenie i mężczyźnie, który w końcu zaznał miłości, dla której poświęcił wszystko.

?Ten Drugi? to tak naprawdę pamiętnik Harryego, a my razem z nim udajemy się w podróż przez całe jego dotychczasowe życie, zaczynając od jego czasów dzieciństwa, życiu królewskim, oczekiwaniach, zasadach i obowiązujących regułach, a kończąc na spotkaniu Megan. Poznajemy, jak to jest być tym drugim, zastępcą, alternatywnym rozwiązaniem. Jest to też książka o chłopcu, który bardzo mocno kochał swoją matkę i ta miłość dalej jest tak sama. Choć czytając tę książkę, czasami myślałam sobie ?ileż tak można??. Wspominał o niej właściwie cały czas. To świadczy o tym, że albo dalej nie pogodził się z jej śmiercią, albo coś jest z nim nie tak.

Bez wątpienia ?Ten drugi? może wywoływać sprzeczne uczucia. Z jednej strony tak naprawdę nie wiadomo czy wszystko jest prawdą, czy coś nie zostało podkolorowane, a wiele osób może przyjąć tę książkę jako sposób na odegranie się na rodzinie, zarobieniu na jej brudach. Z drugiej strony każdy wie, że rodzina królewska nie jest tak czysta, jak powinna się wydawać, a zobaczyć wiele aspektów życia królewskiego, przekonać się jak to jest żyć w takiej rodzinie i poznać punkt widzenia jednego z członków rodziny królewskiej sprawia, że tak chętnie chce się sięgnąć po tę książkę.
Myślę, że ta swoista spowiedź Harryego to jego sposób na częściowe uporanie się z ?tamtym? życiem.


?Ten Drugi? to książka dla wszystkich fanów rodzin królewskich. Fani serialu ?The Crown? będą zachwyceni.

Nigdy może jakoś intensywnie i szczegółowo nie interesowałam się życiem rodziny królewskiej, ale od czasu do czasu lubiłam poczytać jakieś nowinki. Kiedy zobaczyłam we wszystkich możliwych mediach książkę dotyczącą historii Księcia Harryego - "Ten drugi" i okazało się, że jest ona dostępna w naszym kraju wiedziałam, że będę chciała po nią sięgnąć i dowiedzieć się jak wyglądała jego perspektywa dotycząca życia na świeczniku, wyrzeczeń czy obowiązków. Język jakim została napisana tą książka jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawia, że czyta się ją niezwykle szybko i z zainteresowaniem. Powieść została podzielona na trzy zasadnicze części: pierwsza to dzieciństwo i młodość Harrego, druga dotyczy służby w wojsku i wkraczania w dorosłość, natomiast trzecia nawiązuje do życia przy boku żony - Megan. Każdy z tych etapów został naprawdę interesująco, czasami wręcz intrygująco przedstawiony, o wielu kwestiach nie miałam pojęcia, wiele aspektów zostało wyjaśnionych, sprostowanych. Przeraziło mnie to jak znaczący wpływ na życie znanych i bogatych ma prasa. Dla mnie osobiście chyba najbardziej emocjonująca była cześć pierwsza i trzecia, to właśnie one wywołały we mnie lawinę skrajnych odczuć i sprawiły, że momentami współczułam Harryemu takiego życia. Miło spędziłam czas z tą książką i myślę, że to idealna lektura dla fanów rodziny królewskiej, ale nie tylko! Polecam!

Co myślicie o brytyjskich royalsach????? Czytacie biografie? Obserwujecie najważniejsze wydarzenia? A może w ogóle Was to nie interesuje? ????
Niezależnie od tego, na pewno słyszeliście o najnowszej wydanej książce na ich temat, a konkretnie o autobiografii Księcia Harryego.
"Ten drugi" to pozycja absolutnie wyjątkowa, chyba nie powstała wcześniej żadna mogąca się z nią równać pod wieloma względami.
Macie w planach? ????

"Przynależność do rodziny królewskiej, jak się okazało, nie była aż tak odległa od bycia na scenie. Rola to rola, niezależnie od kontekstu."

Całość podzielona jest na trzy części opisujące trzy ery w życiu Harryego. Nazwałabym je erą matki i wszystkiego, co wydarzyło się w okolicach jej odejścia, erą wojska i erą Meghan. Jak można się domyślić, ten ostatni etap okazał się najciekawszy, najbardziej emocjonalny i chyba najsmutniejszy. ????
To właśnie czułam przez większość książki- ogromny smutek, który wylewał się z każdej strony, z niemal każdego zdania i z każdej przeniesionej na papier myśli.
Książę powraca tu wspomnieniami do wielu chwil ze swojego życia, zarówno tych ważnych, jak i mniej. Być może gdzieś już zauważyliście "kontrowersyjne" fragmenty, które malują pewien obraz autora i bohatera zarazem. Owszem, znalazło się tu kilka może niezbyt potrzebnych opisów, może dość mocno prywatnych i podkoloryzowanych, jednak mają one swoją rolę w całości. Pokazują wszystkie uczucia Harryego, jego charakter, jego problemy i wątpliwości.

"Środek Afganistanu, środek zimy, wojna, a ja rozmawiam z człowiekiem znajdującym się piętnaście tysięcy stop nad moją głową- jak nienormalne musi być twoje życie, jeśli to jest pierwsze miejsce, w którym czujesz się zwyczajnie?"

Taka analiza przeszłości ma do siebie to, że po czasie zauważamy rzeczy, których nie widzieliśmy wcześniej. Tak było i tutaj, a powrót do dzieciństwa i późniejszych lat, pozwolił nam zobaczyć skalę głównego problemu, z jakim mierzy się Książę, czyli prasy.
Wiedziałam, że życie na świeczniku musi być ciężkie, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, że aż tak dotknęło to Harryego i jego rodzinę. W tej materii całkowicie wierzę w jego słowa i podziwiam, że tak długo to znosił.

"Dlaczego pragnęli sławy?" Tego akurat nie byłem w stanie sobie wyjaśnić. Sądzili, że sława daje wolność? Wolne żarty. Może czasami, ale sława królewska to życie w luksusowej niewoli."

Po tytule spodziewałam się, że znajdziemy tu sporo "brudów" na temat relacji Następcy i Zastępcy. O dziwo, wcale tak nie było. Nie odczułam tu też żadnej zazdrości w stosunku do przyszłego króla, wręcz odwrotnie. Co prawda obraz Williama, jaki wyłania się z tej książki, jest nieco dziwny, wręcz zabawny, być może nawet przesadzony, ale ostatecznie ich stosunki są i były po prostu smutne.
Tak jak zresztą niemal wszystkie inne. ????

"Zawsze istniało jakieś "ale", kiedy mówił o prasie, bo nienawidził jej nienawiści, za to uwielbiał jej uwielbienie."

Uważam tę książkę za bardzo ważną. Powtórzę- nie ma drugiej takiej i wątpię, aby prędko powstała. Czy jest subiektywna? Oczywiście. Stronnicza? Pewnie. Szczera? Myślę, że tak.
Wiele osób zarzuca Harryemu i Meghan trzymanie się nadal rodziny królewskiej, mimo że przecież sami się z niej wypisali. Sama tak wcześniej myślałam, ale teraz uważam, że zasługują na głos. Zasługują na to, aby przedstawić swoją wersję zdarzeń i zostać wysłuchanymi bezpośrednio, a nie poprzez przekręcone przez prasę słowa, zmyślone historie i przechwycone listy.

Jak wspomniałam, nie wszystko będzie tu ciekawe, kontrowersyjne czy chwytliwe. Największą część stanowią uczucia Harryego i rozliczanie się z przeszłością. Mi się to jednak podobało. Fakty przecież znamy, ale właśnie tylko z prasy, telewizji czy internetu. Czas, aby posłuchać kogoś z centrum tego, co się działo.
Będzie tu dużo odniesień do Księżnej Diany, co świadczy o tym, jak bardzo jej odejście zabolało jej syna. Fragmenty dotyczące jej śmierci i tego co przeżywał ten młody wtedy chłopak, co musiał robić, czego nie mógł i jak musiał sobie z tym poradzić, były chyba najsmutniejsze.

Co do ostatniej części, tej po poznaniu Meghan Markle, była ona bardzo słodko-gorzka. Sami musicie ją przeczytać, a gwarantuję, że dzieje się tam wiele. ????

"Przez trzydzieści dwa lata oglądałem przeżywające się jak na taśmociągu twarze kolejnych ludzi, a jedynie garstka z nich zainteresowała mnie na tyle, żebym spojrzał na nie po raz drugi. Ta kobieta zaś sprawiła, że taśmociąg się zaciął. Roztrzaskała go na kawałki.
Nigdy dotąd nie widziałem kogoś tak pięknego."

Na koniec dodam tylko, że mam nadzieję, że znajdą swoje miejsce w świecie i spokój. Wam z całego serca tę książkę polecam, jeśli choć trochę interesujecie się brytyjską rodziną królewską i chcecie poznać te nieco mniej znane aspekty życia pośród nich.

"Wszystko, czego mnie nauczono, wszystko, w co nauczyłem się wierzyć w kwestii mojej rodziny, monarchii, jej sprawiedliwości i tego, że ma ona raczej jednoczyć, a nie dzielić, było właśnie podkopywane, poddawane w wątpliwość. To wszystko było fałszem? Czymś wyłącznie na pokaz? Bo przecież jeśli nie potrafiliśmy bronić się nawzajem, wspierać najnowszego członka rodziny, do tego pierwszego więcej niż jednej rasy, to kim w rzeczywistości byliśmy? Prawdziwie konstytucyjną monarchią? Prawdziwą rodziną?
Czy "stawanie we wzajemnej obronie" nie jest podstawową zasadą w każdej rodzinie?"

?Ten drugi? to książka, na której premierę czekałam z wielką niecierpliwością. Spokojnie, nie jestem psychofanką rodziny królewskiej, która śledzi w mediach każdy ich krok. Do sięgnięcia po tę powieść zmusiła mnie moja ciekawość. Nie wiem, czy pamiętacie, ale w zeszłe wakacje recenzowałam dla Was książkę na temat księżniczki Małgorzaty, która intryguje mnie, odkąd zaczęłam oglądać serial ?The Crown?. Ta sama sytuacja tyczy się księcia Harrego, który (tak samo jak siostra nieżyjącej już królowy Elżbiety) od zawsze był tym drugim dzieckiem, który zmuszony był dojrzewać u boku swojego brata - prawdopodobnego następcy tronu.

Był to jeden z najbardziej przejmujących obrazów dwudziestego wieku: dwóch młodych chłopców, dwoje książąt idących za trumną matki. Świat patrzył w smutku ? i przerażeniu. Kiedy Diana, księżna Walii, została pochowana, miliardy ludzi zastanawiały się, co książęta muszą myśleć i czuć ? i jak potoczy się ich życie.
Teraz Harry w końcu opowiada swoją historię.

?Ten drugi? to pięciusetstronicowa powieść, która pokazał mi życie rodziny królewskiej z wizji zagubionego chłopca, który w dość młodym wieku stracił swoją matkę oraz zmuszony był samodzielnie poradzić sobie z tak okrutną żałobą.

Czytając fragmenty, w których Harry wspominał o swoim dzieciństwie, czułam smutek. Ta biografia pokazała mi, że bycie częścią rodziny królewskiej nie jest do końca tak idealne, na jakie nam wygląda.

Przez prawie całą lekturę miałam wrażenie, że książę Harry czuł się pewnego rodzaju niewolnikiem. Media pokazywały go jako uśmiechniętego chłopca, później mężczyznę, który ukrywał przed światem swoje emocje. To facet, który nie dostał wsparcia od swojego taty, czy też starszego brata kiedy tego potrzebował.

Nie zabrakło tutaj również fragmentów dotyczących Meghan oraz rodzącego się między nimi uczucia. Czy Wy też pamiętacie czasy kiedy o tej kobiecie było dość głośno, ponieważ rodzina Harrego nie potrafiła jej zaakceptować? Nie sądziłam, że sprawa była tak zawiła i dopiero po tej lekturze zrozumiałam jaką moc mają media. Może i nie potrafię określić, po czyjej stronie stoję, jeśli chodzi o ten konflikt, to jednak zastawiam się czemu internet, czy prasa pokazywały te wydarzenia tylko z jednej perspektywy, czemu nie postarali się pokazać tej spawy z obu stron medalu?

Bardzo się cieszę, że Harry postanowił razem z małżonką oddzielić się od swojej rodziny, by zacząć życie na własny rachunek oraz postanowił otworzyć usta i opowiedzieć swoją własną wersję wydarzeń swojego ?idealnego? życia.

Czy żałuję, że przeczytałem ten tytuł? Zdecydowanie nie. Nie żałuję ani minuty, którą poświęciłam na poznanie tej strony medalu. Z tego co zauważyłam, tytuł ten spowodował wiele kontrowersji, dlatego też podeszłam do tej biografii z pewną rezerwą. Do tej pory nie jestem pewna, czy wszystko, co zostało opowiedziane w tej książce, jest w stu procentach prawdą, czy jednak niektóre sceny nie zostały odrobinę podkoloryzowane. Sądzę, że warto przeczytać ten tytuł, by poznać księcia Harrego oraz jego najbliższych od tej drugiej, nieznanej dotąd strony, o której nie ma zbyt wiele informacji w mediach.

Na Harry`ego i jego starszego brata Williama świat patrzył praktycznie od dnia ich narodzin. Jednak tragiczne losy tych braci i niespodziewana strata matki sprawiły, że byli nader rozpoznawalni, a media rozpisywały się o nich ? choć niekoniecznie miało to cokolwiek wspólnego z prawdą. Williama zawsze charakteryzował stoicyzm ? w końcu był przygotowywany do przejęcia władzy. Harry natomiast, bohater wielu skandali, wydawał się być wiecznym chłopcem, którego nie da się poskromić. I mimo upływu lat, raz za razem generował coraz to bardziej chwytliwe nagłówki. I choć nie jestem wielką fanką rodziny królewskiej, namiętnie śledzącej wieści z ich codzienności, to pewne wydarzenia zapisały mi się w pamięci. A teraz miałam okazję zrewidować je, sięgając po narrację głównego w nie zaangażowanego.

?Ten drugi? to prawda widziana oczyma Harry`ego. Podeszłam do tej książki z dystansem, niczym rodzina królewska do reszty świata. I nie przyjmuję wszystkiego, co w niej znalazłam, za pewnik. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to tylko wersja wydarzeń jednej strony, lecz raczej wątpię, aby Pałac Buckingham odniósł się kiedykolwiek do tego, co w książce się znajduje. Jednak nawet biorąc pod uwagę możliwość koloryzowania przez Harry`ego pewnych kwestii, czytając o jego dzieciństwie, młodości, miałam jedną myśl ? nie chciałabym, by moje dzieci wychowywały się w takich realiach. W rzeczywistości pełnej konwenansów i sztywności stawiającej na absolutny brak emocji i trzymanie się wyznaczonych dawno temu reguł. To jasne, że Harry nie zaznał w życiu wiele miłości ze strony tych osób, które powinny były mu ją dać, a ta pozycja to swego rodzaju portret dysfunkcyjnej rodziny.
Co dla mnie jest ogromnym plusem ? książka jest napisana prostym, przystępnym językiem. Podczas czytania odnosiłem wrażenie, jakbym po prostu słuchała wynurzeń Harry`ego, co pozytywnie wpływa na odbiór treści. Odnosi się on do wielu skandali, które były jego udziałem, a także mówi o innych swoich występkach, które nigdy nie ujrzały światła dziennego. Wspomina szkołę, wojsko, byłe dziewczyny, bliskie mu osoby. Niektóre wynurzenia są zabawne, inne odrobinę żenujące, a kolejne po prostu smutne. Być może tym zabiegiem chciał pokazać, że jest zwyczajnym człowiekiem, który nigdy nie wpasował się do końca w ramy monarchii, natomiast czy mu to wyszło? Każdy powinien ocenić sam.
Jaki obraz Harry`ego wyłonił mi się z lektury tej książki? To dorosły mężczyzna naznaczony przedwczesną śmiercią matki. Postać Diany bowiem jest ciągle żywa na kartach tej autobiografii. Nie odniosłam jednak wrażenia, by była to próba wypromowania się na jej tragedii, w końcu Harry sam w sobie takiej promocji nie potrzebuje. To raczej próba finalnego pogodzenia się z jej śmiercią. Aczkolwiek po tym, co przeczytałam wnioskuję, że brzemię związane z jej odejściem będzie w jakiś sposób towarzyszyło Harry`emu do końca życia.
I jedyne, co mnie odrobinę razi, to fakt, że przedstawia się jako książę ? w końcu tak bardzo zabiegał o to, by odciąć się od rodziny królewskiej. W tej pozycji podaje także wszelkie powody, które zmusiły go do podjęcia tej decyzji. I choć rozumiem chęć zniknięcia z celownika opinii publicznej to wydaniem tej książki nieco sobie przeczy. Z drugiej zaś strony być może jest to dla niego forma terapii, finalne rozliczenie się z przeszłością, odpowiedź na mnogie zarzuty kierowane w stronę jego i jego żony. A może musi jakoś podreperować domowy budżet, w końcu odcięto go od rodzinnych środków ? nie mnie oceniać. Pomimo wszystko mi osobiście dobrze czytało się tę książkę, choć po jej lekturze ogarnęła mnie melancholia, a nawet smutek odnośnie do Harry`ego. Bo jakby nie patrzeć, to nadal szalenie zagubiony chłopiec w ciele dojrzałego mężczyzny, któremu chyba nie starczy życia, aby poukładać sobie w głowie wszystko to, co go spotkało.

Na biografię Księcia Harrego czekał chyba cały świat. Rodzina Królewska cały czas jest na świeczniku i sama czasami śledzę ich losy, ale nie do przesady. Raczej poświęcam uwagę najważniejszym wydarzeniom.
Książe Harry w książce ?Ten drugi? zafundował nam wiele historii związanych ze swoją rodziną. Od czasów kiedy był małym chłopcem, bardzo związanym ze swoją Świętej Pamięci matką, po kłótnie i rywalizacje z bratem, okres dojrzewania, buntu, pracy nad samym sobą, aż wreszcie związek ze swoja ówczesną żoną Meghan Markle.
Mam mieszane uczucia co do tej książki i szczerze mówiąc nie wiem komu wierzyć. Ale osobiście uważam, że problemy rodzinne powinny pozostać w rodzinne. Rozumiem, że Książe Harry ma żal do rodziny królewskiej o to jak potraktowali jego i jego żonę, ale czy to jest powód do tego, żeby przelać swoje bolączki na papier? Moim zdaniem nie, ale nie każdy musi się ze mną zgodzić.
Jednak odnosząc się do samej treści uważam, że książka jest napisana w poprawny sposób. Podzielona jest na rozdziały. Każdy dotyczy innego etapu życia głównego bohatera.

Wiecie, że lubię i czytam biografie. Może nie nagminnie, ale sięgam dość często. ?Tego drugiego? przeczytałam z kilku powodów. A jednym z nich były reakcje większości komentujących osób, gdy tylko było wiadomo, że taka książka się ukaże i kiedy, później, że przyspieszą wydanie w Polsce. Część Was czytała w oryginale i wypuściła taką ilość jadu, że naprawdę nie wiem czy znajdzie wielu chętnych. Mnie nie zniechęciliście. Zdarzały się też takie osoby i to jest rozpaczliwe i żałosne, które nie czytając wystawiają jej ocenę jeden na dziesięć, pisząc przy tym, że najchętniej daliby zero. Nie rozumiem Was.

?Ten drugi? nie jest arcydziełem i chyba nie miał być. To wspomnienia człowieka, który nie zaznał w życiu zbyt wiele szczęścia. Jeśli myślicie, że urodzenie się w rodzinie królewskiej jest wielkim szczęściem, to jesteście w błędzie. To robienie wszystkiego na pokaz. To skostniałe zasady. To brak okazywania jakichkolwiek uczuć, nieważne czy jest się dzieckiem ? nie ma przytulania, głaskania, poklepywania, chwalenia.
Zewsząd słyszę głosy, że Harry ?nasrał? do swojego gniazda. A czyż nie robi tego każdy kto pisze autobiografię? No tak, ale nie każdy jest księciem, prawda? Jeżeli powiedzmy Iksiński napisałby to, co Harry, byłoby w porządku. Może nawet byśmy się z tego pośmiali. Ale w tym przypadku, to jest ?fe!?. Ja tak nie uważam. To wspomnienia i tak to widział młodszy Harry, starszy Harry i dorosły mężczyzna Harry. Nie próbujmy na siłę zmieniać jego wspomnień.

Harry zdobył się na trochę szczerości (w końcu), to co my robimy? Niektórzy prawie publicznie go linczują. Dlaczego? Czy dlatego, że to rodzina królewska i nie wypada? Nie sądzę. Uważam, że właśnie dlatego wypada, a nawet powinno się. Zdejmijmy w końcu tę ?świętą? rodzinę z piedestału, na którym stoi od zawsze, bo na to nie zasługuje. I jej będzie lepiej na poziomie normalnych ludzi i nam. Nich dotrze do głów wszystkich czytelników i nie tylko, że to ludzie, jak inni i u nich też dzieją się różne sprawy, o których powinno mówić się głośno, albo nie mówić wcale. Skoro Harry wybrał drogę ? mówić, to nie osądzajmy go, tylko szanujmy, bo to nie była łatwa decyzja. Nawet jeśli to zrobił dla pieniędzy. A może po prostu potrzebował takiej właśnie psychoterapii. Możecie mi wierzyć lub nie, ale to naprawdę pomaga.

Ciągle wytyka się Harry?emu, że to ślub z amerykańską aktorką Meghan Markle wszystko zmienił (jego, układy w rodzinie, postrzeganie Harry?ego na świecie). Ale to chyba nie tak. Sądzę, że przesądził kolor skóry Meghan. Bo jakby nie czytać ? i to nie tylko biografię księcia ? odnosi się wrażenie, że monarchia brytyjska jest skostniała i ma poglądy rasistowskie.

Jak zwykle rozczarowują mnie też ludzie. Tak Wy, wszyscy ? no dobrze, nie będę generalizować. Rozczarowujecie mnie, bo odnotowano po wydaniu tej biografii spadek popularności całej rodziny królewskiej nie mówiąc już o Harrym. A dlaczego? Większość sugeruje, że dlatego iż książę przyznał się publicznie do tego, że brał narkotyki. To śmieszne. Ja nie brałam, ale mam mnóstwo znajomych, którzy próbowali eksperymentować. Niektórych dzieci również. I co? Czy tylko dlatego powinniśmy ich skreślić? Napisał, że będąc w wojsku zabijał ludzi. Czyli co, lepiej by było, gdyby to on dał się zabić? Nie pojmuję rozumowania ludzi. Był w wojsku, na misji i było jego życie, albo życie ?wroga?. Nie ma się wielkiego wyboru. Inne historie? Większość z nich jest zwyczajnie zabawna. Gdyby Wasz sąsiad opowiadał Wam przy kieliszku podobne anegdoty zanosilibyście się śmiechem. Ale to jest książę Harry i jemu nie wypada. Na litość!

Nie patrzmy na tę autobiografię przez pryzmat tego, czy lubimy księcia i księżną Sussex. Bo to naprawdę nie o to chodzi. Powiem szczerze ? nie lubię ich, bo ich postępowanie nie zawsze mi się podoba, a sam Harry miał takie epizody, których zdecydowanie powinien się wstydzić. Jednak w tych wspomnieniach znajdziemy wytłumaczenie na przynajmniej kilka z nich i spojrzymy na księcia trochę inaczej. A Meghan Markle? Możemy ją lubić lub nienawidzić (jeśli mamy powód), ale niech to nie rzutuje na odbiór książki, która ma mieć podobno kontynuację.

I jeszcze jedno. Nie dopatrujcie się drugiego dna i nie szukajcie na siłę autora (ghostwritera), bo to i tak nic nie da.
Nikogo nie namawiam. Przypuszczam, że sporo osób przeczyta z czystej, ludzkiej ciekawości, a inni, jak ja, by wyrobić sobie własną opinię. Wszystkim bez wyjątku życzę przyjemnej lektury, bo uwierzcie autobiografię Harry?ego czyta się świetnie i jest zaskakująco dobrze napisana.