Thorgal 16 Wilczyca (twarda)

Thorgal. Tom 16 Wilczyca

Thorgal. Kto nie zna tego bohatera mężnych wikingów i syna gwiazd, ten nie zna ikony komiksu europejskiego. Z całą pewnością jest to jedna z najbardziej udanych spośród serii komiksowych kiedykolwiek wydanych na rynku europejskim, a niesłabnąca popularność serii od drugiej połowy lat 70-tych (w Polsce dopiero od 1989 początkowo za sprawą KAW, a potem Orbity) aż do początków drugiej dekady XXI wieku świadczy naprawdę o stworzeniu epokowego dzieła w świecie komiksu, zarówno, jeśli chodzi o kreskę, jak i scenariusz. Album 16 serii wydany po raz pierwszy w Polsce w 1990 na papierze raczej pośledniej jakości i z nieco mdłymi kolorami został jakiś czas temu ponownie wydany w zdecydowanie lepszej formie graficznej oraz na lakierowanej oraz nawet, ba nie do pomyślenia 21 lat temu, do wyboru w miękkiej i twardej okładce. Trzeba uczciwie przyznać, iż wydawca, z sercem wywiązał się ze swego zadania. Już na pierwszej stronie mamy do czynienia z totalną rzezią dokonaną na mieszkańcach wioski przez grupę wikingów, której przywódca pretenduje do miana nowego króla wikingów północy. Rzezią, która będzie brzemienna w skutkach do ostatnich stron albumu. W myśl zasady porządnego dreszczowca – na początku trzęsienie ziemi a potem napięcie tylko rośnie. Rodzina Aegirssonów wraca tymczasem do rodzinnej wioski, gdzie Aaricia chce urodzić kolejne dziecko, w ciszy i spokoju, który jednakże nie będzie im dany. Wiadomo wszak od dawna, że bogowie Asgardu od dawna upatrzyli sobie ta rodzinę z całym dobrodziejstwem inwentarza swego zainteresowania. Po nieszczęsnej i nie z własnej woli odbytej wyprawie do i z krainy Qa Thorgalowi marzy się jedynie święty spokój. Ku uciesze czytelników los, bogowie, wrodzona skłonność do pakowania się w kłopoty, a przede wszystkim scenarzysta, nie pozwolą mu na chwilę wytchnienia. Okaże się bowiem, że rodzina Thorgala będzie główną przeszkodą dla korony króla wikingów przez uzurpatora, który postawi sobie za cel iść do celu po trupach (dosłownie). A ze nasz bohater nie w ciemię bity, zapowiada się ciekawy album. Co prawda, jak sam mówi nasz bohater, zabijać on nie lubi, ale jak już musi, to prawdziwa maszynka do zabijania. Gorąco polecam!

W tym roku (A.D. 2013 :)) miną 23 lata, odkąd po raz pierwszy wzięłam do ręki komiks o przygodach Thorgala (co w prostej rachubie oznacza, że było to baaaardzo dawno temu, niemal ćwierćwiecze). Zaczęłam chyba od najlepszych z całej serii, od "Łuczników" i "Wilczycy". Z czasem skompletowałam wszystkie. Oczywiście są takie, które urzekły mnie całkowicie i do których wracałam wielokrotnie i nadal wracam, np. "Czarna galera", "Ponad krainą cieni", "Alinoe", ukochani "Łucznicy" (których znam prawie na pamięć), "Władca gór" (choć troszkę zaplątany) i rewelacyjna "Wilczyca"-majstersztyk tej serii. Pozostałe od "Krainy Qa" aż do "Między ziemią a światłem" są dobre, ale za dużo w nich (przynajmniej jak dla mnie) tych wszystkich elementów nadprzyrodzonych i osobiście nie lubię kultury Azteków, Majów i innych plemion, do których nawiązują te odcinki.
Ale niestety są i takie, które mogłyby się nie ukazać i seria nic by na tym nie straciła, myślę głównie o "Arachnei", "Błękitnej zarazie" "Królestwie pod piaskiem" i "Barbarzyńcy"- te części mnie rozczarowały.
Dlaczego tak bardzo zafascynowała mnie ta seria??? Chyba głównie chodzi o ideał faceta jaki widziałam w Thorgalu (przynajmniej tak mi się wydaje z perspektywy tych wszystkich lat): lojalny, sprawiedliwy, odważny, walczy tylko w obronie własnej i rodziny, priorytety to spokojny dom z dala od złego świata pełnego przemocy, pokój itd. . Teraz już nie ma takich bohaterów. Teraz "karmi" się dzieci byle jaką literaturą, z byle jakimi bohaterami, którzy nic sobą nie reprezentują. Pamiętam, że kiedyś wraz z rówieśnikami po prostu zaczytywaliśmy się w komiksach o przygodach dzielnego (i jakby nie patrzeć, cholernie przystojnego) Thorgala, oblegaliśmy kioski ruchu, żeby tylko dostać najnowszą część (panie sklepikarki miały nas już dość), wymieniało się częściami, jeśli ktoś nie zdobył dla siebie wymarzonego egzemplarza.
Polecam "Wilczycę" tym wszystkim, kórzy jeszcze nie mieli okazji czytać serii Rosińskiego. Uważam, że jest to jeden z tych odcinków, który ma szansę naprawdę wciągnąć czytelnika w ten cudowny, nierzeczywisty świat Thorgala i skłonić do sięgnięcia po wcześniejsze części. Ważne żeby mieć dobry wstęp, potem będzie się chciało przeczytać wszystko.