To, czego pragniesz

Autorka operuje bardzo lekkim językiem. Cała książka poprowadzona jest z punktu widzenia głównej bohaterki, czyli Samanthy, ale mamy tu wplecione także notatki służbowe. Na pewno nie da się ukryć, że cała książka jest po prostu ciekawie napisana i nie raz uśmiechniemy się pod nosem, gdy naszej głównej bohaterce przydarzy się jakaś gafa, czy pokaże swoją buntowniczość. Podobał mi się ten kontrast, który zastosowała tu autorka. Z jednej strony mamy opisy mężczyzny, który nie zważa na jakieś niebezpieczeństwa, a z drugiej jego zachowanie teraz, czyli posępnego i nieprzejednanego dyrektora szkoły. Mimo wszystko mam wrażenie, że cała ta pozycja jest nierówna pod względem fabularnym.Sam początek bardzo mi się dłużył i dopiero po połowie książki zaczęło się już dziać o wiele więcej. Muszę przyznać, że to, jak autorka dawkuje emocje pomiędzy Samanthą a Duncanem sprawiało, że coraz szybciej przerzucałam kartki. Mamy tu napięcie, później oczywiście poznajemy tajemnicę, która kryje się za zachowaniem Duncana. Poznajemy jeszcze bardziej przeszłość Samanthy. Katherine Center za każdym razem pokazuje, że powieści obyczajowe mogą nas wzruszać, intrygować i przede wszystkim angażować, a to naprawdę niełatwa sztuka, gdy na rynku mamy tyle romansów, gdzie, na co drugiej stronie mamy sceny łóżkowe. Tu operuje się na emocjach, gniewie i tajemnicach, co z pewnością jest dużym atutem tej powieści.

,,To, czego pragniesz" to pełna tajemnic, uczuć i emocji historia, która pokazuje nam, że warto otworzyć się na miłość. Autorka operuje lekkim językiem, dzięki któremu każdy wciągnie się w opowieść o głównych bohaterach, a fabuła z pewnością przypadnie do gustu tym, którzy uwielbiają historie z nutką motywu hate-love. Jedynym minusem tej książki, jest to, że jej akcja napędza się dopiero w drugiej połowie, ale i tak uważam, że to nie jest duża przeszkoda dla tych, którzy szukają przyjemnej lektury na wieczór. Ja polecam tę książkę i oczywiście mam nadzieję, że uda się Wam ją przeczytać. Na pewno będę czekała na kolejne powieści, które wyjdą spod pióra tej autorki.

Całość recenzji przeczytasz na ...

Samantha, pragnąc diametralnej zmiany w życiu, przeprowadza się na wyspę Galveston. Tam szybko odnajduje przyjaciół oraz pracę w Szkole Podstawowej Kampnera jako bibliotekarka. To wszystko dzięki Maksowi oraz Babette, w których domu mieszka. Dotychczasowe życie przerywa niespodziewana śmierć Maksa, który był również dyrektorem podstawówki, w której pracuje Sam. Oczywistym zastępstwem jest Babette, choć na to miejsce zostaje powołany niejaki Duncan ? mężczyzna, przez którego lata temu Samantha zrezygnowała z poprzedniego życia, wyprowadzając się na drugi koniec świata. Kobieta jest rozdarta, czując zarówno strach i ekscytację. Kiedyś żywiła uczucia do Duncana, jednocześnie wie, że to mężczyzna na poziomie i szkole wyjdzie na dobre jego obecność. Jednak Duncan jest odmieniony i nie ma w nim śladu dawnego, sympatycznego faceta. Teraz to kawał dupka, który wszystkim próbuje uprzykrzyć życie.

To, czego pragniesz to lekka powieść obyczajowa, która opowiada o życiu, miłości, tajemnicach i relacjach damsko-męskich. To moje drugie spotkanie z Autorką, jej poprzednia książka bardzo mi się podobała i z tą było podobnie. Ta dwójka bohaterów jest bardzo zagubiona i próbują znaleźć swoje miejsce w życiu. Obydwoje mają swoje tajemnice, których strzegą, ponieważ ich wyjawienie grozi odtrąceniem przez ludzi. Powodem może być wstyd czy strach, że stracimy osobę, na której nam zależy. Dlatego łatwiej jest zostawić sekrety głęboko w sobie niż się nimi dzielić. Na takiej zasadzie działają nasi bohaterowie, którzy boją się reakcji drugiego człowieka. Ich sposobem, jednym który znają, jest ucieczka i rozpoczęcie życia od nowa. Jednak ile można uciekać? Gdzieś trzeba znaleźć swój dom, swoje bezpieczne miejsce.

Książka opowiadana jest z perspektywy Sam, czyli naszej głównej bohaterki. Rozdziały są rozbudowane i naszpikowane emocjami. Poruszane są tutaj wątki choroby neurologicznej, z którą zmaga się Samantha oraz trauma, po której nie może się pozbierać Duncan.

Jak przystało na książki Center, podczas czytania uśmiech nie schodzi z twarzy, pozwala naładować baterie i z optymizmem patrzeć w przyszłość. Skłania do przemyśleń, do działania. Opowieść o poszukiwaniu radości w obliczu tragedii. Zdecydowanie polecam!

Czytałam poprzednią powieść autorki i bardzo mi się podobała. Była taka życiowa, ale raczej bardziej gorzka niż słodka. A tutaj mamy lukrowaną opowieść - niby historia jest trochę dramatyczna, los nie szczędzi bohaterom traumatycznych wydarzeń, a jednak całość smakuje jak tort bezowy.

Do połowy książki ciężko było mi przejść do porządku dziennego z dziwnością głównej bohaterki. Panująca przesadna wesołość była nieadekwatna do wydarzeń, a zachowanie postaci - hiperpozytywne. Po połowie było już lepiej, widziałam więcej realności i autentyczności, oczywiście ciagle było uroczo, ale już nie mdło. Nie można nie wspomnieć, mimo tej słodkości, że autorka porusza kilka ważnych tematów. Zespół stresu pourazowego, przemoc, odrzucenie, zmaganie z chorobą, to wszystko tutaj jest całkiem dobrze przedstawione. Bohaterowie radzą sobie z tymi traumami, chociaż jest to trudna walka.

Dla fanów autorki ta powieść może być czymś, do czego muszą podejść z otwartym umysłem, dla reszty będzie to przyjemna, troszkę przewidywalna opowieść. Chociaż nie wszystko mi się podobało, to dobrze się bawiłam.

Czytałam poprzednią powieść autorki i bardzo mi się podobała. Była taka życiowa, ale raczej bardziej gorzka niż słodka. A tutaj mamy lukrowaną opowieść - niby historia jest trochę dramatyczna, los nie szczędzi bohaterom traumatycznych wydarzeń, a jednak całość smakuje jak tort bezowy.

Do połowy książki ciężko było mi przejść do porządku dziennego z dziwnością głównej bohaterki. Panująca przesadna wesołość była nieadekwatna do wydarzeń, a zachowanie postaci - hiperpozytywne. Po połowie było już lepiej, widziałam więcej realności i autentyczności, oczywiście ciagle było uroczo, ale już nie mdło. Nie można nie wspomnieć, mimo tej słodkości, że autorka porusza kilka ważnych tematów. Zespół stresu pourazowego, przemoc, odrzucenie, zmaganie z chorobą, to wszystko tutaj jest całkiem dobrze przedstawione. Bohaterowie radzą sobie z tymi traumami, chociaż jest to trudna walka.

Dla fanów autorki ta powieść może być czymś, do czego muszą podejść z otwartym umysłem, dla reszty będzie to przyjemna, troszkę przewidywalna opowieść. Chociaż nie wszystko mi się podobało, to dobrze się bawiłam.

Samantha w nowej pracy miała znaleźć spokój. Z dala od wspomnień i niespełnionej miłości, chciała ułożyć sobie życie na nowo. Jednak los potrafi zagrać na nosie. Nowym dyrektorem szkoły w której pracuje Sam, zostaje Duncan, były kolega z pracy. Mężczyzna, którego dziewczyna darzyła nieodwzajemnionym uczuciem. Ponowne spotkanie napawa Samanthe jednocześnie ekscytacją i lękiem. Czy Duncan jest tym samym człowiekiem, któremu oddała swoje serce?
.
Katherine Center przekazała w ręce czytelników książkę, która nie tylko ma zadanie umilić czas ale również poruszą istotne problemy z dziedziny ekologii, bezpieczeństwa i chorób. Autorka, dużo miejsca poświęca również pracy w amerykańskiej szkole, i najfajniejszemu miejscu w tej instytucji, czyli bibliotece. Początkowo nie mogłam wgryźć się w fabułę, czytanie szło mi opornie. Za dużo dygresji moim zdaniem i mało emocjonująco. Na szczęście główna bohaterka, która jest jednocześnie narratorką, nie jest pozbawiona poczucia humoru i potrafiła mnie rozbawić. To nauczycielka z pasją i charakterem, z ogromną wolą walki ale też ze swoimi słabościami. Podobnie jak Duncan, człowiek z bliznami na duszy i ciele. Zaskoczona byłam zakończeniem, a raczej fragmentem, który sprawił, że z oczu poleciały łzy. Może to nie będzie moja ulubiona powieść obyczajowa ale zdecydowanie miło spędziłam z nią czas.

Po tej lekturze śmiało mogę powiedzieć, że powieści Katherine Center mogę brać w ciemno. Aktorka pięknie operuje słowem, wkłada w historię mnóstwo emocji i uczuć, które bardzo szybko stają się naszymi. Ale przede wszystkim tworzy bohaterów, obok których nie można przejść obojętnie. I to zarówno postaci kobiecych, jak i męskich, pierwszoplanowych czy też drugiego planu. 

"Chciałam mieć w życiu kogoś - kogokolwiek - kto by mnie kochał mimo wszelkich przeciwności."

Tym razem, o ile z miejsca polubiłam gotową to poświęceń Samanthę (choć może irytować, gdy tak do każdego lgnie, ale kiedy poznacie powody jej zachowania - zrozumiecie), to z zimnym, niedostępnym, zasadniczym biurokratą Duncanem nie poszło mi tak łatwo. Potrzebowałam trochę czasu, by mnie do siebie przekonał. Ale gdy już mu się to udało... może nie będę kończyć, sami sprawdźcie czy z Wami będzie podobnie. Oboje bohaterowie przechodzą ciekawą metamorfozę. Moją uwagę zwróciły również postaci poboczne, bez których nie wyobrażam sobie tej książki. Babette i Max - para z sercem na dłoni; uroczy, mały acz dojrzały jak na swój wiek Clay czy Chuck Norris. Ale kim jest ten ostatni... nie zdradzę Wam.

"Duncan był moją największą miłością i powodem najboleśniejszego życiowego zawodu."

Podobało mi się, iż historia nie okazała się przesłodzona. Autorka bowiem w subtelny sposób poruszyła szereg ważnych problemów i tematów, jak: epilepsja, strata bliskiej osoby czy kwestia bezpieczeństwa w szkole. Udowadnia, że nawet, gdy spotka nas coś przykrego, tragicznego powinniśmy poszukać pozytywów, wynieść z tego coś, co nas wzmocni. Kolejny raz przekonujemy się jak wielka siła tkwi w rodzinie, jak istotna jest przyjaźń, szczera rozmowa i wsparcie dzięki, którym można pokonać strach i lęki.

"To, czego pragniesz" to ciepła, romantyczna, wzruszająca, podnosząca na duchu powieść o stracie, potrzebie akceptacji i miłości, ale przede wszystkim o poszukiwaniu na nowo radości życia. Czy Sam skruszy lód wokół serca Duncana i wprowadzi do jego życia kolory i radość? Warto się przekonać!

s...