To tylko dżuma (twarda)

Zanurzając się w lekturze "To tylko dżuma" Ludmiły Ulickiej, nie spodziewałam się, że tak skromna objętościowo opowieść wbije mi pazury strachu prosto w serce i zmusi do mrocznej kontemplacji.

W ponurej, lodowatej rzeczywistości stalinowskiego terroru, niczym złowrogi cień, wybucha epidemia dżumy. Nieostrożność mikrobiologa Rudolfa Meiera prowadzi do szybkiego rozpowszechnienia się choroby. Czytając, z każdą przewracaną stroną ogarniała mnie coraz większa trwoga. Mężczyzna w trakcie podróży do Moskwy zetknął się z wieloma osobami, zatem czy na każdego z nich wydał śmiertelny wyrok?

Dżuma pełza jak złowrogi, niewidzialny drapieżca. Rudolf trafia do szpitala, a bezlitosna diagnoza zmusza NKWD do natychmiastowego, bezwzględnego działania. Czy uda się zdusić epidemię w zarodku, zanim pochłonie całe miasto?

Czarne furgonetki rozjeżdżają się po mieście, ludzie w kombinezonach pojawiają się na progach domów potencjalnie zarażonych. Nie odpowiadają na żadne zadane pytania, w pośpiechu i bez kurtuazyjnej delikatności wyprowadzają ludzi, by zabrać ich w nieznane.
Niepewność i strach o bliskie osoby jest wręcz namacalny. Przypomina to nasze polskie realia sprzed paru lat, choć COVID przy tej mrocznej opowieści wydaje się jedynie bladym cieniem prawdziwego koszmaru.

Ludmiła Ulicka bezwzględnie i niezwykle sugestywnie odsłania socjalistyczną surowość 1939 roku, gdzie ludzie są jedynie bezwolnymi elementami systemu, pozbawionymi godności i prawa do samostanowienia.
"To tylko dżuma" przypomina nam, że wolność jest delikatną, kruchą jak szklana tafla istotą, którą w jednej chwili może zdmuchnąć wiatr władzy, epidemii czy innych dziejowych kataklizmów.