To tylko zimowy blues

"To tylko zimowy blues" jest drugą powieścią Anny Chaber, której debiut literacki "Zaproś mnie na pumpkin latte" zdobył serca wielu czytelniczek.

Karolina ma dwadzieścia siedem lat i marzy o karierze piosenkarki, tyle że panicznie boi się występów przed mikrofonem.
Daniel jest młodym przepracowanym lekarzem z altruistycznymi ambicjami.
Mieszkają po sąsiedzku, a połączył ich pewien Kąsek, dokładnie tak ma na imię pies Karoliny.

To ciepła i urocza historia nie tylko o miłości, również o tym jak ważny jest balans między życiem prywatnym a zawodowym, a jeśli twoja praca jest jednocześnie twoją pasją, to zgodnie z przysłowiem, nie przepracujesz ani jednego dnia, więc warto podążać za marzeniami.

Autorka to mistrzyni w kreowaniu postaci. Mam wrażenie, że są ludźmi z krwi i kości, wraz z nimi przeżywam wszystkie emocje, dają się zwyczajnie lubić i po cichu trzymam za nich kciuki. Fabuła jest bardzo życiowa, bliska nam i naszym problemom, dlatego tak bardzo utożsamiamy się z jej bohaterami.
Jakby mimochodem udało się autorce przypomnieć, o tak świetnej inicjatywie, jaką jest Orkiestra Świątecznej Pomocy.

"To tylko zimowy blues" to ciepła, urocza, niosąca nadzieję powieść, idealna na wciąż chłodne wieczory.

"To tylko zimowy blues" jest drugą książką pani Anny Chaber a dla mnie pierwszą jaką przeczytałam tej autorki i myślę, że nie ostatnią. Książka jest lekka, zabawna i świetnie wpasowuje się w aurę pogodową jaką z każdy z nas ma za oknem między styczniem a marcem.
Autorka zabiera nas w czas poświąteczny i po Sylwestrowy. Kiedy to każdy z nas wraz z Nowym Rokiem liczy na nowe szanse, nowe plany i wyzwania, ale także na to by w końcu spróbować coś w swoim życiu zmienić. I tak też jest z głównymi bohaterami: Karoliną i Danielem.
Karolina to właścicielka przesłodkiego pieska Kąska i małej kawalerki i jest bardzo zadowolona ze swoich małych, ale własnych czterech kątów. Inaczej jest z pracą, kłócącymi się rodzicami i wiecznie narzekającą ciotką, której pomaga. Nowy Rok wyjątkowo fatalnie zaczął się dla niej. Została potrącona przez samochód. Ale jak to mówią: nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Wypadek nie był groźny, tylko lekkie stłuczenie, ale sprawił, że Karolina zaczęła bardziej myśleć o realizacji swoich marzeń i obiecuje sobie, że w tym roku zrealizuje swoją pasję ? śpiewanie. Ale czy pokona stres związany z wyjściem na scenie?
Daniel to młody lekarz, który najbardziej na świecie kocha swoją pracę. Do tego stopnia, że w wyniku przemęczenia traci przytomność i zostaje zmuszony do urlopu. Będąc na nim miał dużo czasu do przemyślenia sobie, czy warto aż tyle pracować i nie mieć czasu dla najbliższych? Czy jednak trochę odpuścić a więcej czasu spędzać z siostrzeńcami? Daniel jest też sprawcą wypadku. To on potrącił Karolinę, która jak się później okazało, jest jego sąsiadką.
Historia Karoliny i Daniela bardzo mi się spodobała i bardzo im kibicowałam w osiągnięciu swoich nowy planów. Ale też w znalezieniu drogi do siebie. Ich znajomość, chociaż niefortunnie się zaczęła, kiełkowała powoli i delikatnie Nie było tu przesadnych niedomówień typu czy kolega z pracy Karoliny jest tylko jej kolegom czy kimś więcej. Lub kim są słodcy chłopcy, którzy nagle pojawiają się w żuciu Daniela. Dlatego myślę, że ta książka będzie idealna dla każdego fana literatury obyczajowej.

Początek roku nie mógł być dla Karoliny gorszy. Bliskie spotkanie z maską samochodu uświadamia jej, że powinna w końcu pomyśleć o swoich marzeniach i realizować się w swojej największej pasji ? śpiewaniu. Daniel jest lekarzem pracoholikiem. Dopiero utrata przytomności zmusza go do zwolnienia i skupienia się na relacjach z najbliższymi. W jego życiu pojawia się urocza sąsiadka, z którą połączy ją zamiłowanie do pomagania, choć nie tylko.

Kolejne spotkanie z twórczością Ani Chaber i kolejne bardzo miłe zaskoczenie! ?To tylko zimowy blues? to książka idealna na teraz, kiedy z utęsknieniem wypatrujemy pierwszych wiosennych promieni słońca i cieplejszego powiewu wiatru. Nowość autorki otuli Was nadzieją i pokaże, jak ważna może być bezinteresowność i?kurs pierwszej pomocy. Daniel i Karolina, główni bohaterowie powieści i jednocześnie bohaterowie naszej codzienności, bo ludzi takich jak oni, można by spotkać za najbliższym rogiem. Przemawia przez nich niewymuszona naturalność, delikatność, dobro. Polubiłam ich oboje, wraz z całym bagażem, który ze sobą nieśli. Fabuła ma idealne tempo, na każdy z wątków poświęcono odpowiednią ilość czasu. Lubię książki Ani za to, że nie są to po prostu zwyczajne, ckliwe romanse. Ciepła relacja bohaterów to często przyjemne tło dla ważnych społecznych tematów, nad którymi warto się pochylić. Powiem Wam, że fajne to było! Moje serducho zostało rozgrzane, trochę sobie porozmyślałam, miałam okazję poczuć różne emocje, a nawet trochę wkurzyć się na Karolinę (szczególnie pod koniec). Na bardzo duży plus zasługuje wątek muzyczno-wokalny. Ja śpiewam od najmłodszych lat i ten element był jak miód na moje serce. Pozwolił przypomnieć sobie przeżycia, jakie przynosi występ na scenie. Mogę w tej książce przyczepić się tylko do jednej rzeczy ? czyta się ją za szybko i choć ma nam pomóc w oczekiwaniu na wiosnę, gdy ją skończycie, za oknem nadal będzie ta nieznośna zima! Cóż mogę dodać? Polecam! Świetnie czytało się o wydarzeniach w roku, które mają miejsce właśnie teraz. Myślę, że ta powieść otuli Was, a może nawet odrobinę pocieszy, dokładnie tak samo, jak mnie.