Toksyczna matka

"Toksyczna matka" jest to rewelacyjna książka, która pokazuje jak na nasze życie ma wpływ Mama. Osoba, którą powinniśmy darzyć bezgraniczną miłością, dzięki której powinniśmy być silni, niezależni, kochani i otwarci na świat. To ona powinna być naszym wzorcem, jednak nie zawsze tak jest. A nie często o tym mówimy wprost, bo uważamy, że to z nami może być coś nie tak, ponieważ czujemy do niej pewną urazę, niechęć, czy po prostu jest dla nas osobą, która wpajała w nas pewne schematy, które odzywają się do nas po pewnym czasie. I nie, nie mówię tutaj o tych dobrych rzeczach tylko tych negatywnych. To że przypadkiem jej się wymknęło, że się do niczego nie nadajesz, że nikt z Tobą nie wytrzyma. Takie słowa uderzają i gdzieś w nas zostają już na zawsze.

W książce wypowiada się kilka osób, jest to rozdział Wszystko o mojej matce byłam tym rozdziałem z jednej strony zafascynowana ale z drugiej strony czułam zniesmaczenie. Bardziej może chodziło o to, że takie codzienne czynności miały ogromny wpływ na kształtowanie dziecka. I że takie sytuacje dzieją się naprawdę.

Polecam, lektura dla każdej i każdego z nas ???? Pamiętajmy, że świadomość słów, czynów jest ogromna. Dziecko nie potrzebuje mieć wiele, chodzi tylko o uwagę i dobre słowo. I przyjrzyjmy się sami sobie, ta książka pozwoli Ci to zrobić.


Nie musisz być rodzicem, żeby sięgnąć po tą książkę, może ona pozwoli Ci uporać się Tobie z tym co sama czujesz. Zobaczysz, że relacje mogą być dobre i złe, może zauważysz podobne zachowanie swoje mamy i będziesz mogła na to zareagować. Jestem oczarowana tą pozycją i pewnie jeszcze mogłabym o niej pisać i mówić, jest naprawdę warta uwagi

Po więcej zapraszam na: ...

?Toksyczna Matka? ? Robert Rutkowski, Irena A. Stanisławska ?Pamiętaj, że matkę masz tylko jedną?? ? ważne słowa czy jedynie nic nie znaczący frazes? Od zawsze wiadomo, że to na rodzinie za każdym razem można polegać, że nie ma nic ważniejszego i mocniejszego od miłości rodziców do dziecka. Czy jest możliwe, ażeby tak piękne uczucie stało się toksycznym zarówno dla dziecka jak i jego rodzica? Swego rodzaju krzyżem? Autorzy w swojej publikacji podejmują rozliczne tematy. Między innymi problem świadomego (więcej lub też mniej) macierzyństwa. To, że chcesz mieć dziecko nie znaczy, że powinieneś? Jak ważna w związku jest komunikacja oraz co i kiedy należy mówić dzieciom. Jak zachować się w razie rozwodu, a przy tym jak najmniej zranić swoje pociechy. Jak przysłowiowe ?odcięcie pępowiny? lub jego brak może wpłynąć na dorosłe życie człowieka? Wiele stwierdzeń, tematów poruszanych przez autorów, a przede wszystkim przytaczanych w prawdziwych historiach i relacjach dzieci (choć już dorosłych ludzi)ze swoimi matkami spowodowały u mnie ogromne oburzenie, sprzeciw. Ta toksyczność przyjmowała różne formy. Począwszy od znęcania się fizycznego, kończąc na psychicznym, a trzeba pamiętać, że słowa mogą ranić o wiele bardziej od bata? Podsumowując nie jest to książka dla każdego. Nie chodzi tu wcale o poruszane problemy, a o sposób i formę przekazu. Na pewno pierwszy rozdział, w którym to znajdują się historie osób wychowanych w toksycznych rodzinach zasługuje na pozytywne słowa. Niestety reszta sprawiła, że nie da się wyciągnąć z niej konkretnych wniosków. Nie neguję faktu, że może nakierowywać, wskazywać co rodzicielki robią źle w wychowaniu swoich pociech, lecz jest to jedynie zarys, wstęp do dalszych rozważań. Jeżeli zaś chodzi o sam język, styl pisania to poradnik czyta się bardzo dobrze.

?Uważam, że jedną z lepszych rzeczy jaką mama zrobiła mnie i mojej siostrze, było to, że szybko umarła? (s.27)
Gdybym zadała pytanie jak oceniasz swoje relacje z matką?
Pewnie każdy z nas pierwszą myśl ma: normalnie. No właśnie. Nigdy się nie zastanawialiśmy się nad relacjami z rodzicami a w tym przypadku z matką. Po prostu były jakie były, i nikt tego nie roztrząsał.
Dla jednych z nas matka jest powierniczką, najlepszą przyjaciółką i drogowskazem w życiu. Jest natomiast druga grupa ludzi, którzy swoją rodzicielkę traktują jako zbędną osobę w życiu, i lepiej żeby tak naprawdę jej nie było.
Co musi się zdarzyć w życiu żeby pomyśleć, że nienawidzi się swojej matki?
Co trzeba zrobić dziecku, żeby życzyć matce śmierci?
I najważniejsze pytanie jakie mi się nasuwa po przeczytaniu tej książki: Jakim trzeba być człowiekiem, żeby dorosła osoba potem mając własne dzieci chce zrobić wszystko, żeby nie być jak swoja matka.
Ta książka była dosyć trudna i ciężka, ale mimo swojej niewielkiej zawartości posiada dużą dawkę wiedzy.
Nie ukrywam faktu, że najbardziej podobała mi się pierwsza część, w którem mamy opowiadania ludzi, dorosłych już mężczyzn i kobiet w różnym wieku. Ukazują one brutalność sytuacji, przez które musieli kiedyś przejść i jak trudna i toksyczna wręcz relacja z matkami odzwierciedliła się na ich dotychczasowe życie. W tych historiach był odczuwalny ogrom bólu, cierpienia, rozpaczy i wołania o pomoc wówczas dzieci czy dojrzewających nastolatków, którzy nie zaznali spokoju i ciepła w gronie rodzinnym.
My, w naszym doczesnym życiu, jeśli mamy szczęśliwy dom i rodzinę, nie roztrząsamy ?co by było gdyby?. Jest jak jest- spokój przyjmujemy jako pewniak, a można stwierdzić, że jesteśmy szczęściarzami mając zdrową relacje z matką.
Książkę polecam, nie tylko młodym ludziom, ale przede wszystkim matkom. Czasem warto przeczytać coś takiego i spojrzeć z perspektywy czasu i odpowiedzieć sobie na kilka ważnych pytań.