Trudno rozmawia się z milczeniem

Tomik "Trudno rozmawia się z milczeniem" to niebanalna poetycka zaduma nad współczesnym światem kogoś, kto doskonale wie, że "jutro jutrem będzie, nie może być dzisiaj". Z utworów pani Aleksandry wyziera wrażliwość, nastrojowość oraz słodko-gorzki koloryt życia. Podmiot liryczny zachwyca się otaczającą go przyrodą, delektuje się "nieuchwytną błogością nieskończoności", czyli miłością, ma jednak także świadomość tego, że "czas zawsze pozostanie niedomówieniem", a gdy człowiek otworzy oczy: "groźne kroczy zło". Piękno natury i szczere uczucia pomagają na szczęście radzić sobie z "lawiną", "fatum", ze "smutkiem". Ważne jest bowiem to, że "uśmiechają się tatrzańskie granie, trawa tańczy z fioletowym dzwonkiem, ze świerszczem dyskutują pszczoły". Człowiek ma jednak swoje ograniczenia: "ubezwłasnowolniona jestem sercem co nie myśli mądrze, duszą rozumną, ale pełną skarg". Mimo to może jednak starać się podążać za tym, co podpowiada mu serce i próbować "nie rozśmieszyć Boga". "Trudno rozmawia się z milczeniem" to zbiór ciekawych, subtelnych, obrazowych i przystępnych w odbiorze wierszy, które zachęcają do tego, by wsłuchiwać się w to, co w nas i wokół nas, by lepiej rozumieć siebie. Nieodzowna jest do tego cisza, z którą, co prawda "trudno się rozmawia", ale co odważniejszy czytelnik może podjąć się tej próby, ponieważ, jak przypomina autorka w jednym ze swoich utworów, obecna jest w milczeniu "tajemnica światła".

?Trudno rozmawia się z milczeniem? to poezja pełna empatii i czułości. Aleksandra J. Starostecka doskonale rozumie swój podmiot, zapewne przekazała mu wiele swoich myśli oraz uczuć. I choć ?ja? liryczne dręczy smutek, poczucie nicości, zagubienie to jednak nie poddaje się tym stanom, szuka pocieszenia w pisaniu (choć to raczej poezja przychodzi do niej), w cudzie przyrody i dobrych wspomnieniach. Wszystkie wiersze to w zasadzie miniatury, ale poziom emocjonalności wykracza daleko poza ramy tej krótkiej formy.



...

Dzisiaj przedstawię Wam tomik, w którym otrzymujemy zestaw interesujących, godnych uwagi wierszy. Jest to poezja umieszczona w klimacie spokoju i ciszy. Poezja osoby, której proste pragnienia są wyraziste, choć nieoczywiste i niewypowiadane jednoznacznie. W ciszy tworzy się obraz, gdzie od razu ustawiają się proste zdania, obraz pełen realnych i aktualnych sytuacji, domagających się w wierszu konfrontacji. To zwłaszcza przekaz ukazujący człowieka, jego postrzeganie świata i towarzyszące mu odczucia w różnych jego sferach życia, z podległym mu czasem. Czas jest tutaj ?kruchy? i ?pełen rozterek?. Ważne w tej poezji staje się bycie ?tu? i ?teraz? poprzez wyznanie ? ?jestem?. Interpretowany w wierszach świat, to ?pogubione dziś?, ?nieprzemyślane jutro?. Ale też cała gama uczuć. Naturalne piękno przyrody, w sposób niezwykle ciekawy, przenika się z miłością, przyciągają się pewne głosy i obrazy. W tych wierszach poczułam siebie, swoje uczucia i pragnienia. Sięgają w głąb naszych dusz. Bardzo spodobały mi się wszystkie i nie wiem, które są najlepsze. Cieszę się, że dostałam możliwość przeczytania ich i oderwania od rzeczywistości. Dają nam dużo przemyśleń związanych z życiem, czy samopoczuciem. Po przeczytaniu jednego wiersza musiałam się zatrzymać, aby pomyśleć i odszukać to o czym zostało napisane w moim życiu. Bardzo podoba mi się okładka oraz strony tej lektury. Całość uważam za świetne. Będę często wracać do nich i wspominać. Ocena 10/10.

Interpretowany w wierszach świat, to ?pogubione dziś?, ?nieprzemyślane jutro?. Ale też cała gama uczuć. Naturalne piękno przyrody, w sposób niezwykle ciekawy, przenika się z miłością, przyciągają się pewne głosy i obrazy.