Trzeba było mnie zatrzymać

Hiacynta to młoda kobieta, która dobro i szczęście innych stawia zawsze wysoko ponad swoją osobą. Chciałaby uszczęśliwić najbliższych, ocalić rodzinny biznes i uratować każdego ucznia mającego jakiekolwiek problemy w życiu osobistym lub szkolnym. Nieco zwariowana, zdecydowanie chaotyczna, skrywająca rany po nieudanym związku z przeszłości, szuka ukojenia w ramionach mężczyzny, który jako samozwańczy artysta tkwi w nałogu i jest kolejną osoba na drodze Hiacynty, która wymaga zaopiekowania.

Splot dziwnych wydarzeń sprawia, że pewnego dnia we Frymuśnej ( willi należącej do rodziny Hiacynty) jako gość pojawia się wraz z kumplem Nikodem- jej były chłopak, który pragnąc uciec od przeszłości i ułożyć sobie życie na nowo, trafia z deszczu pod rynnę.
Nietrudno domyślić się jakie będzie zakończenie tej opowieści, jednak wątki, które pojawiają się po drodze, bywają bardzo zaskakujące.

"Trzeba było mnie zatrzymać" autorstwa Justyny Luszyńskiej to historia dość typowa i przewidywalna, ale pomimo tego czyta się ją z przyjemnością. Książka opisywana jako ta, którą musi przeczytać każda jesieniara, miała dla mnie zdecydowanie za mało jesieni, ale sprawiła, że faktycznie poczułam sielski, spokojny, górski klimat i rodzinną atmosferę.

Chociaż po lekturze mam zdecydowanie pozytywne uczucia, to jednak trochę gryzie mi się zestawienie lekkiego, uroczego stylu pisarki z wplecionymi w fabułę bardzo trudnymi wątkami, takimi jak: uzależnienia, przemoc domowa, toksyczne związki, czy agresja nastolatków.
Sam początek też zdecydowanie nie zachęcił mnie do lektury- obrzydliwe mieszkanie uzależnionego od alkoholu i narkotyków Ignacego, a chwilę po tym chora sytuacja szkolna ( sama od 14 lat pracuję jako nauczycielka i trudno mi wyobrazić sobie takie traktowanie uczennicy czy bójkę nauczycielek! ) nie zwiastowały historii, która miała być wzruszającym, jesiennym romansem. Na szczęście gdy bliżej poznałam Hiacyntę i Nikodema, to okazało się, że bardzo ich lubię i bardzo mocno im kibicuję.