Trzeba marzyć

"Życie bez przyjemności nie trwa dłużej, tylko się dłuży."
Odkąd Jaga zamieszkała w willi Pod Jodłami minął rok. Odzyskała spokój, czuje się wolna, w końcu nikt nie mówi jej co ma robić, jak żyć. Znalazła nową pracę, w jej życiu pojawił się Damian, a w byłej wścielcie domu ? pani Anieli, znalazła przyjaciółkę. Między nimi pomimo znacznej różnicy wieku nawiązała się prawdziwa nić sympatii. Kobieta coraz bardziej odsłania przed Jagą swoją niepokojącą i burzliwą przeszłość ? była tajną agentką przedwojennego polskiego wywiadu. Siostra Jagi ? Mela już wkrótce stanie na ślubnym kobiercu, przygotowania do uroczystości idą pełną parą. Jednak były narzeczony Meli robi wszystko, aby dziewczyna do niego wróciła.
Otulona magicznym klimatem opowieść, podczas czytania nie ma mowy o nudzie. Autorka podejmuje szereg ważnych i trudnych problemów. Dostajemy dalsze losy Jagi, która układa sobie życie na nowo, a obok losy Pani Anieli. Szara, zwyczajna codzienność, jej blaski i cienie, chwile pełne radości, szczęścia, i te gorsze, smutne, przykre. Pokomplikowane relacje międzyludzkie, rodzinne, małomiasteczkowa społeczność, gdzie wszyscy wszystko o sobie wiedzą. Dobroć i ludzka życzliwość, przyjaźń. Zaufanie, bardzo ważne w życiu każdego z nas, raz utracone tak trudno odzyskać. Miłość i jej różne oblicza. Życie na wsi, w zgodzie z naturą, inne postrzeganie świata.
Ciepła, przyjemna, klimatyczna, bardzo realna powieść obyczajowa. Był to bardzo przyjemnie spędzony czas. Koniecznie muszę poszukać innych książek Autorki, bo ta skradła moje serce. Bardzo, bardzo polecam.

Trzeba marzyć to drugi tom serii Willa pod jodłami, a zarazem moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki.
Od zdarzeń w pierwszej części mija rok. Jaga nadal mieszka w willi Pod Jodłami i układa sobie życie zarówno te prywatne jak i zawodowe. Dzięki przyjaźni z panią Anielą od której kupiła dom, poznaje jej przeszłość bycia tajną agentką przedwojennego polskiego wywiadu. Mela siostra Jagi szykuje się do ślubu. Niestety jej były narzeczony zrobi wszystko by jej to uniemożliwić. Czy mu się tu uda?
Uwielbiam polskie obyczajówki, z ciekawym tytułem i cudownymi okładkami. Za to duży plus. Wątek jednej z bohaterek - pani Anieli, tajnej agentki bardzo przypadł mi do gustu. Stylistycznie i językowo nie mam się do czego przyczepić.

"RECENZJA"
Jaga wiedzie spokojne życie w willi pod Jodłami. Zaprzyjaźnia się z Panią Anielą, o której dowiaduje się co nie co. Kobieta również czeka na ślub swojej siostry Meli. Jednak były Meli nie daje jej spokoju i chce ją odzyskać. Czy ten spokojny i poukładany czas taki zostanie, czy może coś się zmieni?
"??"
"Trzeba marzyć" to druga część powieści "Willa pod Jodłami", której nie czytałam i ubolewam nad tym. Bardzo rzadko zdarza mi się nie czytać pierwszego tomu i sięgać po kolejny, ale po prostu pokonał mnie czas i to jak szybko zasuwa, więc tym razem odpuściłam. Czy przeszkadzało mi to, że nie znałam pierwszego tomu? Owszem! Nie ogarniałam przez to paru spraw, parę wątków zapewne lepiej bym zrozumiała, ale nic straconego - nadrobię to i wtedy będę wiedzieć co, gdzie, jak, kto i dlaczego "??" Niemniej jednak książka bardzo mi się podobała. Mieliśmy tutaj przeplatanie przeszłości z teraźniejszością oraz bardzo fajne wstępy w postaci wierszy przed każdym rozdziałem, co naprawdę jest mega w odbiorze. Czułam ciepło bijące od tej powieści, a autorka w niebywały sposób potrafi operować słowem i ma dar lekkości pióra, że przez książkę się "płynie" i kompletnie nie czuć uciekających stron. Bohaterów polubiłam i odrobinkę ich poznałam, chociaż wiem, że lepiej bym ich znała po pierwszej części. Uważam, że kreacja jest dobra. Pisarka dobrze opisywała losy naszej głównej postaci - Jagi, co pomogło mi też ją lepiej poznać i zrozumieć. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak sięgnąć po pierwszy tom, a Wam w tym miejscu polecić tę powieść! Jest w sam raz na te jesienne, zimne wieczory! "??"
...

Bardzo dobra powieść obyczajowa. Wszystkie rozdziały zaczynają się fragmentami wierszy różnych poetów. Podobało mi się to rozegranie. "Trzeba marzyć" jest drugim tomem z serii "Willa Pod Jodłami". Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Bogny Ziębickiej. Już teraz wiem, że koniecznie muszę nadrobić i przeczytać pierwszy tom.
Lubicie przeplatanie czasów? Tutaj to otrzymacie. Poznajemy teraźniejsze wydarzenia jak i te z przeszłości. Główna bohaterka Jaga od ponad roku mieszka w magicznej wilii Pod Jodłami. Znalazła tu pracę i miłość. Czy jest naprawdę szczęśliwa? Co jeszcze ją spotka w życiu?
Poznajemy również Anielę. Byłą właścicielkę domu, który kupiła Jagna. Dzięki niej poznajemy życie agentki przedwojennego polskiego wywiadu. Kto by pomyślał, że taka babcia tyle w życiu zrobiła.
Dzięki Jadze i Anieli nie ma czasu na nudę. Dodatkowo warto wspomnieć o siostrze Jagi ? Meli. Czy stara miłość nie rdzewieje? A może nowa jest lepsza? Co zrobi Mela?
Dzięki tej powieści możemy przekonać się jak ważne jest zaufanie. Czy warto jest bezgranicznie ufać drugiej osobie?
Książka "Trzeba marzyć" jest godna polecenia. Warto po nią sięgnąć w wolnej chwili. Idealna powieść na długie jesienne wieczory. Można czegoś się nauczyć od panin Anieli.
Idealne bohaterki. Niesamowite postacie. Rewelacyjnie malowniczy klimat. Przeplatanie różnych czasów. Cudowna fabuła. Wszystko to sprawia, że nie można przegapić tego tytułu.
Ps.
"Trzeba marzyć" pozostaje w pamięci przez dłuższy czas. Ogólnie książka mi się podobała, dlatego zachęcam do jej przeczytania.

Książka "Trzeba marzyć" jest drugim tomem z cyklu "Willa pod Jodłami" od Bogny Ziembickiej. Po raz kolejny spotkamy się z Jagą, która przeprowadziła się do przedwojennej willi w Zagórzu nieopodal Krakowa. Jest magicznie!
Sielska powieść obyczajowa, którą tutaj widzimy, jest książką wyjątkową, ponieważ przeplata się w niej przeszłość z teraźniejszością. Dzięki temu zabiegowi stylistycznemu, który zaoferowała, nam autorka jednocześnie żyjemy w obecnych czasach razem z Jagą, oraz poznajemy historię Anieli, byłej właścicielki domu, która jak się okazuje, pracowała dla przedwojennego wywiadu! Przy takim połączeniu zdecydowanie podczas jej czytania nie można się nawet przez chwilę nudzić. Obie historie mocno nas angażują, pokazują, jak ważna jest miłość oraz wzajemne zaufanie i bliskie nam osoby. Książka jest barwna! Bohaterowie, których w niej spotkamy, mają mocne charaktery i bogatą historię. Przy jej czytaniu nawet przez moment nie będziecie się nudzili.
W powieści podobało mi się również to, że każdy z rozdziałów zaczyna się poezją! Uwielbiam w książce te krótkie wstawki, które tak dużo wnoszą do całości powieści. Jest magicznie, barwnie i autorka czaruje nas swoim słowem!

Trzeba przyznać, że ta powieść nie jest typową historią obyczajową, taką prostą, miejscami aż cukierkową, w której od początku wiemy, że wszystko się dobrze skończy albo że na siłę będzie próbować wycisnąć z nas łzy. Już samo cytowanie wierszy przed każdym rozdziałem odpowiednio nastraja czytelnika. Wykorzystanie poezji akurat mi się podobało, ale reszta... Nawet ciężko mi ubrać w słowa, to co o niej ostatecznie myślę.
Moje pierwsze wrażenia z lektury to było zaskoczenie, trochę niezrozumienia i lekka niechęć do kontynuowania. Styl autorki jest według mnie specyficzny. Może nawet bardziej zakwalifikowałabym "Trzeba marzyć" do literatury pięknej? Taki sposób przedstawiania świata po prostu musi trafić, spodobać się, a wtedy cała lektura będzie przyjemnością. Dla mnie, przy tej fabule, był zbyt męczący.
Wszyscy bohaterowie zachowywali się tak, no nie wiem, snobistycznie? Czułam, że wywyższali się w swoich rozmowach, znali najdroższe marki alkoholi, potrafili w rozmowie cytować Herberta itp. Wydaje mi się, że takich zabiegów było za dużo, przez co ciężko znaleźć postać, z którą naprawdę można sympatyzować. Starsza pani mieszkająca na wsi dawniej była szpiegiem, młodzi z nonszalancją narzekali na bogate korpożycie, zazdrosny mężczyzna knuł intrygę i wynajął dawną znajomą, żeby ta rozbiła czyjś związek - to wszystko zestawione razem w ogóle nie wydało mi się wiarygodne. A już wątek z Bombajem, gdzie jedna z bohaterek zakochuje się od pierwszego wejrzenia, a następnie atakują ich terroryści jest u mnie totalnie na nie.
To była dla mnie trudna książka. Były momenty, które mi się podobały, w których doceniałam umiejętności pisarskie autorki, ale jednak większość powieści albo mnie nużyła, albo czułam, że to nie dla mnie, to nie mój świat. Jaga wypada chyba najlepiej ze wszystkich postaci. Kraków jest tutaj pięknie przedstawiony, jeżeli kogoś interesuje to miasto w literaturze.
Polecam osobom, które szukają w literaturze obyczajowej czegoś innego niż zwykle.
Mój egzemplarz otrzymałam od wydawnictwa.