U stóp słowiańskiego parnasu (twarda)

My ludzie lubimy mieć poczucie jakiejś przynależności. Chcemy dużo wiedzieć o własnej rodzinie, dawno zapomnianych przodkach, po kim odziedziczyło się nos i dlaczego razem z babcią nie możecie zasnąć podczas pełni księżyca. Czasem ta ciekawość idzie dalej - zależy nam też na szerszej grupie, naszych przodkach, którzy zamieszkiwali te ziemie od dawien dawna. Szukamy odpowiedzi, a jednak natrafiamy na ścianę i orientujemy się, że nic tam nie ma. Nie możemy jej zburzyć, choć bardzo byśmy chcieli, ale nic by to nie zmieniło, bo okazuje się, że historyczne początki Słowian starano się zniszczyć i pozbyć ze świadomości ludu. Wykorzenić ich zwyczaje i przynależność (co jest smutne jak nikłe przez to mamy pojęcie o naszych przodkach). Po części się udało - niewiele wiadomo o tym, co było kiedyś, bo też niewiele się zachowało. Jedno jednak przetrwało na pewno - my i nasza przynależność do słowiańszczyzny.

Autor zwinnie przeplata wiedzę naukową w połączeniu z ówczesną codziennością. Zabiera nas w podróż po słowiańskich ziemiach i odkrywa je przed nami na nowo.
Przekazuje informacje o obrzędach, ich znaczeniu i to co z nich zostało do dzisiejszych czasów.
Zahacza o religijne naleciałości, których nie udało się chrześcijaństwu wykorzenić pomimo usilnych i brutalnych prób.
Pojawia się trochę demonów i sposobów na radzenie sobie z nimi. Ponadto przedstawia naszych głównych bogów, którzy kiedyś wiedli prym. Dlatego lepiej możemy przyjrzeć się takim postaciom jak Światowid, Swarożyc, Weles i wielu innych.

Pozycja zawiera tak wiele różnorodnych, ciekawie przedstawionych tematów, że bez wątpienia zachęcam!

"U stóp słowiańskiego parnasu" przeczytałam zaraz po "Śladami pierwotnych wierzeń" tego samego autora. Kilka rzeczy znalazłam powtórzonych, ale generalnie tematyka jest inna. W tej drugiej pozycji autor opowiada o religiach całego świata, a "U stóp..." skupia się już wyłącznie na słowiańszczyźnie. O samych bogach nie ma za dużo informacji, bo też ciężko czerpać z nieistniejących źródeł. Podobały mi się za to rozdziały dotyczące kultury i obyczajów Słowian, mogłam sobie chociaż w małym stopniu wyobrazić, jak wyglądało ich życie. Na szczęście nie ma już takiej politycznej wymowy ta książka, w "Śladach..." początek był mocno przesycony propagandą, tutaj tylko na końcu pojawia się wspomnienie marksizmu. Obie pozycje były pisane w czasach PRL, co może poniekąd tłumaczyć autora.

Nie posiadam na tyle wiedzy, żeby oceniać wartość merytoryczną "U stóp...", kilka rzeczy jednak było dla mnie nowych, a przynajmniej innych niż te, o których dotąd słyszałam, zwróciłam na nie uwagę. Np. fakt, że kobiety nie były traktowane jak ludzie, póki nie urodziły syna i mogły być bezkarnie zabite przez męża albo liczne zniekształcenia obecnie popularnych nazw, których Pełka używa swobodnie, a dla mnie brzmiały egzotycznie (leszyj, Swantewid, Prowe).

Język jest momentami dosyć ciężki i przez to czyta się wolniej. "Czynnik manistyczny bardzo silnie występował w wierzeniach słowiańskich, przy czym występował on w ścisłym związku z czynnikiem animistycznym" znaczy tyle, co powiedzenie, że Słowianie wierzyli, że zwierzęta posiadają duszę. Można coś przedstawić prosto, a można to w naukowy sposób zagmatwać. Nie trzeba się jednak zrażać, nie ma takich fragmentów dużo.

Książka jest wznowieniem, jak cała seria o wierzeniach wydawnictwa Replika. Wszelkie mapy i inne ilustracje zostały umieszczone bezpośrednio z oryginału, tak zgaduję biorąc pod uwagę ich jakość. Niestety niektórych nie da nawet rozczytać, tak bardzo są rozmazane, to minus.

Dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy na temat Słowian i ich krain, dlatego zainteresowanym tematem polecam.