Ucho, gardło, nóż

To zdecydowanie nie jest książka dla każdego. Brutalna, mocna, wulgarna, chaotyczna opowieść ponadpięćdziesięcioletniej (?) Tonki o świecie i życiu po bałkańskich rzeziach. Z matki Chorwatki i przypadkowego ojca - Serba, Tonka nie rozgrzesza ani jednych, ani drugich. Zresztą bohaterka ma jednoznaczne zdanie o świecie i ludziach: nie ma niczego, co warto by pielęgnować, bo jeśli tylko zdobędziemy się na szczerość, okaże się, że rodzice nie kochają swych dzieci, każdy jest gotowy zabić drugiego: wystarczy przekonać siebie, że tamtemu się należy, bo przecież "Co oni nam zrobili wcześniej?"; seks jest przereklamowany i wcale nie spaja ludzi, a ci są wredni, fałszywi, głupi, tylko próbują to ukryć przed resztą. Tonka mówi też: jestem głupia, dlatego lubię mądrych ludzi, wszyscy faceci są tacy sami, małżeństwo to rodzaj prostytucji, ludzi nie da się lubić, a życie jest jednakowo traumatyczne w czasie wojny i pokoju. Wychodzi na to, że bałkański, krwawy konflikt na stałe zmienił Tonkę, chociaż ona wydaje się niemal na siłę przekonywać, że on wcale nie ma nic wspólnego z tym, kim kobieta jest... Samotnie nocą prowadzi monolog skierowany do... ludzi, tych tchórzliwych oszustów, wstrętnych hipokrytów, których tak bulwersuje każde niecenzuralne słowo wydostające się z ust Tonki, każde zdanie, które podważa ustalony porządek świata. Przygotujcie się na trudną, bolesną jazdę bez trzymanki.