Ukryte w ciszy

Trudności natury wewnętrznej, jakie nas często spotykają mogą okazać się chwilowe albo długotrwałe. W drugim przypadku prawdopodobnie musi nam ktoś pomóc w walce o lepszą przyszłość, bo sami raczej nie damy rady, zwłaszcza jeśli przeżywamy jakąś traumę lub ból wywołany stratą kogoś bliskiego lub innym tragicznym zdarzeniem. Ważne abyśmy mieli dla kogo żyć i czuli się potrzebni, to wtedy będzie dużo łatwiej zawalczyć o nas samych.

Zarys fabuły

W książce spotykamy Felicję, nastolatkę, która opiekuje się młodszą siostrą i schorowaną babcią. Rodzice bohaterki zginęli w wypadku samochodowym, a dziadek zmarł kilka lat później i od tego momentu babcia zaczęła podupadać na zdrowiu. Cała sytuacja utrzymywana jest w tajemnicy, aby dziewczyny nie trafiły do domu dziecka, toteż Felicja pomimo wielkiego trudu, uczy się, pracuje i zajmuje się domem, by wytrwać ponad rok do pełnoletności i objąć prawną opieką siostrę. Dziewczyna pewnego razu spotyka na swej drodze Nikodema, który jest synem dyrektora szkoły do której uczęszcza. Jak się okazuje chłopak, jako jedyny dostrzega w niej prawdziwe uczucia, które w niej są ukryte pod maską pozornego szczęścia przywdziewaną przez nią wśród znajomych. Udaje mu się to dlatego, że sam przeżywa stratę swojej mamy, która odebrała sobie życie. Jak potoczą się relacje młodych bohaterów? Co stanie się z siostrami i ich babcią? Jaka przyszłość czeka Felicję i jej siostrę? O tym w książce ?Ukryte w ciszy? autorstwa Karoliny Klimkiewicz.

Problem wewnątrz

Autorka pokusiła się o ciekawy temat swej książki, a mianowicie problemy wewnętrzne młodych ludzi okrutnie doświadczonych przez los. O ile Felicja dała radę sama ze wszystkim się jakoś uporać, to Nikodem potrzebował pomocy specjalistów. Niestety bohater przez dłuższy czas nie widział potrzeby, by się ratować, a jedynym ?dlaczego? jeszcze nie odebrał sobie życia, była jego młodsza siostra. To jej obiecał, że nie odejdzie tak jak ich mama. Dopiero poznanie Felicji odmieniło jego życie. Wśród nas jest tylu wspaniałych ludzi, którzy zakładają na siebie maski kogoś kim nie są tylko po to, by pasować do otoczenia. Niestety mało kto w nich dostrzega prawdziwe uczucia przez, co często bywa tak, że nagle z wielkim zaskoczeniem dowiadujemy się o ich odejściu. Książka mówi nam, jak postępować w życiu wobec innych ludzi. Mamy zwracać na nich uwagę, wspierać, rozmawiać, a nie tylko myśleć o sobie. Możliwe, że w ten sposób, jakoś im ulżymy albo pomożemy w dalszym życiu.

Wsparcie

Po lektorze książki można zauważyć, że wsparcie, które dana osoba otrzymuje ma dużą siłę pod warunkiem, że obie strony za sprawą szczerej rozmowy się rozumieją. Natomiast, jeśli nie ma tej dyskusji lub co gorsza, ktoś udaje to wszelkie działania na rzecz osoby cierpiącej mogą tylko pogorszyć jej sytuację i doprowadzić do tragedii. Każde działanie musi być szczere za zgodą drugiej strony, tak jak to było w przypadku Nikodema, który ze strony Felicji otrzymał zrozumienie i chęć prawdziwego, szczerego wsparcia. W przypadku jego ojca zabrakło wypowiedzenia na głos swych uczuć, co wielokrotnie mogło być blednie interpretowane przez Nikodema. To, co czujemy czasem warto wyrazić słowami, a nie tylko czynami, które dla innych wcale nie muszą wyglądać pozytywnie pomimo, że my tak czujemy.

Podsumowanie

Książkę czytało mi się płynnie, a chęć ujrzenia przyszłości bohaterów, a dokładnie tego, czy im się udało przezwyciężyć trudności, jeszcze bardziej zachęcało mnie do lektury. Pozycja porusza trudne, życiowe tematy, które miejscami mogą wywoływać w odbiorcy smutek, współczucie, a może w jakimś sensie przypomną kogoś z bliskiego otoczenia lub nas samych. Okładka przedstawiające młodych ludzi przedzielonych błyszczącymi niezapominajkami, które pojawiają się w tekście, zdecydowanie oddaje charakter książki i przykuwa wzrok czytelnika. Gorąco polecam książkę wszystkim fanom powieści obyczajowych, które poruszają ważne problemy, tak jak w tym przypadku borderline, samotność, brak zrozumienia i samobójstwo dotyczące młodych ludzi oraz otoczenia w którym żyją.

"Ukryte w ciszy" to zdecydowanie jedna z tych powieści, jakie obezwładniają już od pierwszej strony i trzymają w swych hipnotyzujących sidłach jeszcze długo po zakończeniu czytania. Głęboka, poruszająca i zniewalająca, a wszystko to dopełnione doskonale nakreślonymi bohaterami, którzy musieli dorosnąć o wiele za szybko!

Już sam wstęp zapowiada, że autorka nie boi się trudnych tematów, a więc czytelnik otrzymuje gwarancję, iż będą się one przewijały przez całą, dotykającą duszy opowieść. Nadaje to historii szczególnie, angażującego, refleksyjnego charakteru. Kolejne sekrety, bolesne doświadczenia bohaterów odkrywane są stopniowo, po to, by w końcu przytłoczyć, rozsypać serce w drobny mak. Z każdą kolejną stroną historia przeszywa jeszcze mocniej, a pisarka gra na czytelniczych emocjach niczym prawdziwy wirtuoz. Bezsprzecznie, po tej lekturze naprawdę ciężko jest się pozbierać i nabrać dystansu.

Nie ma szans na przeszywającą na wskroś historię bez wyjątkowych, pokiereszowanych przez los postaci, z którymi będziemy przeżywać wszystkie rozterki i kolejne przeciwności okrutnego losu. Ogromny, wręcz przytłaczający bagaż doświadczeń ukształtował ich charaktery, wycofał z normalnej codzienności, zamknął serca na zdawać się może niepotrzebne emocje. Na co dzień, będąc pośród znajomych, udają, zdążyli już stworzyć sieć misternych kłamstw, w rzeczywistości są brutalnie poturbowani, samotni, skazani na niezrozumienie i skrajne emocje, z jakimi nie potrafią sobie poradzić. I choć mogliby stać się dla siebie wybawieniem, mogą być również wzajemnym upadkiem...

Język autorki jest nienaganny, cechuje go lekkość, przystępność oraz wyjątkowa sugestywność, dzięki czemu kartki same przelatują przez palce, a czytelnik z zapartym tchem śledzi nakreśloną historię. Wszelkie uczucia są niemal namacalne, obezwładniają, bywają wręcz nie do zniesienia, niestety już nie ma szans, by się od nich uwolnić.

"Ukryte w ciszy" jest chwytającą za serce, nieobliczalną, angażującą historią, która wciąga już od pierwszej strony i trzyma w niemiłosiernym napięciu do samego finału. Doskonale nakreślone postacie, które zbyt szybko musiały stać się dorosłymi, a co gorsza w walce z problemami zostały pozostawione same sobie, mroczne kłamstwa i tajemnice, jakie powracają, by burzyć spokój, kpiący los nieoszczędzający swoich ofiar i rodząca się miłość, przed którą postawiono zbyt wiele przeszkód, a wszystko to nakreślone niesłychanie przyjemnym i ekspresyjnym piórem! Polecam z całego serca.

Znam kilka powieści autorki, ale tym czym uraczyła nas w ostatniej książce jest niewiarygodnie cudowne i godne podziwu. Uwielbiam jej pióro, ale tutaj każda kartka przepełniona jest takimi emocjami i słowami, że ze wzruszenia ściskało mi krtań a łzy obficie ciekły po policzkach.
Historia jaką tu poznałam jest bardzo rzeczywista, która może przydarzyć się każdemu z nas i na pewno wiele osób niestety to przeżyło. Najgorsze jest to, że pani Klimkiewicz ma rację. Poruszyła bardzo ważne tematy i mnie zawstydziła. Sama zabiegana i pochłonięta swoimi sprawami, często nie mam czasu na rozmowy i zajęcie się w odpowiedni sposób bliskimi i znajomymi. Jeżeli ktoś sam nie poprosi nas o pomoc to ciężko zauważyć, że tego potrzebuje. Przeważnie ukrywa swój ból pod maską i uśmiechem, który ciężko rozszyfrować. Jedną jedyną częścią ciała, która może zdradzić są oczy, bo to w końcu jest zwierciadło duszy.
W tej opowieści głównymi bohaterami są Felicja i Nikodem, nastolatkowie z ogromnym bagażem emocjonalnym. Poznali się przypadkiem i chociaż dzieliło ich prawie wszystko to zbliżyły ich traumatyczne przejścia. Tak poranione dusze są dla siebie oparciem i deską ratunku, gdy psychicznie nie można już więcej znieść a depresja i samobójcze myśli nie są do opanowania.
Co przeżyła ta dwójka? Z jakimi problemami się borykają już w tak młodym wieku? Czy mają szansę na normalne i szczęśliwe życie?
Gorąco zachęcam was do tej lektury, która mnie wciągnęła i wywarła na mnie ogromne wrażenie. To wartościowa powieść, którą powinniśmy przeczytać sami oraz zachęcić nasze pociechy. Z tej historii możemy się wiele nauczyć i zrozumieć jak powinniśmy postępować. Sama autorka pisze zrozumiałe, niczego nie ubarwia i ma fantastyczny styl, który i wam przypadnie do gustu. Ja po lekturze jestem w rozsypce, chodzę zadumana a moja głowa pęka od natłoku myśli. Nie żałuję ani chwili poświęconej czytaniu. Zaledwie 300 stron czyta się bardzo szybko, a uczucia jakie zawładną nami są niezapomniane i warte przeżycia. Polecam ?Ukryte w ciszy? i z całego serca dziękuję autorce, że pisze takie przepiękne powieści, które na długo pozostaną w mojej pamięci.

Ulubiony cytat : Za to najbardziej lubię zdjęcia - potrafią zatrzymać czas, sprawić, że to co, nieuchronne i naznaczone przemijaniem, zostaje zapisane. W końcu wczoraj nigdy nie wróci i zawsze będzie inne od jutra.


Ukryte w ciszy to jedna z najbardziej poruszających książek, które czytałam w ostatnim czasie. Szczególnie dedykowana dla młodzieży, aczkolwiek pokusiłabym się o stwierdzenie, że jest idealna również dla rodziców nastolatków. Zrozumieć co dzieje się w głowie osoby wkraczającej w dorosłość jest nie lada wyczynem, ale dzięki temu możemy wspierać naszych najbliższych i pomóc im w ciężkich chwilach.


Autorka dostarcza ogromnej ilości przeróżnych emocji i uczuć. Więcej jest w niej tych negatywnych - żalu, zwątpienia, gniewu, wstydu, tęsknoty oraz smutku. Nie jest to lekka książka lecz wyciskać łez. Zdecydowanie jednak są potrzebne takie historie, aby zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad sobą oraz otoczeniem. Ukrywamy w ciszy nasze przeżycia, staramy się żyć normalnie, udajemy na zewnątrz szczęśliwych lecz w środku jesteśmy rozsypani na milion kawałków. Mijamy codziennie tysiące osób i nie mamy pojęcia z czym muszą się mierzyć każdego dnia.


Felicja i Niko zabierają nas właśnie w taką podróż - pełną krzywd i skrywanych tajemnic. Ich życia różnią się od siebie diametralnie, ale wiele ich łączy. Przybierają maski, aby funkcjonować w społeczeństwie.


Najpiękniejsze jednak okazało się zakończenie książki. Jestem przekonana, że promyk nadziei na lepsze jutro rozgościł w sercu każdego czytelnika.


Oby powstawało więcej książek o współczesnych problemach, których nie należy bagatelizować.

Felicja to dziewczyna, która mogłoby się wydawać ma świetne życie, grupa przyjaciół przystojny chłopak, lubiana w szkole, jedna z najlepszych uczennic, mająca świetne rodzinne życie. Tylko czy na pewno? Za sprawą imprezy, w której bierze udział, poznaje Nikodema, syna dyrektora szkoły, buntownika i niesfornego chłopaka. Różni ich wszystko, jednak gdy się zaczynają bliżej poznawać, te różne wydają się nieistotne. Jakie tajemnice skrywają bohaterowie? Jakie demony nad nimi ciążą? Czy poradzą sobie z wydarzeniami, które na nich spadną?


Matulko Święta! Jaka to była genialna lektura. Moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, a tu wyszła taka miłość, że mi się w głowie nie mieści. Ile emocji ta historia we mnie wywołała, to niesamowite. To książka, która łamie serce na milion różnych sposobów i sprawia, że emocje się z nas wręcz wylewają. No ale dobra, czas przejść do konkretnej opinii, bo będę teraz tylko słodzić, jak ta powieść jest genialna!



Fabuła powieści z opisu może wydawać się banalna. Dwójka bohaterów, z dwóch różnych środowisk, którzy stają się sobie bliscy i przełamują schematy. Otóż nie, to tylko początek powieści, a prawda jest zupełnie inna. Bohaterowie przeżywają w swoim życiu tragedie i muszą się z tym mierzyć każdego dnia. To nie jest lekki, szkolny romans, gdzie słodycz aż razi w oczy. Mamy w niej poruszanych wiele trudnych i bolesnych wątków. Bohaterowie muszą uporać się z wieloma przeciwnościami i "grać" swoje role, na które się nie pisali. Skrywają w sobie ból, strach, niepewność i ogromny pokłady smutku, których inni kompletnie nie dostrzegają i nie reagują. Kilka zdjęć sprawia, że ich życie się zmienia.



Bohaterów pokochałam. Felicja to tak kochana, dobra i zaradna dziewczyna, że ją trzeba poznać. W młodym wieku musiała dorosnąć i zmaga się z wieloma problemami. W jednym momencie musiała przejąć kilka ról naraz. Jest zmuszona podejmować ważne decyzje, które mogą wpłynąć nie tylko na nią. Pomimo tego, dalej potrafi się uśmiechać i widzieć dobro w świecie. Dostrzega więcej niż jej rówieśnicy. Zaś Nikodem przechodzi swoją własną tragedię i codziennie zmaga się z demonami przeszłości. Nie jest rozumiany przez najbliższych, a jego problemy bagatelizowane. On sam buntuje się na wiele rzeczy i nie potrafi poradzić sobie z codziennością. Ma swoją drogę ucieczki, która sprawi, że choć na chwilę zapomina. Nie wie co ze sobą zrobić i jaki obrać cel. Ma wysoką wrażliwość i to sprawia, że trudno mu funkcjonować. Jego historia łapie za serducho i sprawia, że chcemy go przytulić i pomóc.



Stylistycznie ja nie mam co powiedzieć. To jedna, wielka bomba emocjonalna. Przez powieść się płynie, czyta się jednym tchem i nie można oderwać. Zatracamy się w niej i chcemy, by bohaterom się udało. Końcówka to już w ogóle majstersztyk i gdyby nie prolog, który się pojawił, ja chyba popadłabym w depresję, bo tak ta historia nie mogła się zakończyć!



Podsumowując, jeśli szukacie książki, która jest bombą emocjonalną, która wywoła łzy i zachwyci, to idealny tytuł. Po powieść, która wzruszy, wywoła łzy, złość i da iskierkę nadziei. Jeśli podobały się Wam książki, np. Martyny Senator lub Brigid Kemmerer, to w tej też się zakochacie. Ja czytałam "Z ciszy" i "Ukryte w ciszy" i jedna i druga wywołały u mnie podobne emocje. Dlatego dla wrażliwych osób, polecam do lektury zaopatrzyć się w kocyk i cały zapas chusteczek, uwierzcie przyda się! No i na koniec taki dodatkowy aspekt, jak oprawa wizualna, bo to małe dzieło sztuki, a kwiaty, które są tutaj ujęte też nie są ot tak sobie!