Ulica Szpiegów

Doskonale napisany trihler szpiegowski. Bardzo dużo ciekawych szczegółów, super pozycja. Polecam

Zapomniani przez świat i niechciani przez MI5 kulawe konie ze Slough House ponownie dają o sobie znać. Ekscentryczny Jackson Lamb oraz jego podwładni chcą zrobić wszystko, co w ich mocy, by odkryć kto stoi za zamachem terrorystycznym w jednym z centr handlowych. Jakby tego było mało River Cartwright boryka się z problemami osobistymi, które zdają się spędzać mu sen z powiek, co może mieć niemały wpływ na jego postępowanie. Tak oto przedstawia się w skrócie fabuła czwartej części serii szpiegowskiej Micka Herrona.

O ile z pierwszą częścią miałem sporo problemów z przyswajaniem jej, o tyle w tej dałem się porwać przez wyjątkowo charakterystyczny styl autora, pełnego angielskiego humoru oraz inteligentnej fabuły, której wielowątkowa narracja doskonale zdawała się współgrać z finezyjnym stylem. Akcja przepełniona jest wieloma jej zwrotami, co realnie przyczyniło się do tempa czytania książki, gwarantując przy tym ogrom emocji. Mick Herron bez dwóch zdań stworzył już kultową serię, której sympatyków przybywa z każdym dniem, bo agenci ze Slough House pomimo wielu swoich wad dają się lubić tworząc przy tym swoisty zlepek indywidualności w drużynie, której kibicowałem od samego początku.

?Ulica szpiegów? najbardziej trafi w gusta miłośników wszelkich książek szpiegowskich. Fani dobrego humoru i irracjonalnych dialogów w połączeniu z inteligentną fabułą także będą usatysfakcjonowani. Książka ta z pewnością jest gwarantem dobrze spędzonych godzin w towarzystwie wyjątkowo ciekawych bohaterów, obok których przejść obojętnie się po prostu nie da?
...

Pierwsze dwa tomy cyklu Herrona były całkiem okej, ale nie jakieś super. Tom trzeci, czyli "Prawdziwe tygrysy" pozytywnie mnie zaskoczył, ale jak się właśnie okazało, był to jedynie przedsmak przed "Ulicą szpiegów". Bardzo się cieszę, że nie porzuciłem tej serii i sięgnąłem po najnowszą premiera wydawnictwa Insignis Media, któremu dziękuję za egzemplarz do recenzji. "Ulica szpiegów" jest bez dwóch zdań najlepszą odsłoną "Slough House" i już tłumaczę dlaczego.

Fabuła "Ulicy szpiegów" jest niezmiernie ciekawa i lepiej poprowadzona niż w poprzednich częściach. Już od samego początku sporo się dzieje i nawet gdy akcja nieco spowalniała to wcale się nie nudziłem. Może pomysł na książkę nie jest pod pewnymi względami bardzo odkrywczy, ale to nie znaczy, że czytelnik wie co się stanie. W powieści występuje wiele niebanalnych zwrotów akcji, które niejednokrotnie mnie zaskoczyły i mną wstrząsnęły.

Zaletą jest nie tylko co jest napisane, ale i jak. Dwie pierwsze części serii były dla mnie dosyć trudne w odbiorze przez styl autora. Ponadto, chyba nie do końca rozumiałem brytyjską mentalność i świat. Tym razem powieść była dla mnie po prostu przystępniejsza i czytało mi się ją przyjemnie. Do tego humor bardziej do mnie przemawiał, dzięki czemu odczuwałem satysfakcję podczas lektury. Wpłynęło to także na szybkość czytania, dzięki czemu nie miałem wrażenia, że zapominam, co działo się na początku książki, tak jak zdarzyło mi się to przy pierwszej części serii.

Powodem tego, że "Ulica szpiegów" jest tak dobra, może być również fakt, iż autor nie musiał skupiać się na przedstawianiu bohaterów oraz instytucji MI5 i Slough House, a jedynie na fabule. Nie znaczy to, że w tej części nie pojawiają się nowe postaci, jednak jest ich nieco mniej niż poprzednio. Moim zdaniem duży potencjał ma nowy kulawy koń, J.K. Coe, który mnie zaintrygował i mam nadzieję, że pojawi się w następnej części na dłużej. Mam także nadzieję, że następny tom pojawi się w ogóle w Polsce. Insignis Media liczę na Was!

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie ...

Upadli agenci.

Nasi ulubieni szpiedzy z MI5 - a konkretnie ci z komórki "Slough House" - wracają do nas już po raz czwarty. I możemy być pewni, że znów nie zabraknie nam dreszczyku emocji, zawiłych dróg wiodących do źródeł zagrożenia oraz tego, za co całe rzesze czytelników pokochały tę serię: bezczelnego wdzięku bohaterów, ich budzących podziw umiejętności wywiadowczych oraz skuteczności, o którą nikt nie posądzałby bandy skreślonych, skompromitowanych outsiderów i starców, spośród których co najmniej jeden podejrzewany jest - tym razem - o... demencję i o paranoję prześladowczą :)

Wykluczeni z grona czempionów z Regent?s Park, zesłani do Slough House za narkotyki i pijaństwo, za rozpustę i wpadki, za politykowanie i zdrady? Fatalnie dobrani i znakomicie wyszkoleni przeciętniacy pod wodzą Jacksona Lamba nie przeprowadzali już operacji. Przekładali tylko papiery. Żaden z nich nie wstąpił jednak do kontrwywiadu po to, by stać się kulawym koniem. Wszystko się jednak zmieniło i ponownie wrócili do gry. A skoro o grze (i to o wysoką stawkę!) mowa, to nadszedł czas na jej kolejną odsłonę.

Starzejący się szpieg traci rozum. Co wtedy? Czy służby specjalne prowadzą dom spokojnej starości dla tych, którzy wiedzą zbyt wiele, ale zapominają, że ich wiedza jest ściśle tajna? A może ktoś sprawuje stałą opiekę nad zniedołężniałymi pracownikami kontrwywiadu?

Takie pytania zaczyna sobie zadawać River, wnuk Davida Cartwrighta, tajnego agenta z czasów zimnej wojny i szarej eminencji MI5 ? i powinien znaleźć na nie odpowiedź jak najszybciej. Dziadek, który zasłużył sobie na miano prawdziwej legendy kontrwywiadu, zaczyna bowiem zapominać o zakładaniu spodni i wszystko wskazuje na to, że cierpi na paranoję prześladowczą... Tyle że River Cartwright, agent ze Slough House, placówki MI5 dla skompromitowanych szpiegów, ma teraz inne zmartwienia. W zatłoczonym centrum handlowym doszło do eksplozji. Zginęło czterdzieści niewinnych osób. Kulawe konie ze Slough House robią wszystko, by odkryć, kto stoi za tym aktem terroru, zanim sytuacja przerodzi się w poważny kryzys.

Każda kolejna odsłona "Slough House" to nowa historia, która z powodzeniem może być czytana w całkowitym oderwaniu od reszty, a jednak razem tworzą one... coś wielkiego :) Coś, co zapada w pamięć i jednocześnie coś, co zdecydowanie będzie pamiętane dłużej, niż tylko przez chwilę. Bo też naprawdę warto poznać drużynę Lamba i... tyle: po pierwszym poznaniu nie da się ich nie polubić!

Dlaczego ten swoisty fenomen ma miejsce? Myślę, że przede wszystkim z uwagi na niesłabnącą popularność tematyki sensacyjno-kryminalnej, którą Herron z powodzeniem łączy z bohaterami mającymi - pomimo wieku i grzechów na sumieniu - jeszcze coś do udowodnienia. Tych ludzi nie warto skreślać, bo ZAWSZE mają jakiegoś asa w rękawie, potrafią zaskoczyć, dają sobie świetnie radę, a poza wszystkim... po prostu nie sposób członków tej ekipy nie polubić :)

Ekipę "Slough House" - i to pomimo wieku - śmiało można porównywać do zespołów z takich klasyków jak "Mission Impossible", a nie od rzeczy byłoby także doszukiwanie się analogii do Jamesa Bonda (tyle, że na emeryturze ;) ). Jakby na to nie patrzeć: lektura jest wciągająca, przepełniona akcją i dobrze poprowadzona pod kątem narracyjnym oraz fabularnym. W trakcie czytania strony w zasadzie same przewracają się dalej i aż bierze człowieka zdziwienie, że książka została tak szybko przeczytana - to chyba najlepszy wyznacznik tego, czy lektura jest ciekawa! W tym przypadku - jak również w odniesieniu do całej serii - JEST.

Polecam!