Upiory XX wieku (twarda)

Moje pierwsze spotkanie z autorem i jego twórczością, było dziwnie, ale nawet ciekawie moi najmilsi.

Ocena antologii nigdy nie jest łatwa, wiadomo, że to zbiór opowiadań i naturalnie są słabsze i lepsze jak z pierogami są prawilne z mięsem i jest cała reszta dla proletariatu i nizin społecznych to przecież proste.

Czy była tu wielka groza, to bym jednak nie powiedział, było kontrowersyjnie i ciekawie, ale nie ?dygałem? jak to się mawia wśród młodzieży. Co nie zmienia faktu, że każde z opowiadań jest jakieś, ma w sobie jakiś charakter.

Rozbawiło mnie trochę opowiadanie ?Pop art?, które mówi o przyjaźni z nadmuchiwanym człowiekiem, bo słyszałem już takie historie, ale to facet bardziej wchodził w kosmiczna relację z nadmuchaną panią, ale tutaj mamy opowieść w nieco innej odsłonie, ale też jest miło. To znaczy dla kogoś na pewno jest miło?

Bardzo rozsądne jest opowiadanie "Synowie Abrahama? i powiadam Wam warto je sobie przeliterować i się zaznajomić, zrozumieć i zastanowić i tam sobie można też wnioski wyciągnąć, ale można też ich nie wyciągać. Ogólnie można robić różne rzeczy, ale można też ich nie robić i taką dowolność to ja szanuję i poważam.

Duży plus dla autora, że zostawia pole do interpretacji, bo nie ma nic gorszego niż łopatologiczne tłumaczenie krok po kroku co to za inscenizacja się odbywała moi mili. Ja tam sobie lubię drążyć, dociekać, badać, weryfikować co tam komu w tak zwanej duszy gra jest to mój tak zwany kolokwialnie konik.

Jestem zaskoczony na plus i polecam się poznać z tym tomiszczem zwłaszcza, że wydanie jest zacne i tak dalej? moi mili najmilsi moi.

Zgodzicie się, że Joe Hill pisze w taki sposób, że od jego tekstów nie można się oderwać? Bez względu na to jak bardzo byłyby absurdalne, jak to o przemianie chłopaka w gigantycznego owada (?Usłyszysz śpiew szarańczy?), o przyjaźni z nadmuchiwanym człowiekiem (?Pop art.?), czy pelerynie z dziecięcego kocyka umożliwiającej latanie (?Peleryna?). Bo i też na czystym absurdzie się jednak nie kończy, każda z nich ma w sobie element niepokoju, krwawej brutalności, czy po prostu pierwiastek zła.

Nie sposób autorowi odmówić niesamowitej umiejętności snucia klimatycznych, podszytych najgłębszymi lękami i niepokojami człowieka historii, które trzymają na bezdechu aż do zakończenia, by potem jeszcze długo rezonować w naszej głowie. Wiodącym i moim zdaniem najlepszym z opowiadań jest ?Najlepszy nowy horror?, traktujące o pisarzu opowiadań grozy, który jest równie przerażający jak one. To mroczne opowiadanie zamknięte niczym matrioszka w drugim, równie niepokojącym, mogłoby z powodzeniem zostać przekształcone w świetną powieść. Muszę również wspomnieć o zupełnie pokręconej i surrealistycznej ?Masce mojego ojca?, szokującym nawiązaniu do wampirów i van Helsinga w ?Synach Abrahama?, czy intrygującym w swojej oryginalności ?Ostatnim tchnieniu?.

Jak w każdej antologii tak i tutaj znajdziecie opowiadania wyjątkowe i te budzące niedosyt, które ocenicie słabiej, jednak trzeba przyznać, że w tych debiutanckich tekstach autora dostrzega się niesamowity potencjał, pomysłowość i lekkość języka, z którymi stykamy się w późniejszych jego powieściach.

Kto bardziej wnikliwie i bezkompromisowo niż Joe Hill potrafi zedrzeć upiorne maski skrywające ludzkie lęki, pierwotne pragnienia i bezgraniczne wynaturzenie?

A grafiki Dark Crayona pozostają na równie mistrzowskim poziomie.

?UPIORY XX WIEKU?

Joe Hill Wydawnictwo Albatros

... miałam możliwość przeczytania książki Joe Hilla ?Upiory XX wieku?. Według jednej z internetowych stron ?Upiory XX wieku? przyniosły sławę jej autorowi. Książka ta została uhonorowana Bram Stoker Award ? najważniejszą nagrodą z dziedziny literatury grozy. Na świecie premierę miała 10.11.2009r., w Polsce dopiero 15.09.2021 r. .
?Upiory XX wieku? ? to zbiór 15 opowiadań grozy. Jak w każdym zbiorze, tak i tu znajdują się opowiadania bardzo dobre, dobre i tragiczne. Według mnie, są tylko 3 bardzo dobre historie: ?Duch XX wieku?, ?Pop Art? i ?Peleryna?. Te historie są godne uwagi. Pozostałe nie przypadły mi do gustu.
Czegoś mi w nich zabrakło. Niby niektóre są straszne, pełne grozy, ale coś jest w nich nie tak. Lubię pojedyncze dzieła autorstwa Joe Hilla. Ciężko mi teraz ocenić to dzieło.
Szkoda, że nie wszystkie mi się podobały. Autor tymi opowieściami próbuje wywołać u nas gęsią skórkę. Udało mu się to w moim przypadku 3x.
Książka ?Upiory XX wieku? będzie idealna dla osób lubiących horrory. Jeżeli nie lubicie takich klimatów to nie sięgajcie po nią ? odradzam. Szkoda waszego czasu.
Niestety nie jestem zadowolona z tej powieści. Liczyłam, że po przeczytaniu tych opowiadań nie będę mogła zasnąć. Nic takiego się nie stało. Opisane historie ulatują z głowy ? poza tymi, które mi się podobały. Najbardziej zapamiętałam ?Duch XX wieku?. Polecam historię. Ps. Uważajcie w kinie. Może i do was przysiądzie się pewna dziewczyna.
Joe Hill lubi tworzyć powieści z grozą, dlatego mam nadzieję, że kolejna jego powieść będzie pojedyncza i wywoła u mnie mnóstwo strachu.

20TH AND 21ST CENTURY GHOST STORIES

Przez lata większość wydanych na polskim rynku powieści Joe Hilla pozostawała poza zasięgiem fanów. Nakład się rozszedł, wznowień nie było, a rynek wtórny oferował poszczególne tytuły w cenach dla wielu astronomicznych. Na szczęście wydawnictwu ...zaczęło jakiś czas temu wznawianie wszystkich dzieł pisarza, a teraz wypuściło na rynek nieobecny od piętnastu lat jego debiutancki zbiór opowiadań, ?Upiory XX wieku?, docierając jednocześnie do momentu, gdy do wznowienia nie zostało już nic. Wydarzenie więc to ważne, bo w końcu miłośnicy prozy Hilla, którzy nie od razu odkryli dzieła autora, mogą uzupełnić w końcu swoją biblioteczkę. Jednak abstrahując od tego, ?Upiory? to i tak kawał bardzo dobrej antologii grozy, która spodoba się wszystkim miłośnikom horrorów.

Przekonajcie się, co może się wydarzyć w trakcie prac redaktorskich nad antologią horroru! Poznajcie ducha straszącego w kinie! I chłopacy, który przyjaźni się z? nadmuchiwanym Hebrajczykiem! A to zaledwie początek!
W szalonym świecie Joe Hilla, chłopak budzi się jako gigantyczny owad, inny zostaje porwany, a jeszcze inny odezwa, że potrafi latać dzięki swojej pelerynie. A my kroczymy między kolejnymi bohaterami, zaglądając do wypożyczalni filmów czy na plan horror czy wyruszamy na nieoczkiwany wyjazd. I odkrywamy, jak wiele kryć się może za zasłoną rzeczywistości.

Joe Hill, syn Stephena Kinga, który nie chciał zdobyć sławy poprzez nazwisko ojca, debiutował w roku 1997 opowiadaniem ?The Lady Rests?. W 2005 roku wydał swój pierwszy zbiór opowiadań, ten, którym zajmuję się w niniejszej recenzji, a dwa lata później na rynku pojawiła się jego debiutancka powieść ?Pudełko w kształcie serca?. I to właśnie wtedy, odniósłszy już sukces, Hill przyznał, że jest synem autora określanego mianem mistrza horroru. I od tamtej pory sam stał się jednym z mistrzów gatunku, a jego proza okazała się bliźniaczo niemal podobna do dokonań ojca, wobec którego pisarz nie powinien mieć już żadnych kompleksików. To tyle, jeśli chodzi o nieco historii, przejdźmy zatem do samego zbioru.

Pierwsze dzieło Hilla, to jednocześnie dzieło udane. Potwierdzają to przyznane mu nagrody Bram Stoker Award ? czołowe wyróżnienie dla twórców horrorów ? jak i British Fantasy Award. Przyznane słusznie zresztą, bo syn Kinga serwuje nam tu czternaście znakomitych tekstów. Nie wszystkie są równie udane, ale wszystkie trzymają wysoki poziom. Najlepiej wypadają tu chyba ?Upiór XX wieku? i ?Pop art?, najsłabiej te teksty, które Hill oparł na zdecydowanie mniej autorskich pomysłach, jak kafkowski ?Usłyszysz śpiew szarańczy? czy odnoszący się do ?Draculi? ?Synowie Abrahama?. To, co urzeka w opowiadaniach Hilla, to jego świeże podejmie do tematów, przypominające podejście ojca. Autor szuka czegoś nowego w zgranych tematach, serwuje nam przy tym solidną, świetnie wykonaną stronę obyczajową i znakomity klimat.

I jest coś jeszcze, co łączy go z prozą ojca: jak u Kinga, tak i Hilla bohaterów nigdy tak do końca nie da się lubić, przez co stają się bardziej ludzcy, nawet jeśli nie bliscy nam. Bo mają swoje wady, mają rzeczy, które potrafią u nich drażnić, a przy okazji przekonują jako osoby z krwi i kości. Przy okazji nie można też zapomnieć o swoistej metafikcji pojawiającej się w tekstach (widać to szczególnie w historii o redaktorze pracującym, nomen omen, nad antologią opowiadań grozy oraz w tekście o aktorach na planie ?Świtu żywych trupów?, gdzie pojawia się nawet Tom Savini, mistrz efektów socjalnych, którego Hill swoją droga poznał na planie ?Creepshow?, gdzie zagrał razem ze swoim ojcem), a także znakomitym stylu, tak bardzo podobnym do pisarstwa Stephena Kinga, a jednak oferującym swój własny charakter. Wszystko to, łącznie ze znakomitym wydaniem, daje nam naprawdę świetną lekturę dla miłośników grozy i fantastyki, bo i tą Hill przecież się zajmuje. Coś, co poznać i warto, i po prostu trzeba.