Uroki promiennych dni

Nie ma sposobu by nie kochać Sagi Krynickiej! Podoba mi się to, że na wstępie jest streszczone co mniej więcej działo się w tomie poprzednim. W ten sposób jeżeli czytany był dawno, to łatwo można sobie przypomnieć co się działo wcześniej. Młode osoby z części pierwszej obecnie mają już swoje pociechy. To co przeszły sprawiło, że mamy ochotę je podziwiać. Wcześniej nadeszły czasy wojny, a obecnie dobiegły końca. Ludzie uczą się życia od nowa wciąż nie przyzwyczajeni do spokoju, który nastał. Niestety nie mogą cieszyć się zbyt szybko, gdyż tym razem ich wrogiem stała się choroba. Niewidzialny wróg atakuje wiele osób i każdy boi się o siebie i bliskich. Nikt nie chce się zarazić, a tak naprawdę nawet nie wiedzą jak mogą się przed nią obronić. Nie wszystkie bliskie im osoby są z nimi. Niektórzy spełniają się zawodowo wypełniając piękne choć bardzo niebezpieczne obowiązki. Podobało mi się to, że autorka nie skupiła się tylko na samej chorobie, tylko dalej ciągła koleje życia bohaterów. Praktycznie wszystko to, co od tomu pierwszego było niedokończone, to teraz uzyskało swój finał. Każdy sekret został rozstrzygnięty a spór zażegnany. Nawet nie spodziewałam się, że to powiem, ale już tęsknię za tymi postaciami. Niby to tylko cztery tomy, ale tyle musieli wycierpieć, że czujemy z nimi jakiś związek. Obserwowałam ich jak upadali i jak się podnosili. Zawsze rodzina była dla nich najważniejsza, choć popełniali błędy. Kochali na zabój i ulegali fascynacjom. Niektórzy ponieśli tutaj śmierć, ale ci, co przetrwali pokazali, że to z nich należy brać przykład. Wspaniałe zwieńczenie serii. Idealnie utrzymana na wysokim poziomie, zakończona z gracją. Wciąż mam w głowie te przepiękne opisy miejsc, którymi uraczyła nas autorka. Ma świetny styl pisarski, idealnie dobrany do lat, które nam ukazuje. Postaci jest naprawdę sporo, ale są tak wyraziste, że z łatwością się ich zapamiętuje. Zawsze odznaczają się czymś, czego nie posiada inna osoba. Czyta się lekko i przyjemnie. Naprawdę bardzo ją wam polecam!

Czas na pożegnanie z Aurelią i jej bliskimi, ogromnie żałuję, że to koniec cyklu sagakrynicka autorstwa Edyta Świętek - pisarka Dałam się porwać w wir barwnego, wcale nie spokojnego życia mieszczańskiej rodziny, która została rozrzucona po świecie, jednak zawsze jej członkowie powracają do korzeni, do pierwszego miejsca na ziemi, ludzi związanych z nimi nitkami uczuć. Wiele zmian nastąpiło przez lata, panie zrzuciły gorsety z ciał, otrzymały prawa wyborcze. Jeszcze tylko muszą przestać twierdzić, że jedyną drogą życiową dla kobiety jest małżeństwo lub klasztor, a myślenie nie boli. Postęp często rodzi się w bólach i mozole, ale warto wierzyć w siebie, rozwijać skrzydła marzeń, pracować i kochać. Uczciwie zaczynać i kończyć każdy dzień. Rozwój wymusza na nas poświęcenie, doskonałym przykładem jest Matylda. Szczęście córki, okazało się ważniejsze niż uprzedzenia do standardów, jakimi się kierowała w życiu; Wisława wygrała, podążyła w kierunku pragnień, realizowała się. Jej siostra Konstancja, spełniając wymogi poprawnego wychowania, utraciła cenny dar bliskości, została wydmuszką w świecie własnych uprzedzeń. Jeden dom, a jakże różne wizje świata, rodziny, pożycia. W powieści przeplata się motyw poczucia winy, straconych szans, a zarazem wiary w dobro i głębokiej miłości. Otwarte umysły bohaterów stawiają ich wobec postępu, tworząc niezwykły obraz epoki. Autorka łączy postacie fikcyjne z autentycznymi, np. Nikifor Krynicki, towarzyszy nam przez kolejne tomy; Łemkowie, ze swoją kulturą oraz pragnieniem zachowania indywidualności etnicznej. Bardzo podoba mi się ten zabieg, wprowadza realność w opowieść. Wiedza, umiejętność rozwijania myśli i przelania jej na papier tworzą solidną podstawę komunikacji autor - czytelnik, umożliwiając zrozumienie oraz klarowne przekazanie informacji. Piękna powieść rodzinna ukazująca zmagania i wybory bohaterów, pełna emocji, porusza i przykuwa uwagę. Ja polecam.

"Uroki promiennych dni" są czwartym i zarazem wieńczącym tomem Sagi krynickiej. Kolejny raz przechadzamy się po barwnie opisywanych miejscach. Szczególnie zachwyca uzdrowiskowa Krynica-Zdrój, która jak wszystko inne, zmienia się. Ponownie jestem bardzo oczarowana klimatem, jaki udało się zbudować autorce. 

Podczas podróży przez tę sagę, zdążyłam zżyć się z jej bohaterami. Dlatego żal jest mi się z nimi rozstawać. Wraz z nimi przeżywałam ich radości i smutki, byłam towarzyszem w dokonywaniu niełatwych wyborów. Byłam świadkiem rodzinnych dramatów, skandali, nieodwzajemnionych uczuć czy płomiennych miłości. Kobiece sylwetki jeszcze bardziej mnie zaskakiwały. Zdumiewała mnie ich siła i przemiana. Jestem też ukontentowana tym, że wszystkie niejasności i wątpliwości fabularne zostały wyjaśnione. 

Tak jak w poprzednich tomach, tak i tu Edyta Świętek umiejętnie wplotła autentyczne postaci (co niewątpliwie wzbogaca tę powieść pod względem realizmu), jak chociażby Nikofor, Jan Kiepura, Kossakowie czy Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Ta ostatnia szczególnie mnie zainteresowała w kontekście tego, jak zgorszyła Kraków. Ścięcie włosów w dzisiejszych czasach nie budzi takich emocji jak niegdyś. Wtedy mogło to być gorszące. Ale jest tu jeszcze jedna bohaterka, która odważyła się na taki krok. 

"Uroki promiennych dni" to sentymentalna, wzruszająca i porywająca powieść o oczekiwaniach, pragnieniach, samotności, miłości, przyjaźni, rodzinnym cieple, przemianach i odwadze, by zawalczyć o szczęście. W gościnnych progach domu Pod Lipami czułam się bardzo dobrze. A Wy, zajrzycie do niego? 

?Uroki promiennych dni? to już czwarty i zarazem ostatni tom Krynickiej Sagi. Muszę przyznać, że ciężko jest rozstać się z bohaterami tej serii. Występują w niej barwne i silne kobiece postacie, które potrafią dostarczyć wielu emocji. Do tego autorka wspaniale oddała klimat czasów międzywojennych.
Polska po ponad 100 latach zaborów w końcu odzyskała wolność. Jednak nie jest to tak wspaniały czas jakby mogło się wydawać. Wróg nie śpi, a przez Europę przechodzi fala epidemii, która zbiera swoje żniwo. Hiszpanka budzi lęk, jednak w Krynicy wydaje się spokojnie.
Teosia przebywa we Lwowie. Jest tam pielęgniarką i Aurelia namawia ją do powrotu. Uważa, że po tym co zrobiła swojej ciotce nie zasługuje na szczęście i pracuje od rana do wieczora. Ale może zmieni zdanie gdy w jej życiu pojawi się pewien młody i przystojny mężczyzna?
Spośród tych wszystkich tomów uważam, że ?Uroki promiennych dni? są najlepsze. Pani Edyta wspaniale tutaj wykreowała młode pokolenie i to starsze. Świetnie ukazała to jak kobiety zmieniły się. Nastąpił koniec ery gorsetów, fryzury również zaczęły być bardziej odważne. Młode do tej pory co sezon szukały męża, a teraz myślą o studiach w Krakowie. I chociaż starsze panie walczyły o to wszystko dla siebie i przyszłych pokoleń, teraz kręcą nosami. Nie podobają im się nowe kapelusze, które wyglądają jak gniazda, suknie też już nie są takie same. A na dodatek uważają, że malarze nie potrafią już malować pięknych obrazów. Młode pokolenie za to, cieszy się z nowej Polski i równouprawnienia, które jeszcze wtedy nie było takie jak mamy dzisiaj.
Jeśli lubicie sagi z silnymi kobietami to bardzo polecam ?Sagę Krynicką? Każda część dostarczy Wam wielu emocji i wrażeń. I każda z części przybliży Wam życie ludzi przed i po I Wojnie Światowej.