W cudzych ogrodach

,,Czasem los nam zabiera to, co kochamy, a my musimy żyć dalej, być szczęśliwi, kochać, mieć dzieci i śmiać się. I jeszcze wybaczyć tym, co czynią to całe zło, bez tego nie damy rady normalnie żyć?

Wraz z zakończeniem wojny, Stefania i Janka decydują się opuścić Kresy. Mają nadzieję, że dzięki temu będą mogły nareszcie spokojnie żyć. Nie wiedzą jak wielkie trudy przyniesie im ta podróż i z jak ogromną stratą będą musiały się mierzyć. Stefania stara się być silna ale Janka, popada w letarg, obojętniejąc na wszystko dookoła. Nie rozumie dlaczego okrutny los odbiera jej wszystkich, których kocha. Jej ból jest wręcz namacalny a emocje jej towarzyszące są w pełni zrozumiałe . Tak bardzo jej współczułam, tak bardzo pragnęłam ukoić jej ból, mając jednocześnie świadomość, że nie mogę zrobić absolutnie nic. Cierpienie Janki, potęguje brak wieści o ukochanym mężu i świadomość, że jeśli żyje i pewnego dnia wróci, ona będzie musiała mu wyznać prawdę.

,,Przyjechałam tu i zaczęłam od nowa żyć i lubić cudze ogrody, które z czasem stały się nasze własne?

Tłem dla życia bohaterów, staje się ich nowa rzeczywistość. Początki są dla nich niezwykle trudne, ponieważ nie mogą odnaleźć się w nowym miejscu a wyrzuty sumienia tylko to potęgują. Dom, który im przydzielono, został w okrutny sposób odebrany poprzedniej właścicielce. Zarówno Stefania, jak i Janka, nie rozumieją tej niesprawiedliwości i okrucieństwa ale nie są w stanie zrobić nic, by pomóc Hildzie. Jak się okazuje, Pomorze, do którego przybyły, również nie należy do najbezpieczniejszych miejsc. Zło czai się niemal na każdym kroku a nowa władza za nic ma wartości jakimi powinna się kierować i bez skrupułów manipuluje i zastrasza ludzi.

Ciężko mi pisać o książkach, które nie są wyłącznie fikcją literacką a fragmentem historii, która miała swoje miejsce w przeszłości. Jeszcze trudniej nie zżyć się z bohaterami, których wspomnienia i myśli zostały przelane na papier, by mogły żyć wiecznie. Od początku czułam się związana z tą historią pomimo tego, że nie była moim udziałem a jednocześnie już na zawsze ze mną zostanie. Jestem bardzo wdzięczna Kasi, że mimo całego bólu, jaki niewątpliwie był towarzyszem w spisywaniu dziejów jej bliskich, podjęła się tego kroku. Po raz kolejny już, muszę zaznaczyć, że ta trylogia to debiut, napisany w wielkim kunszcie. Pełna emocji, bólu i ludzkich rozterek. Obowiązkowa.