W domu kłamstw

To już kolejna powieść z Johnem Rebusem w akcji. Kto jeszcze nie spotkał na swojej drodze tego bohatera, to teraz ma okazję nadrobić zaległości. A przyznam, że John ma specyficzny charakter i zaskakujące poczucie humoru. Tylko denerwuje mnie, że nie rozstaje się z papierosem. Ale można z nim się świetnie bawić, nuda na pewno nie grozi ?
Nastoletni chłopcy podczas zabawy w lesie odnajdują przykryte liśćmi auto, a w nim zwłoki mężczyzny. Okazuje się wkrótce, że to ciało zaginionego ponad dziesięć lat temu prywatnego detektywa, Stuarta Bluma. Tajemniczą poliszynela był fakt, że poprzednie dochodzenie w sprawie zaginięcia Bluma było prowadzone powierzchownie, na wiele kwestii przymykano oko i przebąkiwano o wątku korupcyjnym w szeregach policji. A to śledztwo prowadził też Rebus ?
Znajoma Rebusa, policjantka Siobhan Clarke, zostaje włączona w to dochodzenie. A z drugiej strony cały czas jest w kontakcie z Rebusem, on będący na emeryturze, naprowadza ją na pewne tory. Ale czy tak powinno być? Na pewne są łamane pewne panujące w policji zasady, ale z drugiej strony, już raz zaniedbano to śledztwo, więc nic pewnie nie jest w stanie bardziej zaszkodzić tej sprawie. Wiadomym jest, że Rebus na temat relacji Bluma z innymi osobami, jego zniknięcia i licznych występków wie więcej, niż nie jeden policjant prowadzący teraz dochodzenie. Czy stary schorowany policjant okaże się pomocny? Czy jego policyjny nos i szerokie kontakty zostaną teraz wykorzystane? A może zostanie pociągnięty do odpowiedzialności za zaniedbania sprzed lat? Niecodzienne dochodzenie przed wami, nie ociągajcie się, usiądźcie wygodnie, bo będzie one dość skomplikowane i absorbujące ?
W domu kłamstw to dwie ciekawe sprawy kryminalne, niby ze sobą powiązane, niby nie mające punktu stycznego. Ale naprawdę trzeba być skupionym i wnikliwym, aby zanurzyć się głęboko w pracę śledczych i nie zgubić wątku. Wydaje się, że praca policjantów sprawnie zmierza ku końcowi, a jednak to złudne spostrzeżenie. Gdy jesteśmy przekonani, że rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki, dzięki umiejętnościom literackim autora, zostajemy zarzuceni nowymi pobocznymi kwestiami, aby celowo stracić poczucie, że nasz trop jest słuszny i właściwy. I tak nieustannie przez całą fabułę. Nie oczekujmy szybkiej akcji w zawrotnym tempie, nieograniczonego dynamizmu. Wszystko toczy się dość spokojnym, nawet chwilami flegmatycznym tempem. Ale najważniejszy w tym całym ambarasie jest John Rebus. On jest niesamowity, z każdą sprawą lepszy i dojrzalszy, jak markowy trunek. Genialny, ze specyficznym poczuciem humoru, potrafiący sobie zjednywać wielbicieli. Każda sprawa z nim w tle, to gwarancja udanej zabawy i mile spędzonych chwil, chwilami cierpkich i gorzkich, ale zawsze pełnych emocji.
Po tę powieść warto sięgnąć chociażby dla samego Rebusa. Chwile z nim to niesamowite emocje, wrażenia wyniesione na piedestał i zakończenie, o jakim można sobie wymarzyć. Oczywiście nieoczekiwane, jak przystało na kultowy kryminał.
Czy John Rebus również tym razem odegrał znakomitą życiową rolę? Niech każdy czytelnik sam udzieli odpowiedzi na to pytanie ?

Czy znacie inspektora Rebusa? Można go lubić, można nienawidzić. Ma swój specyficzny charakterek. Nie wszystkim podoba się jego postępowanie.
Moim zdaniem John Rebus to sympatyczny człowiek z osobliwym podejściem do danej sprawy. Nigdy nie mogę być pewna tego, co wymyśli i po której stronie stanie. Czy zdradzi swoich przyjaciół? Czy on w ogóle ma przyjaciół? Dobre pytanie.

Książka "W domu kłamstw" jest 22 tomem ciekawej serii z inspektorem Rebusem w głównej roli. Polubiłam pióro Iana Rankina. To dość niesamowity i twórczy pisarz.

Tym razem będziemy przyglądać się bardzo trudnej sprawie. Znaleziono zwłoki prywatnego detektywa Stuarta Bluma. Nie były w idealnym stanie, ponieważ od jego tajemniczej śmierci minęło 10 lat. Dlaczego dopiero teraz ujawniono zwłoki? Kto prowadził sprawę jego zaginięcia? Kto tu ostro miesza? Komu zależy, żeby tę sprawę wyciszyć?

Śledztwo powoli będzie posuwało się do przodu. Znajdziecie tutaj mnóstwo zwrotów akcji. Akcja nigdy nie zwolni. Bardzo dobra fabuła. Inspektor Rebus będzie miał ręce pełne roboty. Tylko on jest w stanie wyjaśnić tę sprawę. Wie o niej więcej, niż moglibyście przypuszczać. Czy za cenę własnego życia ujawni prawdę o tym, co się stało z detektywem Stuartem Blumem? A jak się mają prywatne sprawy Rebusa?

Czy chcielibyście narazić własne życie w celu wyjaśnienia sprawy?

Książkę "W domu kłamstw" czytałam od deski do deski. Nie mogłam oderwać się od czytania. Kryminały Iana Rankina mają to coś w sobie, co nie pozwala odstawić ich na półki. Bardzo bałam się o głównego bohatera. Tutaj mogło się wydarzyć dosłownie wszystko. Czy tym razem Ian Rankin uśmiercił swojego głównego bohatera?

Jeżeli lubicie dobre kryminały, to koniecznie sięgnijcie po "W domu kłamstw" i wcześniejsze powieści Iana Rankina. Nie zawiedziecie się, czytając, o ile lubicie książki spod pióra tego autora.

Jakie odczucia towarzyszyły mi podczas czytania tej historii? Strach, przerażenie i szok. Nie zabrakło tutaj adrenaliny.

?Ludzki umysł nie jest przeważnie zbyt wiarygodnym świadkiem.?

Zżyłam się z serią kryminalną o Johnie Rebusie, podchodzi mi styl pisania Iana Rankina, dlatego niecierpliwie wyczekuję nowych tomów i chętnie uzupełniam brakujące. Nie przeszkadza rozstrzelone skakanie po przygodach czytelniczych poza chronologią powstawania, ale osoby ceniące uporządkowany bieg zdarzeń pewnie będą wolały poznawać je po kolei, tym bardziej, że zarówno część zagadek kryminalnych, jak i życie osobiste kluczowej postaci, rozwijają się na bazie poprzednich incydentów i splotów okoliczności. Sporo osób pojawia się w fabule, często sięgają do przeszłości, zatem warto znać panujące między nimi relacje i zależności.

?W domu kłamstw? przekonuje dwoma wątkami detektywistycznymi, co przyjaźnie frapujące, rozgałęziającymi się na boczne ścieżki interpretacji i przypuszczeń. Rankin znakomicie miksuje uwarunkowania i powiązania, atrakcyjnie miesza w życiorysach postaci, sprytnie podsuwa nieoczywiste fakty i dowody. Naprzemiennie przyznaje bohaterom przestrzeń, możemy z bliska przyjrzeć się motywom postępowania, podejmowanymi działaniami i ogarniającymi emocjami. Podoba mi się, że biel miesza się z czernią, sprawiedliwość wymyka się społecznej poprawności, zaś przestępczość nie zawsze wybrzmiewa negatywnie obyczajowo. Sporo walki z etycznymi i moralnymi wątpliwościami, realnym spojrzeniem na życie niejednokrotnie wymagającym odejścia od litery prawa i działania poza granicami. Swoista gra starej daty policjantów z młodymi, wzajemne udowadnianie znajomości ludzkiej natury, zestawianie tradycyjnych technik z nowoczesnymi, porównywanie biegłości wykorzystywania intuicji, sprytu i determinacji.

Intryga kręci się wokół nieoczekiwanego odnalezienia porzuconego samochodu ze zwłokami w bagażniku. Sprawa o tyle osobliwa, że wiele lat temu poszukiwano prywatnego detektywa Stuarta Blooma, właśnie na tym leśnym terenie, i niczego nie znaleziono. Edynburska policja przydziela Siobhan Clarke do niezależnego zespołu dochodzeniowego koordynowanego przez nadinspektora Grahama Sutherlanda. Oboje mają złe doświadczenia z kontaktów z wydziałem wewnętrznym badającym nieprawidłowości i korupcję w policji. John Rebus należał do zespołu próbującego odnaleźć Blooma, wie, że ponowne zajęcie się dawnym dochodzeniem ujawni wiele mrocznych sekretów i niewygodnych informacji. Chociaż jest na emeryturze, włącza się do śledztwa, i jak to z nim bywa, na własnych pomysłach i zasadach, niekoniecznie znajdujących oficjalne uznanie.

Drugim wątkiem kryminału jest otoczka zagrożenia zacieśniająca się wokół Clarke, powiązana ze skazaniem na dożywocie młodego chłopaka za zabójstwo swojej dziewczyny. Oba kierunki intrygi zgrabnie rozwijają się, kluczą wokół prawdy, dotykają jej, lecz nie dają jednoznacznych tropów i podpowiedzi. Nie ma mowy o obiektywizmie i wiarygodności, liczą się duże stawki, zatem sporo nerwówki i wrzenia. Jeśli lubicie czytać przy muzyce, sugeruję ?Moondance? Vana Morrisona, wybornie wbije w klimat kryminału. Bookendorfina