W objęciach mroku

"Migawki wspomnień. Natłok emocji. Pytania bez odpowiedzi. Bezgłośnie wypowiadane obelgi. Wydrapane spod skóry marzenia. Zdeptane brudną stopą pragnienia. Utopione w morzu niewylanych łez nadzieje."
Wojna obdarła ich z marzeń, wspólnej przyszłości i wiary w drugiego człowieka. Rozdzieliła z bliskimi, odbierając to co jest najcenniejsze. Sprawiła, że każdy dzień to cierpienie i walka o przetrwanie. Przebywający w obozie w Stutthof Iwo coraz bardziej odczuwa chłód mroźnej zimy. Pozbawiony wszelkich praw, zmuszany do ciężkiej pracy, powoli traci nadzieję na odzyskanie wolności. Nela również przeżywa swój koszmar, jakim jest związek z Wilhelmem. Jej jedyną ostoją pozostaje brat, któremu może powierzyć swoje myśli i pragnienia.
Czy w takim świecie ma prawo tlić się nadzieja na lepsze jutro?
Mając w pamięci każdą z emocji, która towarzyszyła mi podczas lektury poprzedniej części, myślałam, że jestem gotowa na wrażenia, które odczuję w objęciach mroku. Jednak już pierwsze rozdziały, wywołały współczucie, smutek i łzy. Autorka w bardzo obrazowy i rzetelny sposób oddaje realia i codzienność wojennej rzeczywistości. Obserwujemy ogromną wolę życia, wielką odwagę i chęć przetrwania. Obraz bezdusznego i nieludzkiego traktowania i cierpienia w obozie Stutthof trafia prosto w serce. Miałam wrażenie, że uczestniczę w wydarzeniach, towarzysząc bohaterom w chwilach bólu, cierpienia i najtrudniejszych momentach życia. Szczególnie końcówka, którą czytałam z zapartym tchem, odczuwając wiele skrajnych emocji.
To bezpośrednia kontynuacja, a zarazem zakończenie poruszającej serii gdańskiej, która chwyta za serce i na długo pozostanie w mojej pamięci.
Warto przeczytać.

?W objęciach mroku? to kontynuacja wzruszającej trylogii gdańskiej stworzonej przez zdolną polską pisarkę Anetę Krasińską. To książka, od której trudno się oderwać, szczególnie jeśli tak ja chętnie sięgacie po literaturę obozową i wojenną.
.
Nela Meyer świeżo upieczona mężatka wprowadza się do ogromnej, elegancko urządzonej willi. Przyrzekając dozgonną wierność i miłość zamożnemu niemieckiemu przedsiębiorcy, powinna być szczęśliwa. Jednak z wielu powodów szczęśliwa nie jest. Nie kocha męża, a małżeństwo z tyranem jest dla niej udręką. Jak większość żon wysoko postawionych niemieckich urzędników czy oficerów, początkowo nie wie lub nie chce wiedzieć, jak naprawdę wygląda praca jej męża. Tradycyjne niemieckie wychowanie miało ją przygotować do bycia posłuszną żoną i matką dla przyszłych potomków Rzeszy. Jednak Nela to mądra i dobra kobieta, a praca w ambulatorium pozwala jej ostatecznie przewartościować swoje życie,
Iwo to Polak, więzień obozu koncentracyjnego Stutthof i wielka miłość Neli. Kiedy pojawia się szansa na wydostanie ukochanego z obozu, dziewczyna zrobi wszystko, aby tak się stało. Nie ma siły potężniejszej niż miłość, ona dodaje odwagi, kieruje ku heroicznym czynom, pozwala, choć na chwilę zapomnieć o okrucieństwach wojny. Więcej wam nie zdradzę, bo najlepsze dopiero przed wami.
.
Mimo że II wojna światowa zakończyła się kilka pokoleń temu, to mam wrażenie, że ludzie niczego się nie nauczyli. Każdego roku gdzieś na świecie wybucha kolejny krwawy konflikt, powstają kolejne przerażające miejsca kaźni ludzkiej. Podczas gdy jedni cierpi głód, inni kładą się spać z pełnymi brzuchami, nieświadomi tego, że gdzieś obok ktoś umiera z niedożywienia. Stół państwa Meyerów zawsze był suto zastawiony, pełen półmisków z pieczonym ptactwem, rogalikami z marmoladą, świeżym pieczywem i najwykwintniejszymi alkoholami. Jedynym posiłkiem więźniów obozu była woda z rozpuszczonego śniegu, pajda suchego chleba z margaryną czy gorzka kawa z żołędzi. Jaki piękny byłby świat, gdyby ludzie przestali się nienawidzić a zaczęli okazywać sobie szacunek i miłość. Niestety nie zawsze jest to możliwe. Historie takie jak ta Krasińskiej są nam bardzo potrzebne. Pokazują, ile zła może wyrządzić ideologia oparta na nienawiści do drugiego człowieka i jak niewiele potrzeba, aby wyzwolić w człowieku najgorsze cechy.
.
Tak ? propos zakazanej miłości to przypomniała mi się inna książka o tematyce wojennej z miłością w tle. "Złodziejka listów" Anny Rybakiewicz to przepiękna i romantyczna opowieść o miłości Niemca i Żydówki. Zachęcam was do przeczytania jej recenzji, a znajdziecie ją na moim profilu instagramowym.
.

.
Nazwisko autorki od razu wydało mi się znajome, ale nie mogłam skojarzyć, skąd je znam. Z Wydawnictwem Skarpa Warszawska współpracuję od niedawna, ale na pewno bym pamiętała, gdyby któraś z książek Krasińskiej trafiła w moje ręce. Zawsze powtarzam, że nawet jeśli któraś z książek autora was zawiedzie, to nie znaczy, że kolejna nie skradnie waszego serca. W moim przypadku tak się właśnie stało. Książka ?Za głosem miłości? wywołała we mnie mieszane uczucia. Oceniłam ją jedynie na 5/10 w skali lubimyczytac, z zastrzeżeniem, że być może sięgnę kiedyś po jej kontynuację, przy okazji jakiejś akcji recenzenckiej.
.
Mam wrażenie, że ?W objęciach mroku? pisała już inna Aneta, dojrzalsza, świadoma swoich umiejętności pisarskich, zaangażowana w całą historię. Oczywiście ci, co mnie znają, zapewne domyślą się, że jak zwykle skoczyłam na głęboką wodę i zaczęłam od tomu 3. Nie zawiodłam się. Uwielbiam historie osadzone w czasach II wojny światowej, a jeśli pojawia się w nich dodatkowo wątek miłosny to już w ogóle niczego mi więcej do szczęścia nie potrzeba. Bardzo, ale to bardzo wam tę książkę polecam, ale proszę jednocześnie, abyście zaczęli od tomu 1 czyli ? W objęciach nazisty?, ja także zamierzam nadrobić poprzednie części.
.

W Objęciach mroku to trzecia część cyklu, po W objęciach nazisty i W objęciach niewoli autorstwa pani Anety Krasińskiej. Niniejszy tom zamyka przepiękną opowieść o miłości Niemki, Neli Witt, do Polaka, Iwo Koźmińskiego, w czasach drugiej wojny światowej.

Pani Aneta Krasińska pisze swoje powieści przede wszystkim dla kobiet. W nich porusza trudne tematy związane z płcią piękną. W swoich powieściach obyczajowych stara się wplatać elementy sensacyjne, jak również, co widać w cyklu W objęciach... osadza fabułę w czasach historycznych. Debiutowała na rynku wydawniczym w 2015 powieścią Finezja uczuć, w której opisała skomplikowane relacje małżeńskie. Jak sama twierdzi o osobie, jest: córką, siostrą, mamą, żoną, nauczycielką, czytelniczką, pisarką, ogrodniczką, obserwatorką i... łasuchem.

Szata graficzna całego cyklu jest bardzo podobna zarówno kolorystycznie, jak i tło przedstawia miejsca związane z Gdańskiem i okolicami, jak to ma przy trzeciej części. Kobieta odwrócona tyłem spogląda za druty kolczaste obozu koncentracyjnego w Sztutowie, położonego około 50 kilometrów od Gdańska.

W poprzednich tomach poznajemy Nelę Witt (po małżonku Meyer), która zakochała się w swoim rodaku, adwokacie, człowieku propagującym idee faszystowskie. Dziewczyna nie zdawała sobie zupełnie sprawy, do czego ta hitlerowska propaganda zmierza i do czego może doprowadzić. Jej miłość do Wilhelma powoli zaczęła wygasać. Można śmiało rzec, została ucięta raz na zawsze. Nela poznała Polaka, Iwa Koźmińskiego, z którym pragnie spędzić resztę życia. Wybuch drugiej wojny światowej krzyżuje wszystkie plany...

W trzeciej części poznajemy losy Neli i Iwa. Wojna trwa w najlepsze, Rzesza Niemiecka święci triumfy i nic nie zapowiada, że największa wojna w dziejach ludzkości ma się skończyć. Młoda kobieta pracuje w Stutthof jako pielęgniarka, na terenie obozu koncentracyjnego, w którym więziony jest jej ukochany. Chciałaby w jakikolwiek sposób pomóc Iwonowi, ale nie ma żadnych pomysłów. Po pierwsze nie ma praktycznie w nikim oparcia prócz brata Thomasa, który wie o sekrecie swojej siostry. On również jest przeciwny temu, co zgotował naród niemiecki innym nacjom. Po drugie musi uważać, by jej mąż nie podejrzewał jej oto, że chce pomóc Polakowi. Sytuacja wydaje się patowa, bez rozwiązania. Państwo młodzi, Nela i Wilhelm, przenoszą się do nowego domu. W nim dziewczyna znajduje pewien pamiętnik, z którego dowiaduje się, kto zamieszkiwał w tym miejscu przed ich wprowadzeniem. Znajduje coś jeszcze...

Iwo jest u kresu wyczerpania fizycznego i psychicznego. Do tego zima roku 1940 jest jedną z najbardziej srogich. Uwięzieni w barakach nie mają ogrzewania, a ich cienkie ubrania nie chronią przed wszech ogarniającym mrozem i wiatrem. Iwo stara się przeżyć każdy dzień, nie narażając się esesmanom. Gdy któregoś dnia widzi Nelę, wydaje mu się, że to omamy, że to nie może być prawda.

Tak jak przy drugiej części, muszę powiedzieć i w tym miejscu, że to piękna opowieść. Pani Aneta na kartach powieści pokazuje brutalność hitlerowców, dla których życie innych nie miało zupełnie znaczenia. Możemy być niemymi świadkami obozowej ciężkiej, fizycznej pracy, głodu i anormalnych warunków do przetrwania. Czy jednak miłość pokona wszystkie przeszkody?