W sidłach namiętności. Wirtualni ulicznicy

Dziś przyszła pora napisać kilka słów o książce, która zaskakuje zarówno formą jak i treścią. Jest to jedna z tych książek, która jest tak bardzo nieoczywista i zaskakująca, że nie sposób się od niej oderwać od pierwszego zdania. Idealnie wpasowująca się w teraźniejsze czasy. Czasy, w których spędzamy więcej czasu w internecie niż w realnym życiu...
Genialna konstrukcja tej opowieści, jej lekkość i pewnego rodzaju intymność pokazuje, jak bardzo pragniemy bliskości i ciepła drugiego człowieka, a poszukiwane tego jedynego i wyjątkowego potrafi być naszpikowane wieloma zaskakującymi, nieraz zabawnymi innym razem smutnymi zdarzeniami i zwrotami akcji.
Jest to książka bardzo specyficzna i z początku może się wydawać, że nie ma ona wiele do zaoferowania poza kilkunastoma rozmowami z czatu, ale wystarczy podejść do niej z otwartą głową i sercem, a odnajdziemy misternie utkane zależności i genialne studium ludzkiej psychiki, przepadniemy do ostatniego zdania, a w wielu z nich odnajdziemy swoje własne myśli, uczucia i pragnienia, o których nie mówimy na co dzień głośno.
Dzięki tej historii możemy sobie uzmysłowić, że każdy z nas nosi na co dzień maski i potrafi grać role, które są narzucane przez ludzi obok, zmusza to do refleksji i zastanowienia się nad tym jak my osobiście kreujemy się w sieci.
Książkę czyta się ekspresowo, otula ona czytelnika pewnego rodzaju intymnością i sensualnym doświadczeniem, pozwala zerknąć na to czego pragną ludzie ukryci po drugiej stronie monitora.
Filozoficzne rozważania głównej bohaterki, piękne metafory, barwne i obrazo twórcze opisy poszerzają ramy przyjętego gatunku i dają poczucie, że czyta się genialnie napisane eseje, które składają się w obraz przesiąknięty namiętnościami, skrywanymi tęsknotami i relacjami damsko-męskimi.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Jestem zauroczona tą książką i chciałabym, żeby trafiła ona do wielu odbiorców, którzy tak jak główna bohaterka poszukują szczęścia po drugiej stronie monitora.

To pierwsza książka wiersz. Wiem, że dziwnie to brzmi, ale ja tak ją odbieram. Mamy krótkie wypowiedzi, dialogi, od kilku linijek, do kilku stron. Toczą się tam rozmowy różnych ludzi w różnych miejscach i wieku. Ogólnie dotyczą samotności w związku, w życiu i w rodzinie. Każda z nich poetyckim słowem z dawką porównań, epitetów i własnym widzeniem samego siebie. Niektóre wypowiedzi można poddać pod filozoficzne, jakby krążenie wokół tematu, gdzie strony się rozumieją. To dialogi, przemyślenia, żale i wywody, choć i niekończące się pytania. Chociaż porównania są piękne, to jednak jest to smutna książka. Osoba samotna czasami prawi wywody tej drugiej połówce, jakby widząc tylko swoją perspektywę. Na wstępie ciska gromem niczym toksyczna osoba, by ta druga strona dojrzała co jest nie tak. Nie zawsze ta konwersacja jest miła i jak ją odbierzemy zależy od punktu widzenia każdej osoby. Takie urywki z życia, kiedy komuś było źle. Zamysł książki jest dobry, tylko mnie często dołowała. Osoby czujące samotność mogą się z nią spoufalić, ale te, które są nazbyt wrażliwe mogą się załamać. Niech więc przeczyta ją ten, kto ma poetycką duszę i lubi się wzruszać. Oni najprawdopodobniej docenią ją najbardziej:-)