W skorupce orzecha

Czy zastanawialiście się kiedyś z jakiego momentu życia pochodzą wasze najwcześniejsze wspomnienia? Czy jest to okres szkoły podstawowej, przedszkola, czy może jeszcze wcześniejszych lat dzieciństwa? Większość ludzi wskazuje na czas trzeciego roku życia, kiedy to mózg u człowieka zaczyna rozwijać się w nieprawdopodobnym tempie. Czy jest więc możliwe, żeby już jako płód w łonie matki, dziecko miało w pełni rozwiniętą świadomość? Cóż, w powieści Iana McEwana, jak najbardziej.

Autor w powieści ?W skorupce orzecha? uczynił narratorem właśnie płód, przebywający jeszcze w bezpiecznym schronieniu, jakim jest macica jego matki, Trudy. Opowiada on historię z punktu widzenia nienarodzonego jeszcze dziecka, które rozpoznaje ludzi za pomocą brzmienia ich głosów, a kolory i kształty z łatwością sobie wyobraża, dopasowując je do znanych sobie smaków i dźwięków. ?W skorupce orzecha? jest jednak nie tylko opowieścią o niezwykle inteligentnym i błyskotliwym płodzie, ale także o zdradzie i paskudnym spisku. Trudy ma romans z Claudem, czyli z bratem swojego męża i ojca narratora. Chcąc pozbyć się go ze swojego życia, ale zachować przy tym małżeński majątek, Trudy wraz ze swoim nowym partnerem planują morderstwo. Bezsilny płód nie może zrobić nic, aby uratować swojego ojca, jest zmuszony do biernej obserwacji okrutnych wydarzeń.

?W skorupce orzecha? to bardzo niepozorna książka, niewielka objętościowo i z dosyć enigmatycznym opisem wydawcy, ale skrywa w sobie dużo więcej, niż można by się spodziewać. Tak nietypowy narrator sprawia, że czytelnik z jednej strony jest skonsternowany i próbuje pogodzić się z tą abstrakcyjnością, a z drugiej strony z zaciekawieniem przewraca kolejne strony i zachwyca się pomysłem na takie przedstawienie tej oklepanej już fabuły o zdradzie i śmierci. Płód w tej książce to postać niezwykle mądra, błyskotliwa i snująca rozbudowane refleksje na temat współczesnego świata; polityki, gospodarki i innych ?dorosłych tematów?. Jest to powieść nie tyle skierowana na akcję i intrygę związaną z morderstwem, jak na rozważania filozoficzne związane z człowieczeństwem.

Jest to powieść, która wymaga dużego skupienia i w pełni poddania się jej treści. Każde słowo jest tutaj istotne, a całość tworzy szerokie spektrum ludzkich myśli i zachowań oraz tego, jakie przynoszą one konsekwencje. Styl Iana McEwana jest dosyć specyficzny i na pewno nie spodoba się każdemu czytelnikowi. Jeśli lubicie filozoficzne książki, z wieloma refleksjami, przemyśleniami, związane z psychiką człowieka, to zdecydowanie polecam wam tę pozycję i gwarantuję, że się nie rozczarujecie.

...

Para kochanków, która planuje morderstwo. Ciężarna kobieta, która nie stroni od alkoholu. Mężczyzna, który nie spodziewa się zamachu na swoje życie. Brat, który zdradził brata. Dziecko, o które nikt nie dba. Dom, który staje się miejscem zbrodni. Narrator, który wszystko słyszy, jednak nic nie może. To wszystko elementy jednej historii, która opowiada o zbrodni starej jak świat. Dajcie się wciągnąć w intrygę, która może zaważyć nie tylko na losach morderców i ofiary.
Spokojna, momentami zabawna i filozoficzna opowieść to doskonały wybór na lekturę przy kawie. Jest to niewielka objętościowo historia, ze specyficznym narratorem i pospolitą zbrodnią. Robi się ciekawiej, gdy już odkrywamy kto jest narratorem i jakie są zależności pomiędzy bohaterami. Podczas czytania miałam wrażenie, że w całej tej historii nie chodzi o zbrodnię, tylko o bohaterów i konsekwencje ich wyborów. Autor pokazał, że nawet jeśli nasz świat jest tak mały jak skorupa orzecha, to jednak, jeśli chcemy, możemy wpłynąć na bieg wydarzeń. Ograniczenia nie oznaczają braku możliwości.