W tym domu straszę

Ktoś mnie tę książkę polecił.
Kupiłam, szybko przeczytałam. Zaśmiałam się trzy razy..
To podobno debiut więc nie chcę podcinać młodej osobie skrzydeł.
Jeżeli bawić się, czytając kryminał, to polecam książki Pani Chmielewkiej np. "Wszystko Czerwone"

Na hasło komedia zawsze reaguję optymizmem. To taki gatunek, który powinien wywoływać radość. Tyle że ja mam z nim problem, bo staram się dawć mu szansę, ale potem najczęściej nic z tego nie wynika.
Tak było tym razem.

Debiut autorki niestety w debiutanckim stylu. Książka nie wywołała u mnie śmiechu, a nawet o uśmiech było ciężko. Mogłam bym to zrzucić na brak poczucia humoru, gdyby nie fakt, że nie wciągnęła mnie mizerna fabuła, a dialogi były bardzo wymuszone. Bohaterowie trochę irytujący, trochę infantylni. Może gdy lubi się bardzo lekkie historyjki, to ta powieść się nada. Ja się męczyłam i wręcz zmuszałam do czytania. A takie miałam co do niej plany!

Nie sięgam po komedie. Zdarzyło mi się może ze dwa razy - z czego tylko jedna przypadła mi do gustu. Chyba, że komediami mogę nazwać najgorsze książki, które czytałam w poprzednim roku! O! tych to też na palcach policzę, ale zdecydowanie więcej w tym było tragedii niż komedii. Ale wracając do tematu debiutu Kaji Herman. No nie... choć zamysł na historię mocno mnie zaintrygował, tak wykonanie już nieszczególnie.
Może zacznę od samej historii. Dom i duchy ? no kto nie byłby ciekawy, jak ta przygoda młodej Iskry się potoczy. Liczyłam na coś bardziej w stylu Pogromców duchów, a nie dostałam nawet przyjaznego duszka Kasperka. A już po wprowadzeniu do tego domu bohaterów, czar totalnie prysł. Żaden z nich nie wzbudził we mnie nawet cienia sympatii. Wręcz przeciwnie, miałam ochotę ich wszystkich zamordować, a w pierwszej kolejności babcie i jej 12 letnią koleżankę.
Strona komediowa całej tej historii, nie trafiła do mnie w ogóle. Żarty, które miały śmieszyć, mnie niestety nie bawiły. Babcia, która pali zioło, bo lekarz jej przepisał, czy milion różnych kochanków, którzy lgnęli się do niej jak muchy do lepu ? no dla mnie to wręcz niesmaczne, co oczywiście nie znaczy, że innym się to nie spodoba! Momentami miałam wrażenie, że oglądam Straszny film 2 :/ jeszcze tylko brakowało kogoś kto by latał w prześcieradle i udawał ducha ? a nie! Czekajcie! To też było!... ;) Kolejny przykład humoru ? Iskrze podczas rozmowy z profesorem nagle spada sukienka i świeci majtkami i tutaj konsternacja ? podciągnąć sukienkę czy udawać, że nic się nie stało :/ serio? sukienka jej spadła? Niestety, nawet jak znalazł się jakiś przykładowy żart, który mógł wywołać na mojej twarzy uśmiech, został przytłoczony milionem innych ?sucharków?, które na dłuższą metę, męczyły mnie totalnie. Ostatni przykład, który już rozłożył mnie na łopatki :
?I tak się teraz całowaliśmy. Cium, cium, cium.? ? dobrze, że w książkach nie ma efektów dźwiękowych, bo na pewno nie chciałabym tego słyszeć?
Widziałam sporo dobrych opinii jeśli chodzi o tę książkę, dlatego też ja nie będę nikomu jej odradzać. Myślę, że to kwestia tego, jakie kto lubi żarty i co go śmieszy. I choć ja do ?sztywniar? nie należe, tak tutaj? no miłości tutaj nie będzie, nawet małego zauroczenia. Pomimo to dziękuje za egzemplarz :D

W ubiegłym roku Wydawnictwo Dragon ogłosiło konkurs literacki ?Moc śmiechu?. Dziś mam niebywałą przyjemność napisać recenzję zwycięskiej książki W tym domu straszę, której autorką jest Kaja Herman. Skoro debiut wypadł młodej pisarce tak dobrze, to liczę na to, iż będzie się ona dalej rozwijać literacko i zaskoczy nas kolejnymi dobrymi lekturami.

Iskra to młoda, ambitna i, momentami, nieco oderwana od rzeczywistości studentka psychologii klinicznej. Ma spędzić wakacje z przyjacielem z piaskownicy u swojej niepokornej babci. Starsza pani przeszła zawał i rodzina wysłała Iskrę, by pomogła jej w codziennym życiu, poskramiając nieco jej autodestrukcyjne zapędy. Eleonora to bowiem pełna sił witalnych seniorka, która wie, jak czerpać z życia całymi garściami. W niczym nie przypomina schorowanej staruszki robiącej na drutach sweterki dla wnucząt. Do jej ulubionych rozrywek zalicza się alkohol oraz towarzystwo młodych mężczyzn. Babcia, chcąc pozbyć się apodyktycznej wnuczki, postanawia wmówić jej, że dom jest nawiedzony, a następnie przestraszyć tak, by spanikowana wróciła do siebie i dała jej znów swobodnie żyć.

Eleonora nie doceniła jednak uporu swojej wnuczki. Wbrew jej oczekiwaniom dziewczyna nie tylko nie opuściła rzekomo nawiedzonego domu z głośnym krzykiem i paniką w oczach, lecz postanowiła podejść do sprawy rezolutnie ? jak na człowieka nauki przystało. Postanawia zmierzyć się z duchem za pomocą egzorcyzmów oraz innych ezoterycznych rytuałów. Okazuje się jednak, że kluczem do rozwiązania zagadki starego domu okazuje się historia jego pierwszych właścicieli. A rozwiązanie zagadki wprawi w osłupienie nie tylko Iskrę?
W tym domu straszę to bardzo udany debiut literacki, pełen błyskotliwych dialogów, zabawnych sytuacji i zaskakujących twistów fabularnych. Kaja Herman ma bardzo lekkie pióro, dzięki czemu przez jej powieść się ?płynie?. Potrafi zaskoczyć czytelnika i rozbawić do łez.

Fascynującą treść idealnie uzupełnia fascynująca okładka, która od razu zachęca by sprawdzić, co się kryje w środku. A tam czeka na fanów dobrej literatury prawdziwa literacka uczta.
...

Książka jest naprawdę zabawna i mocno wciąga. Sama w niej przepadłam do takiego stopnia, że ciężko było odkładać na później.

Bardzo podoba mi się kreacja bohaterów. Są naturalni i wyraziści. Identycznie jest w przypadku dialogów. Urwane zdania, wtrącenia, napisane niebywale realistycznie, co jest rzadkością. Miałam poczucie, jakbym stała w centrum wydarzeń i słuchała ich na żywo. Byłam w stanie wyobrazić sobie ich wyraz twarzy, spojrzenie i ruchy ciała. Autorka wypadła bardzo obiecująco i chętnie sięgnę po kolejne jej książki. Dałabym jej nawet 8/10, gdyby nie wady, które bardzo zepsuły mi odbiór.

Nie jestem ekspertem językowym i pierwsze co zrobiłam po przeczytaniu książki, to zapoznałam się z zasadami pisowni. Okazuje się, że spójniki na początku zdań można stosować dowolnie. Nie zmienia to jednak faktu, że przez nie tekst może brzmieć sztucznie i tak właśnie czułam się podczas czytania. Bardzo odpowiadało mi to w dialogach, ale w opisach już nie. Niektóre zdania były za krótkie, niektóre zbyt długie, nawet na kilka linijek. Zdarzało mi się dwa razy czytać to samo, żeby zrozumieć dokładnie kontekst. Do połowy książki zachwiana była płynność, a momentami prawidłowa składnia zdań. Z interpunkcją też bywało różnie. Później sytuacja zaczęła się wyraźnie poprawiać.

Pomijając ten fakt i skupiając się na całej reszcie, mogę wam śmiało napisać, że jestem zadowolona i zachęcam was, żebyście po nią sięgnęli. Będziecie się śmiać nie raz i nie dwa z całokształtu tej historii, a na końcu z pewnością bardzo się zdziwicie. Wierzę w tę autorkę i jestem pewna, że z każdą kolejną książką językowo będzie tylko lepiej. Dziękuję ...

Iskra, młoda studenta psychologii podczas wakacji zapragnęła zaopiekować się swoją babcią mającą ostatnio kłopoty ze zdrowiem, a mieszkającą samotnie w ogromnym domu na prowincji. Była to też świetna okazja do odbycia praktyk studenckich w pobliskim szpitalu psychiatrycznym. Zabrała zatem ze sobą najlepszego przyjaciela Julka i przyjechała tu na całe trzy miesiące.

Dom babci był iście imponujący i nie spełniał standardów przeciętnego domu. Stanowił istny labirynt korytarzy, tajemniczych przejść. Ciemne ściany i wiszące na nich portrety różnych ludzi utwierdzały w przekonaniu, że czyjeś oczy śledzą każdy ruch domowników i gości. Krzątające się tu zwierzęta: udomowiona świnka, pies, kury, nadawały mu uroku i sielskości. Choć wśród mieszańców miasteczka krążyła plotka, że dom jest nawiedzony, babcia Eleonora mieszkała tam od lat i nie narzekała.
No właśnie.. babcia, no cóż, jej specyficzny styl życia i bycia stanowił istny spektakl. Babcia Eleonora była niczym wiedźma żywiąca się energią młodych kochanków. Alkoholem i ciasteczkami cynamonowymi też nie gardziła. Nie było jej na rękę, że wnuczka chciała ustabilizować jej życie towarzyskie, zarządziła zmianę diety, a wszystko to by, podreperować jej zdrowie i wprowadzić trochę słusznej rutyny w życie.
Babcia postanowiła zatem delikatnie wyprosić wnuczkę ze swojego domu. Przestraszyć ją, by ta uwierzyła, że dom jest nawiedzony przez ducha. Zakładała, że jak Iskra się o tym przekona na własnej skórze i zwieje gdzie pieprz rośnie.
I wtedy zaczęła się zabawa.. przynajmniej dla niektórych. Bo wnuczka się wcale duchów nie bała i obierała sobie zacny cel ? wypędzić je z domu babci.

Komedia obyczajowa ?W tym domu straszę? to świetna propozycja na poprawienie sobie nastroju i oderwanie się od rzeczywistości. Zabawna, lekka lektura godna uwagi.
Książka nagrodzona w konkursie literackim na powieść komediową ?Moc uśmiechu? organizowanym przez Wydawnictwo Dragon.
Polecam

Iskra jest studentką psychologii. Na czas wakacji jedzie do babci. Częściowo z powodu praktyk a częściowo podyktowane jest to troską stan zdrowia babci, która przeszła zawał. Eleonora jednak w niczym nie przypomina babci jaka możemy sobie wyobrazić. Ekstrawaganckie kreacje, kochanek na zapleczu, kieliszek wina... co kilka godzin starsza pani nie za bardzo chce być kontrolowana przez kochaną, ale jednak nadopiekuńczą wnuczkę???? musi znaleźć sposób, żeby pozbyć się wnuczki i dalej szaleć. Sposób jest jeden, przekona Iskrę, że w domu straszą duchy...

W końcu trafiłam na komedię lekką i śmieszną w niewymuszony sposób. Komedia z gatunku obyczajowych a nie kryminalnych jakie do tej pory czytałam to miła odmiana po wszystkich trupach ukrytych w szafach i piwnicach Prawie na każdej stronie zanosiłam się śmiechem, więc nie polecam czytac w miejscach publicznych m, bo możecie spotkać się z niezrozumieniem ze strony osób postronnych Iskra zachowuje się jak nastolatka, babcia jest lekkoduchem, przyjaciel Julek jest nad wyraz dojrzały, a Józefina co by nie mówić, to zachowaniem nie przypomina dwunatolatki i mimo tych wszystkich sprzeczności, a może właśnie dzięki nim, wszystko wydaje się bardziej zabawne.
Na słówko wzmianki zasługują też pozostali bohaterowie... świnka Tamara, sukczka Olga i trzy kury a każda z nich z kokardką na szyi
Bohaterowie są przezabawni a sytuacje jakie im się przytrafiają potrafią wzbudzić uśmiech na twarzy

"W tym domu straszę" to debiut Kai Herman, ale ja juz wiem, ze będzie chyba moją ulubioną autorką komedii a na zachętę powiem wam jeszcze, że książka zdobyła nagrodę w konkursie ,,Moc uśmiechu" organizowanym przez Wydawnictwo Dragon