Wada Kiedy serce przestaje bić

Znacie to uczucie, kiedy lektura podoba się wam aż tak bardzo, że nie wiecie co o niej powiedzieć? Że porusza czułe struny waszego serca, jak żadna inna, wyciska łzy? Powoduje, że myślicie o niej, a po skończonym czytaniu nie zaśniecie przez pół nocy, bo poznane wydarzenia będą mieniły się pod powiekami niczym kalejdoskop?


Dla mnie "Wada. Kiedy serce przestaje bić" jest taką książką. Samego romansu, mam wrażenie, jest tam znikoma ilość. Autorka skupiła się na czymś innym. Na życiu. Nieustannej walce, wyścigu z czasem. Na przeciwnościach losu, na tym, że nie ma wszystko mamy wpływ.

Wspólna walka Julii i Marka z bytem o wiele silniejszym niż oni nie będzie łatwa. Bo jak konkurować z przeznaczeniem? Żeby ktoś mógł żyć ktoś inny musi umrzeć.

Rzuconych słów nie da się cofnąć, popełnione błędy można próbować naprawić, ale czy można o nich zapomnieć? Każdy czyn pozostawia ślad.

Iza porusza tutaj tak wiele poważnych tematów, nie boi się eksperymentować, ranić czytelnika na różne sposoby! Doceniam to, jak podeszła do tej książki. Użyła wielu specjalistycznych, medycznych określeń, ale wszystko idealnie tłumaczyła. Widać, że ta historia płynęła prosto z jej serca, że oddała jej fragment siebie.

Iza, dziękuję za tą książkę. Dziękuję za temat, który w niej poruszyłaś, bo jest niesamowicie ważny, a świadomość społeczeństwa na temat transplantacji organów mam wrażenie, jest w dalszym ciągu zbyt mała. A może po prostu za mało się o tym mówi.


Historia piękna, życiowa, udowadniająca, że zdrowie jest największą wartością. Polecam, z całego serca. Przygotujcie chusteczki, jedna paczka to mało.

"Wada. Kiedy serce przestaje bić" - jakże wymowny tytuł. Pamiętam, jak duże wrażenie zrobiła na mnie pierwsza część, kiedy poznałam Julię i Marka. Już wtedy dała mi do myślenia, ale teraz jestem w innym momencie życia, i jeszcze bardziej doceniam to, co mam. Tak jak bohaterów książki, tak i mnie czeka wielkie wyzwanie, odwaga i determinacja w walce o to by być, by... żyć. Była to dla mnie niezmiennie trudna emocjonalnie książka. Wiem jedno: zostanie ze mną na zawsze.

W kontekście choroby ludzie nie zawsze wiedzą, jak mają się zachować, boją się nieznanego. Ta nieświadomość bardzo mnie uwiera. Tu pojawia się pytanie, czy śmierć zawsze niesie ze sobą krzywdę i odbiera nadzieję? Ale nie tylko choroba (choć jest filarem książki) jest tutaj motywem, na którym skupiła się Iza Maciejewska. To szereg innych, ważnych tematów, które uderzają w czytelnika swoją prawdą. 

Towarzyszyłam bohaterom w ich radościach, ale i smutkach, złości, gniewie, strachu. Wszystko to, co przeżywali, uderzało niejako we mnie. Wachlarz emocji był ogromny. Oczywiście nie zabrakło też miłości. To piękne uczucie, które może zwyciężyć wszystko. Należy również pamiętać, że do pełni szczęścia potrzebne jest wybaczenie. A bez domknięcia przeszłości tego nie zrobimy.

"Wada. Kiedy serce przestaje bić" to mądra, ciepła, a nawet zabawna powieść, która wdziera się do serca, poruszając jego najgłębsze zakamarki wrażliwości. Pozostawia z licznymi przemyśleniami i refleksjami. Po prostu otwiera oczy na to, co obok. Pamiętajmy: życie jest naprawdę kruche. A serce? Pomimo swojej siły, może okazać się słabe...

W życiu nie ma czegoś takiego, jak i żyli długo i szczęśliwie. Niesforny los lubi wystawiać nas na próby i póki bije nasze serce należy oczekiwać nieoczekiwanego, lecz być przygotowanym także na te gorsze chwile, bo one prawdopodobnie i tak nadejdą. Ważne jednak, by nie zapomnieć o tym, co dla nas najważniejsze, nawet gdy ciemność otacza nas ze wszystkich stron.

Julia i Marek to para wyjątkowo dobrana. I nie dlatego, że oboje są wyjątkowi z uwagi na swoje wady. Choć dzieli ich piętnaście lat różnicy to ich miłość, pełna pasji, ale i wzajemnego wsparcia, nie traci na sile pomimo upływu lat. Wspólnie wychowują syna Julki oraz zajmują się jej jedynym w swoim rodzaju kotem. Ich życie niemal przypomina sielankę, a rodzina, którą stworzyli może uchodzić za wzór. Niestety, jeden dzień zmienia wszystko i wywraca ich poukładaną codzienność do góry nogami.

?Wada. Kiedy serce przestaje bić.? nie jest łatwą powieścią. To emocjonalna historia zwykłych ludzi, których mijamy bez refleksji na ulicy. Przypomina nam o tym, że nie mamy pojęcia co spotyka osoby, które są nam nieznajome, więc nie warto ferować wyroków na ich temat na podstawie okazjonalnych spostrzeżeń. Iza podjęła się bardzo trudnego tematu w tej książce, tematu, którego w literaturze kobiecej jeszcze nie spotkałam. I spisała się perfekcyjnie, ukazując to, co najważniejsze, stawiając na mnogość uczuć, ale też, uświadamiając czytelnika o tak ważnych kwestiach, nad którymi nie pochylamy się na co dzień. Dzięki temu zmusza do refleksji, ale mam też ogromną nadzieję, że wpłynie, choć na ułamek swoich odbiorców i zdecydują się oni na tak istotny gest wobec świata i innych osób, o jakim pisze Iza. To także historia o miłości rodzicielskiej, o trudach życia, o tym, jak nawet najlepsze małżeństwo może stanąć na granicy kryzysu w obliczu życiowych wyzwań. Lecz przede wszystkim to powieść o wybaczeniu, które nie przychodzi łatwo, jednak jest potrzebne, nawet w obliczu największych ran, bowiem niesie ulgę przede wszystkim skrzywdzonemu, o czym często zapominamy. To pozycja, przy której wylejemy łzy, obserwując prozę życia postaci, która pozostawi po sobie ślad na długo po lekturze. Ogromnie zachęcam do sięgnięcia po tę książkę, jest jedyna w swoim rodzaju, genialnie napisana i naprawdę warta uwagi.