Wakacje pod morzem

Szesnastoletnia Leo jest pod opieką starszego brata Roberta od roku, czyli od momentu, gdy ich mama zapadła w śpiączkę. Zdani tylko na siebie, muszą jakoś sobie radzić. Pewnego dnia Robert, uczęszczający do szkoły hotelarskiej, otrzymuje propozycję odbycia stażu w nadmorskim hotelu Bursztyn, w którym kiedyś jego rodzina co roku spędzała wakacje. Pewnego roku jednak przestali tam przyjeżdżać, a Leo i Robert nigdy nie poznali przyczyny. Teraz, po dziesięciu latach, sami wracają do ukochanego miejsca, jednak z biegiem czasu odkrywają o nim coraz więcej niepokojących faktów.

Mam mieszane uczucia co do tej książki.

Są rzeczy, które bardzo mi się w niej podobały i na pewno mogę do nich zaliczyć ciekawie wykreowane postaci oraz klimat wakacji nad polskim morzem, przyprawiony nutką nostalgii i szczyptą niepokoju. Przyznam, że autorce udało się mnie zaintrygować i z zaciekawieniem płynęłam przez kolejne rozdziały.

Moim pierwszym zarzutem jest to, że historia naprawdę wolno się rozkręca. Wiem, że często potrzeba czasu na zarysowanie fabuły, ale złapałam się na tym, że byłam już za połową książki, a prawie nie czułam dreszczyku strachu. Nie byłam znudzona, ale zabrakło mi budowania napięcia na wcześniejszym etapie.

Rozwiązanie zagadki tajemniczego hotelu Bursztyn z jednej strony uważam za ciekawe i na pewno oryginalne, ale chyba spodziewałam się czegoś innego i dlatego nie do końca mi ono siadło. Mam wrażenie, że nie zrozumiałam wszystkich zasad, które tam panowały i że niektóre aspekty wyjaśnione zostały zbyt szybko i pobieżnie.

,,Muchomory w cukrze" tej autorki zdecydowanie bardziej przypadły mi do gustu, ale cieszę się, że przeczytałam też tę książkę, bo miała ona swoje mocne strony i miło spędziłam z nią czas podczas moich wakacji nad (pod?) morzem.

Kolejna młodzieżówka, kolejny thriller Marty Bijan i kolejny raz gdy ta autorka nie zawodzi swoim piórem. Uwielbiam historie, które trzymają w napięciu do ostatnich stron, a takie właśnie lektury dostajemy od Marty. Nie wierzę w jej kreatywność, z pozoru powtarzająca się sceneria, było już mnóstwo książek w hotelach, nad morzem. Ale w tym przypadku wszystko jest bardziej rozwinięte psychologicznie i to jest w tym najstraszniejsze. Bo przez zwodzenie czytelnika, on sam zaczyna kwestionować co dzieje się naprawdę, a co jest wymysłem lub wyobraźnią bohaterki.

Postać Leo jest wykreowana szczegółowo. Zresztą jak w przypadku innych książek Marty, portrety psychologiczne bohaterów są bardzo dobrze stworzone. Każda z postaci ma w sobie cechy i zachowania, takie dziwne, niespotykane, które mogą wprowadzić nas w niezrozumienie.

Początek, nie ukrywam, był dla mnie trudny do czytania. Nudziłam się, średnio się coś działo, nie miałam ochoty czytać dalej. ALE DRUGA POŁOWA? Tam ruszyło wszystko w szybkim tempie, czytelnik zaczyna z bohaterką odkrywać tajemnice hotelu i zaczynamy rozumieć tytuł historii. Zwroty akcji są kompletnie pokręcone, musiałam zatrzymywać się i analizować wszystkie przyswojone informacje po kolei, by się nie pogubić. Naprawdę jestem pod wrażeniem pomysłowości Marty, to co ona wymyśla jest. To nie jest typowy thriller, to coś więcej, coś co wprowadza w klimat strachu, napięcia i odczuwa się duszność w powietrzu, szczególnie w upalny dzień.

Pióro autorki jest bardzo dobre do czytania, nie sprawia problemów. Z połączeniem z ciekawie poprowadzoną akcją, można przebrnąć przez lekturę w szybkim tempie. Polecam!

Uwielbiam książki, które nie tylko trzymają w niesamowitym napięciu, ale też silnie mącą w głowie, ściągają na czytelnika otumaniającą podejrzliwość, nawet paranoję. Bezsprzecznie, Marta Bijan potrafi mistrzowsko zmanipulować i zwodzić zdezorientowanego czytającego, co gwarantuje w czasie lektury solidną porcję emocji i niezapomniane wrażenia. Dodajmy do tego genialnie nakreślone portrety psychologiczne oraz tajemniczy, złowrogi, choć przecież iście wakacyjny klimat, a otrzymamy nieodkładalną lekturę idealną, jakiej nie da się zamknąć w ścisłych ramach gatunkowych. Ta historia nie tylko trzyma w niemiłosiernym napięciu, ale i wprowadza umysł w stan psychodeliczny, z którego niełatwo się otrząsnąć jeszcze długo po przekroczeniu finału.

Opowieść zaczyna się niepozornie, po to, by po pewnym czasie uderzyć z ogromną mocą, wstrząsnąć i jeszcze silniej zaintrygować pogubionego czytelnika. Zarówno napięcie, jak i nieufność rosną z każdym następnym rozdziałem, bo kolejne odkrywane tajemnice ukazują całą sytuację z odmiennej perspektywy. Tyko czy to, co dostrzegamy, jest rzeczywiście dokładnym odzwierciedleniem rzeczywistości? A może to kolejna pułapka Autorki?

Nakreślone postacie są nietuzinkowe, zapadające w pamięć, intrygujące do granic. Fenomenalnie, że możemy zagłębić się w psychice głównej bohaterki, poznajemy jej wszystkie lęki, które dość szybko zaczynają udzielać się też nam, tak ja ona zaczynamy się gubić, co jest prawdą, a co tylko wymysłem jej wyobraźni?

?Wakacje pod morzem? to wciągająca, nieszablonowa, obezwładniająca opowieść, która w pełni angażuje czytelnika i mąci mu w głowie, niczym silny narkotyk. Emocjonujące dialogi, doskonałe kreacje bohaterów, tajemniczy i mroczny klimat, interesująca, niebanalna fabuła, a wszystko dopieszczone nietypowym wątkiem paranormalnym! Jeśli kochacie nieprzewidywalne historie, które sprowadzają na skraj emocjonalnego wyczerpania i sprawiają, że przestajecie rozróżniać, co jest prawdą, a co fikcją, będziecie tą pozycją absolutnie zachwyceni! Polecam całym sercem!

Od samego początku fabuła i kreacja postaci wciąga na dobre. Marta bezbłędnie posługuje się słowem i sprawia, że niemal płynie się przez jej myśli. Atestem tego może być fakt, że całość czyta się jednym tchem i nawet nie wie, kiedy mijają kolejne godziny.

Wątek główny intryguje. Wczuwamy się w myśli Leo, szesnastolatki, której mama jest od ponad roku w śpiączce i razem z bratem, Robertem, w ramach jego pracy wyjeżdżają do dawnego przyjaciela, Filipa nad morze. Trafiają do dobrze im znanego hotelu Bursztyn. Miejsca, które wręcz ocieka kiczem i ma stanowić ich dom na czas stażu Roberta. Filip, który jest synem właścicieli, przejmuje nad nimi pieczę i ekipa nastolatków musi na nowo odbudować swoje relacje i nie dać się poróżnić tajemnicą tego miejsca.

Historia w istocie trzyma w napięciu. Marta zbudowała solidny świat i opisała bohaterów tak dobrze, że jesteśmy w stanie się z nimi bardzo szybko zżyć. Sielankowy obraz nadmorskiej miejscowości jest skutecznie przełamywany przez niepokojące wydarzenia i zmusza do zwiększenia tempa czytania.

Jest to naprawdę solidna powieść, która mimo komplikacji daje wyraźny i zaskakujący finał. Z jednej strony zakończenie mnie satysfakcjonuje, z drugiej zaś, chciałabym przeczytać kolejny tom, aby przedłużyć czas spędzony z bohaterami. Playlista zamieszczona na pierwszych stronach również jak najbardziej wpasowuje się w klimat powieści i nadaje jej charakteru. Naprawdę nie mam powodów do wyszukiwania niedociągnięć.