Wampir z KC

Niezmiennie dobrze bawi :)

Nie jest dobrze przyzwyczaić czytelnika do świetnego pisarstwa. Bo czytelnik bestia wredna i jak mu się już raz coś spodoba, jak to doceni, to chce jeszcze. A nawet się domaga. A jeżeli nie dostaje to nosem kręci. I tak jest w tym przypadku. Książka ogólnie niezła. Ale czegoś jej brak. Może czytelniczego rechotu z mojej strony, było raptem kilka uśmieszków. Może łopatologicznej dydaktyki o tym jak to za komuny bywało za wiele. Może wampirze dylematy zbyt wydumane. Za to deserek w postaci Kuby Wędrowycza i Kostuchy ? wyśmienity.

Praskie Wampiry atakują ? po raz trzeci. Kolejna odsłona przygód sympatycznej trójki warszawskich Wampirów. Opowiadania pełne humoru i ciekawych zwrotów akcji. Spotkania ze światowej klasy łowcami wampirów i dawnymi znajomymi to tylko namiastka problemów z jakimi przyjdzie się zmierzyć naszym bohaterom.

WAMPIRY I ZMIANY USTROJOWE

Pilipiuka można kochać, można nienawidzić, można też lubić umiarkowanie, albo być całkowicie obojętnym na jego twórczość. Ja należę do tej przedostatniej grupy - zachwyciłem się paroma opowiadaniami, kilka powieści przeczytałem nawet z przyjemnością i zapomniałem, pośmiałem się trochę w trakcie poznawania kolejnych przygód Jakuba Wędrowycza... Ale rzecz z "Wampirem z..." ma się inaczej. Jest to co prawda lektura daleka od wybitności, ale zarazem sentymentalna, zabawna i całkiem udana. Bardziej, niż większość dorobku pisarza, który sam siebie określa mianem Grafomana.

Co można powiedzieć o treści niniejszej pozycji? Jako że jest to zbiór opowiadań, nie ma chyba sensu zbytnio wnikać w ich treść. Rzecz traktuje o tym, że wampiry istnieją i żyją. W Polsce. W tym tomie jest to Polska przemian ustrojowych, rozdarta między latami 80. i 90., pomiędzy komuną, a kapitalizmem. Bohaterowie w typowy dla siebie sposób borykają się z różnymi problemami, a to trafiają na robotnicze wczasy, a to znów zostają bez pracy. Stare się kończy, nowe zaczyna, pytanie tylko czy krwiopijcy zdołają odnaleźć się w nowej rzeczywistości? I jak bardzo zmiany dotkną także ich świat?

"Wampir z KC", trzecia część wampirzego cyklu Pilipiuka, to równie dobrze zbiór opowiadań, co i pewnego rodzaju powieść. Nie nazwałbym jej powieścią szkatułkową, bo wówczas poszczególne teksty musiałyby się spleść na zupełnie innym poziomie, ale jednak są one ze sobą w pewnym stopniu połączone. To jednak nie ma większego znaczenia, liczy się fakt, że autor najlepiej czuje się w krótkiej formie (pamiętam choćby koszmarne powieści o Wędrowyczu, które niemiłosiernie mnie wymęczyły i wylądowały na półce niedoczytane) i to czuć. Teksty czyta się lekko i przyjemnie, mają klimat i urok. Potrafią rozbawić, wciągnąć, do refleksji i głębszych przemyśleń nie skłaniają, ale chyba nikt nie szuka ich u Pilipiuka.

Stylistycznie rzecz jest bez zarzutu, choć oczywiście nie ma tu literackiego wysmakowania i zachwycania się słowem. Pilipiuk, jak King, jest rzemieślnikiem, nie artystą i to czuć, ale jest rzemieślnikiem naprawdę niezłym. Całość natomiast uzupełniają naprawdę udane ilustracje. Czy to wszystko? W zasadzie tak, choć muszę wspomnieć jeszcze o jednym drobiazgu, o którym wspominać nie byłoby sensu, gdyby nie był tak ujmujący. O czym mowa? O egzemplarzu recenzenckim, jaki otrzymałem. Dość specyficznym, bo pozbawionym okładki (co muszę przyznać było kłopotliwe w trakcie lektury), ale za to owiniętym w brązowy papier, okręcony sznurkiem i ostemplowany "opakowanie zastępcze". Jak dla mnie genialnie oddaje to PRL-owski klimat i optymistycznie nastraja do książki i chociaż "normalni czytelnicy" na takie atrakcje nie mogą liczyć, po prostu musiałem się tym podzielić.

Dodawać natomiast nic więcej chyba nie muszę. Fani Pilipiuka i tak sięgną po tę książkę, przeciwników nic do niej nie przekona, a pozostali, jeśli mają ochotę na lekką fantastkę w polskich realiach, na pewno będą bawić się nieźle. Tak czy inaczej polecam, bo "Wampir", jak każda dobra książka rozrywkowa, jest tego wart.

O wampirach napisano nie jedną, nie setki a tysiące powieści. Również wśród polskich autorów tematyka ta nie jest obca. Jednak jeśli ktoś miał wpaść na wampiry klasy robotniczej okresu PRL to tylko Pilipiuk. Oto trzecia część serii o warszawskich wampirach Wampir z KC Andrzeja Pilipiuka.

Wampir z KC jest zbiorem opowiadań ? czyli chyba najbardziej charakterystyczną formą pisarską tego autora. Całość jest o tyle ciekawa, że dzieje się w okresie przemian, mamy więc do czynienia z PRL-em, okresem zmian ustrojowych oraz raczkującym kapitalizmem. Nie braknie więc historii o wczasach pracowniczych (podczas to których wampiry przeżyją przygodę życia podczas wyprawy kajakiem do Szwecji!), wypadzie na grzyby w styczniu (bo dostali z opóźnieniem atlasy). Będą też opowiadania typowo przygodowe! Na warszawskie wampiry będzie bowiem polować fundacja Hellsing z Ameryki! Poza tym także czeka ich wyprawa po skarb oraz ?hodowanie? własnej fortuny. A później przyjdzie kapitalizm. I nagle okaże się, że w sumie za komuny to wampirom wcale tak źle nie było. Jak sobie poradzą w nowym, wolnym już kraju? I jak poradzi sobie agencja SB?!

Można śmiało powiedzieć ? Pilipiuk jak zawsze w formie. Charakterystyczny styl i humor już od pierwszej strony. Bardzo mi się podobały pewne puszczanie oczka do czytelników w postaci obecności bohaterów z innych książek autora. Pojawia się bowiem na drodze naszych wampirów Wędrowycz! Ah zgroza, czy będą oni w stanie przetrwać spotkanie ze sławnym egzorcystą?! I nie tylko on, bo pojawia się też Storm. Bardzo interesujący zabieg i przede wszystkim smaczek dla tych, co czytali inne książki autora.

Wampir z KC zawiera też dodatkowe króciutkie opowiadanie o Wędrowyczu, które kończy się hasłem ?Wędrowycz powróci wkrótce?, które ewidentnie zapowiada kolejną część opowiadań jakubowych.

Autor sam siebie określał niejednokrotnie mianem wielkiego grafomana. Jego książki służą przede wszystkim rozrywce. Jednak czy naprawdę jest coś w tym złego? Wciągające historie, przewrotny i cięty humor trafiający celnie we wszelkie wady i absurdy byłego jak i obecnego systemu, nieszablonowe pomysły ? czy potrzeba czegoś więcej?