Wampir z M-3

No okej, ironia była, w porządku. Humor był, i to dość sporo. Jakościowo może nie jakiś bardzo ambitny, ale był. Poza tym - po dobrze znanym wszystkim "Zmierzchu" to na pewno miły powrót do wampirów w pełnym tego słowa znaczeniu. Rasowych, żywiących się ludzką krwią, pozbawionych popędu płciowego, no i wyglądających tak, jak ktoś martwy powinien wyglądać (nie może być mowy o skrzeniu się w słońcu, a już na pewno o idealnej urodzie i nieskazitelnej cerze - lata już nie te, a PRLowskie żarcie niestety odbija się na jakości krwi ludzi...). Powieść napisana stylem całkiem sympatycznym, czyta się płynnie i szybko, ale... no właśnie, ale fabuła leży. Na początku jest pięknie, zdaje się, że do czegoś to zmierza, poznajemy bohaterów, ogólny zarys sytuacji. Potem okazuje się, że bohaterowie, mimo że pochodzą z różnych epok, mają te same odzywki, egipska mumia zaczyna mówić po Polsku i zna fakty, o których nie ma prawa wiedzieć, gdyż wcześniej o nich nie wspomniano, kilka wątków jest porzuconych w trakcie trwania, a zakończenie jest jednym wielkim rozczarowaniem. Nie dość, że niczego nie wyjaśnia ani nie kończy, to jeszcze wygląda na to, że po odnalezieniu Necronomikonu - skarbnicy tajemnej wiedzy wampirów - żyje (a właściwie bytuje) im się całkiem normalnie, jakby nic się nie zmieniło... No i co było tyle zachodu z tą książką?!
Wydaje się, że autor tak zaplątał się w ironii i naśmiewaniu się ze "Zmierzchu", że zapomniał dopracować fabuły. Drobny przerost formy nad treścią, mimo to polecam, jeśli ktoś lubi się pośmiać przy lekturze.

Książka opisująca siermiężne realia PRL-u i ciężkie życie, w tym okresie, bytów nekrobiotycznych. Niestety, nie jest to najlepsza pozycja tego znanego autora. Humor, tak znany i lubiany w opowiadaniach o Jakubie Wędrowyczu, tu trochę kuleje. Jest przymrużenie oka, pojawia się nawet znany egzorcysta, aby wspomóc naszych bohaterów w walce z Czarną Wołgą, ale czegoś brak. Może nastoletnia wampirzyca zbyt mało młodzieżowa, może postaci mało realistyczne, a może tematyka zbyt błaha. Trudno jednoznacznie określić, ale zamiast pasjonującej lektury, otrzymujemy poprawne czytadło, które sprawi, że od czasu do czasu będzie się błąkał uśmiech na twarzach czytelników, zwłaszcza tych, którzy choć pobieżnie zetknęli się z minioną epoką. Czas poświęcony na lekturę, nie będzie czasem straconym, ale nie należy oczekiwać zbyt wiele.

,,Wampir z M-3" to zabawna, pełna groteski, polska odpowiedź na sagę ,,Zmierzch". Pilipiuk, z charaktersytycznym dla siebie czarnym humorem opowiada o jakże ciężkim, ale pełnym przygód życiu polskich wampirów w epoce PRL-u.
Powieść rozpoczyna się od zawodu miłosnego i samobójstwa pewnej licealistki. Później dziewczyna jako wampir wychodzi z grobu i dołącza do trupy innych wampirów. Razem uciekają przed bezpieką, która stara się ich wytępić, takrtując jako zjawiska paranorlame, zgodnie z treścią zawartą w dziełach Lenina.
Autor prócz fantastyki, ukazuje życie codzienne w epoce PRL-u, które wielu ze sdtarszych czytelników wspomina z sentymentem i przysłowiową łezką w oku. Można znaleźć tam opis miejsc takich jak chociażby słynny stadion dziesieciolecia w Warszawie, na którym odbywały się targi, gdzie kupić można było mnóstwo kolorowych ubrań, królujących na zachodzie i w naszym rodzimym kraju robiących furorę. Autor także nie zapomniał o legendzie o słynnej czarnej wołdze porywającej dzieci, by sprzedawac ich narządy.
Zagłębienie się w tą lekturę to nie tylko podróż w świat fantastyki, ale także powrót do historii.

„Wampir z M-3” to niesamowita, zachwycająca i rzucająca na kolana wszystkich czytelników ironiczna odpowiedź na dobrze znany na pewno nie jednemu z was „Zmierzch”. Andrzej Pilipiuk jak zawsze staje na wysokości zadania i nie pozwala swoim czytelnikom oderwać się choć na chwile od ironicznych opowieści o wampirach. Wiele miejscowych podań, starożytnych legend przeplatanych humorem ni nutką fantazji... jednym słowem kupa dobrej zabawy i zdrowego śmiechu. „Wampir z M-3” jest książką, którą każdy miłośnik fantasy przeczytać musi ! Serdecznie polecam.