Wenus umiera

Na szlaku Gór Stołowych zostają znalezione dwa ciała. Młodej dziewczyny i chłopaka, po których szalenie trudno poznać, co tak naprawdę mogło się przydarzyć. Pierwsze kroki stawia oficer śledczy, ktory wie, że jeśli nie poda rozwiązania, będzie miał prawdziwe kłopoty...
*
Emil Stompor dochodzi do siebie, kiedy zupełnie przypadkiem trafia w Góry Stołowe, prosto w "paszczę lwa". Mierzy się z podwójną śmiercią młodych osób, która na pierwszy rzut oka zostaje podpisana jako atak niedźwiedzia. Coś jednak nie daje spokoju zarówno policji jak i zaniepokojonym mieszkańcom, którzy myślą o tym, że mogło to być morderstwo. Jaka jest prawda? Książka Aleksandra Sowy jest nawiązaniem do sprawy, która rzeczywiście miała miejsce przy końcu lat 90. Znałam historię i przyznam, że ciekawy zabieg - to wpasowanie w czas i miejsca, które są rzeczywiste, w których tak właśnie mogło się dziać. To kolejna część z Emilem Stomporem, ale myślę, że bez problemu można książkę czytać niezależnie, chociaż napewno warto wiedzieć, z czym mierzył się wcześniej. Odnosząc się do "Czas wagi" tutaj akcja i zachowanie bohaterów podobało mi się dużo bardziej, choć dalej było wulgarnie, tym razem mniej i z dużo lepszym wyczuciem. Jest mrok, jest wiszące nad czytelnikiem poczucie, że taka historia faktycznie miała miejsce, więc czyta się z niemałymi wypiekami na twarzy i ze świadomością, że tak naprawdę nigdzie nie możemy czuć się w całości bezpiecznie. Jeśli znacie sprawę tej dwójki znalezionej martwych na szlaku, bądź chcecie poznać ją bliżej, nie odmawiajcie sobie tej lektury. Mieszkam w okolicy, więc tym bardziej odebrałam książkę w dość osobliwy sposób. Niemniej jednak to świetna robota autora, nie da się temu zaprzeczyć! Mam nadzieję, że czymś jeszcze nas zaskoczy, w niedługim czasie bo czuję lekki niedosyt.

Twórczość autora polecało mi kilka osób już dwa lata temu kiedy wyszła pierwsza część ?Serii astronomicznej? ?Gwiazdy Oriona?. Gdy nadarzyła się więc okazja przeczytania trzeciej części serii od razu z niej skorzystałam, tym bardziej, że można je czytać niezależnie, każda stanowi odrębną zagadkę kryminalną.

Klimatyczne lata 90., z jednej strony tak odmienne od współczesnych, z drugiej ukazujące mechanizmy nadal żywo funkcjonujące w policji. Naciski ze strony przełożonych, zamiatanie pod dywan, układy i przymykanie oczu są na porządku dziennym. Gdy w okolicach Kłodzka zostają odnalezione zwłoki dwojga młodych ludzi podejrzenia padają w wielu kierunkach, począwszy na niedźwiedziu, a na nazistach skończywszy.

Komuś jednak zależy na tym, by prawda nie została odkryta. Do czego jest się w stanie posunąć?

Emil Stompor, z trudem wychodzący z dołka osobistego i zawodowego, podejmuje się wyjaśnienia sprawy. Jego bezkompromisowość, ostry język i determinacja doprowadzą do niespodziewanego finału. A przynajmniej takiego, którego ja nie byłam w stanie przewidzieć.

To, że opisywana historia inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami niewątpliwie dodaje dreszczyku emocji, ale również góry, będące niemym świadkiem zbrodni, stanowią o jej klimacie. Zarówno język powieści, jej bohaterowie, jak i ich działania tchną realizmem i pewną surowością. Czy to wynik doświadczeń autora w pracy w policji? Prawdopodobnie. W każdym razie styl ten bardzo do mnie przemawia i idealnie oddaje klimat rasowego kryminału, którym bez wątpienia jest ?Wenus umiera?.

"Wenus umiera" Aleksandra Sowy, to tytuł, który bardzo chciałam przeczytać i w końcu mi się to udało. Tym razem mamy historię dwójki młodych ludzi, którzy zostają zamordowani na sudeckim szlaku. Brzmi znajomo? Otóż, historia jest inspirowana jedną z najgłośniejszych i niewyjaśnionych do tej pory zbrodnią pary studentów.
.
Ja tę sprawę kiedyś dość dogłębnie przestudiowałam, więc jak tylko się dowiedziałam, że powstanie książka inspirowana właśnie tą zbrodnią, to od razu wiedziałam, że po nią sięgnę. Przyznam jednak szczerze, że z początku miałam lekki problem z wgryzieniem się w fabułę i wydaje mi się, że powodem tego był dla mnie język.
Miałam wrażenie, że jest on troszeczkę chaotyczny, ale jak już się do niego przyzwyczaiłam, to strony przelatywały mi już błyskawicznie. Zaś na brak akcji zdecydowanie nie mogę narzekać, ponieważ pędzi ona tutaj już od pierwszych stron, co mi się ogromnie spodobało. Ja ogólnie bardzo lubię, jak w książce się od razu coś dzieje, więc tutaj jest to u mnie duży plus. Najbardziej jednak spodobał mi się pomysł prowadzenia narracji przez samego mordercę. Dzięki temu czytelnik ma dostęp do myśli i emocji jakimi się kierował, co dodawało takiej mrocznej atmosfery. I chapeau bas za samo zakończenie, bo do samego końca kompletnie nie spodziewałam się, kto jest tutaj tym zwyrodnialcem! A o to chyba właśnie chodziło.
.
Podsumowując, "Wenus umiera" to książka, od której wiele oczekiwałam i myślę, że spełniła swoje zadanie. I choć poruszana tutaj tematyka jest brutalna i przerażająca, ja sie na tej książce bawiłam bardzo dobrze, więc jeśli interesują Was takie klimaty, to nie zastanawiajcie się tylko czytajcie! Ja już wiem, że muszę zaopatrzyć się w inne książki Aleksandra Sowy, bo po prostu warto!