Wiatrołomy

?Wiatrołomy? to kryminał taki jaki lubię najbardziej. Mamy tutaj trudny przypadek zaginięcia małego dziecka, do którego śledczy wracają po 30 latach od rozpoczęcia procesu. Owi śledczy, czyli policjanci z bydgoskiego Archiwum X, to jest Maria Herman oraz Olgierd Borewicz, próbują na nowo zbadać sprawę. Postanawiają pójść tropami które wcześniej zaniechano, ale niestety pomimo wciąż nowych poszlak nic się nie klei w całość. W dodatku każde z policjantów ma niemałe zawirowanie w życiu prywatnym i wszystko obraca się przeciwko nim. Czy uda im się rozwikłać nierozwiązaną dotąd sprawę sprzed wielu lat? Przekonajcie się na własnej skórze!

Coś co pokochałam w tej książce to wielowymiarowość fabuły, to jak precyzyjnie autor potrafi rozwijać i łączyć fabułę. Poza wątkiem kryminalnym, który jest tutaj przewodni, mamy wątki poboczne które idealnie budują nastrój i pozwalają głębiej wbić się w treść. Autor również barwnie przedstawia nam emocje i uczucia głównych bohaterów. Powoli odsłania nam ich przeszłość, więc powoli poznajemy prawdziwe oblicza Marii i Olgierda. Ludzi który mają swoje na sumieniu, niełatwą przeszłość, próbujących jakoś poskładać swoje życie w całość.

Książka jest pełna przełomowych zwrotów akcji oraz niezwykle trzyma w napięciu do ostatniej strony. Przyznam, że jest to jedna z top książek przeczytanych przeze mnie w tym roku.

Serdecznie polecam koneserom kryminałów.

?Stary? Autor, ale w nowej odsłonie? ?Wiatrołomy? w mojej ocenie znakomicie otwierają nowy cykl kryminalny Roberta Małeckiego i jednocześnie są pierwszą powieścią autora wydaną pod szyldem Wydawnictwa Literackiego. Jednak dużo w niej ?starego?, dobrego Małeckiego z czasów Grossa i Benera, przez którego łatwo przyjdzie Wam zapomnieć o całym świecie i zarwać nockę.

Przede wszystkim nie zmienił się niespieszny styl autora, którym wciąga nas stopniowo, począwszy od mocnego prologu w mroczną atmosferę prowadzonego śledztwa i najgłębsze, najbrzydsze sekrety skrywane głęboko w zakamarkach ludzkich dusz. Bohaterowie, duet policjantów zajmujących się niewyjaśnionymi przed laty sprawami w ramach Archwium X, Maria Herman i Olgierd Borewicz są ludźmi z krwi i kości. Borykają się z dręczącymi ich demonami kładącymi się cieniem na ich życiu. Tylko podczas gdy Maria z nimi walczy, by nie upaść ponownie na dno, Olgierd z pełną świadomością im się poddaje, ryzykując utratę wszystkiego.

Prowadzona przez nich sprawa zaginięcia na początku lat 90. synka małżeństwa Witbergów wzbudziła we mnie ogrom emocji nie tylko dlatego, że mój syn też ma na imię Filip. Fałszywe tropy, ślepe zaułki, lokalna społeczność, która nic nie wie, nic nie widziała i nie słyszała? Ogromnie trudno dojść prawdy, gdy od zdarzenia minęło trzydzieści lat, a osoba, która mogła coś wiedzieć zostaje odnaleziona martwa. A może właśnie upływ czasu i świeże spojrzenie dadzą szansę jej odkrycia?

Osobiste decyzje śledczych niebezpiecznie krzyżują się z prowadzonym śledztwem, a ich reperkusje odbiją się echem jeszcze nie raz. I choć trudno było mi pałać sympatią do bohaterów, czy pochwalać ich wybory, to w ich historie zaangażowałam się absolutnie. I cieszyło mnie, że Autor poświęcił ich życiu i emocjom równie dużo miejsca, jak zawiłej zagadce kryminalnej, bo to przede wszystkim ze względu na nich z przyjemnością sięgnęłam po drugi tom ich życiowych i zawodowych perypetii.

Wspomnę na koniec, że rozwiązanie zagadki do końca było dla mnie niewiadomą, a na drogach do niego prowadzących, krętych i wyboistych nieraz się potknęłam. Warto było jednak czekać na taki finał, szokujący, dający satysfakcję i budzący apetyt na ciąg dalszy.

Bardzo lubię czytać kryminały, a w szczególności te napisane przez polskich autorów. Kiedy patrzę na półkę z polskimi kryminałami, to mam ochotę przeczytać je wszystkie. Wiem, że wszystkich nie uda mi się przeczytać, ale staram się chociaż po jednej książce danego autora. Jednak z tym też mam niemały problem, bo najczęściej jest tak, że podoba mi się przeczytana książka i muszę sięgnąć po inną tego samego autora, bo jestem pewna, że będzie to kolejna czytelnicza uczta. Tak właśnie było z Robertem Małeckim. Jak już poznałam jedną książkę, tak nabrałam ochoty poznać jego wszystkie. To doprowadziło do tego, że sięgnęłam po jego najnowszą książkę, czyli ?Wiatrołomy?.
Nie udało mi się jeszcze przeczytać wszystkich książek Roberta Małeckiego, ale byłam pewna, że książka ?Wiatrołomy? przypadnie mi do gustu. No i nie było inaczej. Już pierwsze strony książki mnie zainteresowały, a kolejne jeszcze bardziej wciągnęły mnie do opisywanego świata. Zaciekawiła mnie sprawa z Archiwum X, która przeplatała się z teraźniejszymi wydarzeniami i przestępstwami. Próbowałam wymyślić swoje wersje rozwiązania tych spraw, ale nie udało mi się. Autor oraz bohaterowie zaskoczyli mnie na końcu.
Nie muszę chyba już pisać o tym, że książkę ?Wiatrołomy? czytało mi się wyjątkowo przyjemnie i szybko. Wciągnęłam się w prowadzone śledztwo i nie chciałam wyjść z tego świata dopóki nie poznałam zakończenia sprawy. Teraz, po zakończonej książce jestem ogromnie ciekawa kolejnej sprawy bohaterów, jak i też tego co zadzieje się w ich prywatnym życiu, bo muszę przyznać, że zmagają się z nietypowymi problemami.

Jak Wam minął weekend? Udało Wam się coś poczytać? Ja w weekend skończyłam czytać "Wiatrołomy".


Maria Herman i Olgierd Borewicz są policjantami z bydgoskiego Archiwum X. Jadą do Grudziądza, gdzie w latach 90. ubiegłego wieku, został porwany niemowlak. Ojciec Filipka cały czas wierzy, że jego syn się znajdzie. Czy po 30 latach to jeszcze możliwe?

Brak nowego punktu zaczepienia oraz upływ czasu nie pomaga śledczym. Przed nimi trudna i żmudna praca.
Bieżące wydarzenia pokazują, że zbliżają się do odkrycia prawdy. Ktoś jednak bardzo nie chce, żeby została ona odkryta.

To, co zaserwował Robert Małecki jest rewelacyjne.
Już pierwsze zdanie przyprawia o ciarki i sprawia, że nie można oderwać się od lektury bez poznania zakończenie.

Fabuła jest świetnie skonstruowana. Różne perspektywy czasowe, sprawiają, że jeszcze lepiej i szybciej się czyta, a akcja jest ciekawsza.

Główni bohaterowie są prawdziwi, ludzcy. Obok sprawy, która prowadzą, toczy się ich prywatne życie. Poświęcają się pracy, ale przy tym walczą z własnymi problemami, nałogami, uzależnieniami, rodziną. Wzbudzają przy tym ogrom emocji. Czasami im współczułam, innym razem czułam złość na ich zachowanie. Nie można jednak zaprzeczyć, że więź, która stworzyła się między Marią i Olgierdem na przestrzeni tych ponad 500 stron, jest niesamowita i bardzo im kibicuję.

Jestem ogromnie ciekawa, jak dalej potoczą się ich losy. Czy demony i słabości wezmą nad nimi górę?