Widoki

"Widoki" to druga część serii " Czas na zmiany" w której poznajemy dalsze losy bohaterów "Pocztówek".

Mija 10lat od pamiętnych wakacji na Wyspach Kanaryjskich. Tamten wyjazd zmienił życie Darka, Agaty, Kacpra, Sandry, Luizy, Julity i Zbyszka.
Tak różne charaktery ,pod wpływem wydarzeń z nocy spędzonej wśród 300letnich kaktusów, zawiazują przyjaźń, która wydaje się być silniejsza niż niejedne więzy rodzinne.

Przez te 10lat wydarzyło się sporo.. Kacper założył rodzinę, Sandra skończyła studia, Patrycja to już zbuntowana nastolatka a Luiza rozkreciła niezły biznes. Julita i Zbyszek na nudę też nie mogą narzekać.

W życiu każdego z nich są mniejsze lub większe problemy, ale teraz mają siebie, wiedzą jak ważna stała się ich przyjaźń i stale ją pielęgnują. Przeżywają wspólnie wzloty i upadki.. A to wszystko razem składa się na cudowną historię, którą czytałam jednym tchem, w której nie brakuje humoru, ciepła.
Autorka tak lekko i płynnie przeprowadza czytelnika przez kolejne rozdziały aż czułam się jakbym uczestniczyła w tej opowieści. Jakbym spotkała się z przyjaciółmi za którymi teskniłam po zakończeniu pierwszej części.

Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać tej wyjątkowej grupki warszawiaków to gorąco wam polecam sięgnąć po serię "Czas na zmiany", a może i w was pod wpływem lektury narodzi się pragnienie jakichś zmian w swoim życiu. Coś ruszy ku lepszemu..

Wakacje na Wyspach Kanaryjskich, które miały miejsce dziesięć lat temu wiele zmieniły w ich życiu. Kacper stara się ratować swoje małżeństwo, Dariusz walczy o awans, zaś Sandra usiłuje dogadać się z nastoletnią córką. Ich ścieżki poraz kolejny się przecinają. Co czego posuną się bohaterowie żeby odnaleźć szczęście? Czy miłość jest w stanie wszystko przezwyciężyć?

Książka "Widoki" jest drugim tomem serii czasnazmiany i zarazem kontynuacją książki "Pocztówki", dlatego też książki należy czytać w odpowiedniej kolejności. Autorka ma przyjemne i lekki pióro, dlatego też poraz kolejny książkę przeczytałam w oka mgnieniu. Byłam ogromnie ciekawa jak potoczą się dalej losy bohaterów, którzy poznali się dziesięć lat temu w trakcie wakacji na Wyspach Kanaryjskich. Tym razem akcja powieści toczy się w Warszawie, a w tle Pałac Kultury i Nauki. Autorka ma niesamowity dar przelewania emocji na papier, również w tej książce owych emocji nie zabraknie, tego możecie być pewni. Pani Agnieszka skupia się tutaj głównie na codziennych problemach bohaterów, pokazuje z czym mierzą każdego dnia, jak zmienili się w przeciągu tych lat. Bardzo lubię kiedy w książkach poruszane są takie przyziemne problemy, staje się ona przez to niezwykle realna i dużo łatwiej czytelnikowi utożsamić się z bohaterami oraz ich zrozumieć. Cieszę się, że mam pod ręką kolejny tom tej serii, bo będę mogła czym prędzej poznać dalsze losy bohaterów, a podskórnie czuję, że jeszcze nie jednym mnie zaskoczą. Moja ocena to 8/10.

Dziesięć lat to ogrom czasu, a z drugiej strony to jedynie okamgnienie w perspektywie całego życia. Jednak dekada sprawia, że dzieci dorastają, idą swoimi ścieżkami, czasem powtarzają błędy rodziców i po prostu uczą się życia. Trudno też, by nic nie uległo zmianom przez tyle lat, choć pewne rzeczy powinny pozostać niezmienne- miłość i gonienie za marzeniami. I właśnie o dalszych losach bohaterów z wakacji w Lazarote opowiada książka "Widoki". A wszystko to okraszone łapiącymi za serce cytatami z "Małego księcia".
Agata z Darkiem żyją tak jak sobie zaplanowali- ona przejęła biznes rehabilitacyjny, on każdego dnia dzielnie stawia czoła korporacji. Lecz nie wszystko wygląda tak, jak o tym marzyli- nie opływają w luksusy, Darek nadal tkwi na tym samym stanowisku, dom wymaga remontu, a Kacper... cóż, poszedł własną drogą bardzo wcześnie. Obecnie nie przypomina już niepokornego nastolatka, a raczej młodego mężczyznę, który próbuje poradzić sobie ze wszystkimi wyzwaniami od losu- pracą, ukończeniem dziennych studiów, opieką nad dzieckiem i utrzymaniem małżeństwa. Nie brzmi to łatwo, a jeszcze gorzej wygląda to w praktyce, gdy przyjrzymy się z bliska rzeczywistości Kacpra. Jedyne wytchnienie znajduje w spotkaniach z Sandrą, a ich przyjaźń, pomimo różnicy wieku, nadal ma się świetnie. Sandrze także się udało, choć może nie w takim wymiarze jak sobie założyła, natomiast w niczym nie przypomina neonowej dziewczyny pracującej w dyskoncie. Wykształcona, z perspektywami na stanowiska kiedyś jej niedostępne, zbliża się do czterdziestki, a jej priorytety życiowe nadal nie uległy zmianie- Patrycja ciągle stoi na pierwszym miejscu. Tylko zamiast słodkiego malca, Sandra ma w domu pyskatą nastolatkę, która sprawia problemy. Co więcej, obie się zakochują. Z tym, że wygląda na to, że ich wybrankowie mają wspólny mianownik- nie wydają się być najlepszym wyborem. Ale miłość jest ślepa, prawda? Julita za to spełnia się w planowaniu imprez i osiągnęła nawet więcej, niż sobie założyła na pamiętnych wakacjach. Wraz ze Zbyszkiem wychowuje jego dzieci i na każdym polu- zarówno zawodowym jak i prywatnym, daje z siebie wszystko. Ale czy to wystarczy, by być szczęśliwym?
W "Widokach" Autorka w większości skupia się na historiach Kacpra i Sandry i wszystkich bolączkach, które ich dotykają. Przytłaczają ich codzienne problemy, a spokój odnajdują we wspólnym milczeniu i parzeniu na Warszawę z trzydziestego piętra Pałacu Kultury. Bowiem w tym tomie pierwsze skrzypce gra właśnie Warszawa- wymagająca ale i ukochana dla mieszkańców, brzydka i piękna zarazem, z bogatą historią i wieloma tajemnicami, które Autorka stara się odrobinę przybliżyć. Ciekawym zabiegiem są rozdziały, które pisze niejaki "on". Psychodeliczne, wzbudzające niepokój, powodujące niepewność co do tego kim jest narrator ale i kogo dotyczą jego wynurzenia. Agnieszka Lis pisze nie tylko o miłości czy pochopnych wyborach, do których skłania, także o dylematach, które wzbudza, o perturbacjach do jakich doprowadza na życiowych ścieżkach. Pisze także o zdrowiu psychicznym i zakamarkach umysłu tak mrocznych, że trudno je sobie wyobrazić, a jednak niedostrzegalnych nawet z bliskiej perspektywy. Ukazuje także siłę przyjaźni i jak te wszystkie lata wpłynęły na bohaterów oraz na jak wiele prób ich wystawiły. W książce pojawia się trochę nieścisłości, natomiast nie zwykłam wypominać błędów typu inne imiona, natomiast tutaj także zauważyłam zmianę płci w odniesieniu do dzieci Zbyszka i odrobinę dziwi mnie ta niekonsekwencja. Nie przeszkadza to absolutnie w odbiorze powieści, natomiast na pewno odrobinę kładzie się na niej cieniem. Niemniej jednak książka pozostaje przyjemną obyczajówką, choć w moich odczuciach nie przegoniła swojej poprzedniczki.

Zrobiłam wielki błąd zaczynając tą książkę nie znając poprzedniej. Dopiero w trakcie, wyczytałam, że jest to kontynuacja "Pocztówki ". Ciężko mi się było w niej odnaleźć, bo za pewne w pierwszej części było wyjaśnione parę wątków, które miały teraz swoją kontynuację. Ale jedno mogę wam powiedzieć. Tutaj zderzymy się z szarą rzeczywistością, problemami które dotykają co drugą polską rodzinę np. Dorastania nastoletniej córki, kłótnie małżeńskie, rodzice - tesciowie itp. Rozdziały są podpisane imionami, czyli dany epizod przypisany danej osobie. Nie mogę tylko zrozumieć dlaczego autorka stworzyła aż tylu bohaterów, momentami nie wiedziałam już kto jest kim. A no i nie wspomnę, że toczyłam walkę sama że sobą, chodząc od pokoju do pokoju, niczym Ojciec Mateusz przemierzający Sandomierz na rowerze, kim jest "On". Dopiero na końcu książki zostało to wyjasnione, chociaż ta niewiedza była intrygująca. Czytałam co dzieje się w jego umyśle, jak w dobrym thrillerze lub kryminalne. Czuje nie dosyt, może dlatego, że nie czytałam pierwszej części? Ta pozycja jest inna, nie ma w niej dynamiki, której oczekiwałam. Brak emocji? Emocje miałam tylko przy rozdziałach "On", a tak nic po za tym. Zdecydowanie książka zalicza się na miły letni wieczór. Może zwierzę naszą stolicę? Aż wstyd, że o tak pięknych rzeczach dowiaduje się z książek.