Widowisko

oss tyl­ko za­ci­snął zęby, za­stygł, jak­by wie­rzył, że prze­cze­ka ból. - Do­stał za­raz po mnie. Na skra­ju wsi - wy­ję­czał wresz­cie pół­gło­sem. - Po­nie­sie­my cię, damy radę - prze­rwał mu Wiel­ki, mo­cu­jąc się z opa­trun­kiem. W tej sy­tu­acji jego za­pew­nie­nie za­brzmia­ło ja­koś mało prze­ko­nu­ją­co. - Słu­chaj. - Boss kaszl­nął w dzi­wacz­nym spa­zmie. Wiel­ki wy­stra­szył się, że jed­na rana to do­pie­ro po­czą­tek. - Zbie­raj­my się i wiej­my do gra­ni­ Tam już nie będą mo­ - Do­bra. - Wiel­kie­mu nie trze­ba było dwa razy po­wta­rzać. Ze­rwał się z zie­mi, na­rzu­cił ple­cak. Prze­wie­sił broń przez pierś, go­tów sam tasz­czyć wo­dza. - Zo­staw, ty - Jak na taki stan ode­pchnię­cie Bos­sa było cał­kiem moc­ne. - Gün­ter - przy­wo­łał naj­niż­sze­go chło­pa­ka o krót­kiej sze­ro­kiej szyi, przy­spa­wa­ne­go do nie­wiel­kie­go ra­dia, o mocy więk­szej niż in­dy­wi­du­al­ne ze­sta­wy, osło­nię­te­go pia­sko­wym ple­ca­kiem. Gün­ter przy­pełzł na czwo­ra­kach, tasz­cząc sprzęt i ka­ra­bi­nek. - Wo­łaj kie­row­ni­ka, mają dać osło­nę. Wiel­ki po­słał Bos­so­wi zdzi­wio­ne spoj­rze­nie. Ra­dio­wiec tyl­ko wes­tchnął i się­gnął po słu­chaw­kę, chy­ba mo­dląc się w du­chu, żeby nie trze­ba było szu­kać gdzieś wy­so­ko lep­szej fali. - Tak da­le­ko - Wiel­ki wy­da­wał się nie ro­zu­mieć. - Pier­dol Mu­szą nas wy­cią­gnąć. - Roz­ter­ki mło­de­go nie­wie­le Bos­sa ob­cho­dzi­ły. Ból roz­ła­ził się po cie­le, ale cią­gle my­ślał trzeź­wo. - Mają to ob­ga­da­ne, po­win­ni dać radę... - stęk­nął. - Wieś, oko­li­ca na wschód i pół­noc. Za­ła­twią nam tro­chę cza­su, usa­dzą No już... - Kor­mo­ran, Kor­mo­ran, tu Zie­lo­ny. - Głos Gün­te­ra był nad wy­raz moc­ny. Szyb­ko opi­sał sy­tu­ację i po­na­gla­ny wbi­tym weń spoj­rze­niem sze­fa roz­po­czął for­muł­kę o wspar­ciu. Po dru­giej stro­nie na­praw­dę mu­sie­li być przy­go­to­wa­ni, bo chy­ba nie pro­te­sto­wa­li, ba, na­wet nie dzi­wi­li się zbyt­nio. - Ro­zu­miem, zbie­ra­my się. Bez od­bio­ru - za­koń­czył Gün­ter. - Zro­bio­ne, sze­fie. Boss dźwi­gnął się z wy­sił­kiem i skur­czem cier­pie­nia na twa­rzy. Pró­bo­wał zro­bić krok, ale opadł z sił. Wąt­pli­wa przy­jem­ność tasz­cze­nia do­wód­cy przy­pa­dła Ce­gle. Krót­ko ostrzy­żo­ny ru­dzie­lec był naj­sil­niej­szy, zbu­do­wa­ny jak za­pa­śnik, któ­ry do­dat­ko­wo dźwi­ga sztan­gi. Za­rzu­cił so­bie sze­fa na ra­mio­na jak ku­kieł­kę, ra­zem z ple­ca­kiem. Broń za­brał Wiel­ki. - Zmy­wa­my się! Znów bie­gli. Teo­re­tycz­nie nie było da­le­ko. Ja­kieś pięć ki­lo­me­trów. Mo­gli iść inną dro­gą, ale Wiel­ki się oba­wiał, że tę dru­gą ścież­kę tam­ci zdo­ła­li ob­sta­wić albo przy­naj­mniej na­mie­rzyć. Nie wie­dział, co szy­ku­ją, czy już ich mają na wi­del­cu. Wie­dział na­to­miast, że trze­ba szyb­ciej prze­bie­rać no­ga­mi. Jako do­wód­ca za­czy­nał się wy­ra­biać. Prze­szli pod gra­nią, ścież­ka scho­dzi­ła nie­co w dół, by po pół ki­lo­me­tra znów za­cząć się wspi­nać. Mu­sie­li chwi­lę od­po­cząć. Tem­po było za­bój­cze. Ce­gła sa­pał do­cią­żo­ny po­nad mia­rę. Za­le­d­wie przy­sie­dli na se­kun­dę, kie­dy zza gór do­le­cia­ło dud­nie­nie. Prze­to­czy­ło się z ło­sko­tem pod nie­bo­skło­nem, by znik­nąć hen, da­le­ko, tam gdzie go­re­ją­ca wieś, i prze­obra­zić się w je­den wiel­ki grzmot. Nie­za­wod­ne echo nie omiesz­ka­ło po­wtó­rzyć tego tra­gicz­ne­go dźwię­ku. Ko­lej­ny wy­buch, dru­gi, trze­ci. Wszyst­ko wo­ko­ło, w pro­mie­niu kil­ku ki­lo­me­trów, to­nę­ło w tym ja­zgo­cie. Wiel­kie­mu na­strój się po­pra­wił. - Do­bra, chłop­cy! Dupy w tro­ki! - za­wo­łał na­wet we­so­ło. Na­praw­dę mie­li szan­sę. ? Rozdział 1 Darmowy fragment Rozdział 2 Darmowy fragment Rozdział 3 Darmowy fragment Rozdział 4 Darmowy fragment Rozdział 5 Darmowy fragment Rozdział 6 Darmowy fragment Rozdział 7 Darmowy fragment Epilog Darmowy fragment Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Epilog