Widzialna ciemność (twarda)

,, Zbliżało się ku nim dziecko. Ujrzeli je wyraźnie, kiedy ominęli nowo powstałą wyrwę. Chłopiec był nagi i wielokilometrowa jasność oświetlała jego postać ze wszystkich stron. "

Przed wami książka, której wydarzenia są wręcz namacalne. Rozpoczyna się opisem ogromnego bombardowania świata, gdzie tak naprawdę nie ma miejsca na jakiekolwiek życie. Miejsce to zostało starannie opróżnione pod względem dzieci i rodzin, dlatego początkowa ludzka sylwetka w ogniu bomb wydaje się być jedynie wyobrażeniem. Autor opisuje nam drastyczne sytuacje, kiedy to nawet rzeczy pod wpływem ognia zdawały się poruszać, a nie były osobą, która potrzebowała pomocy. Jego styl przekazywania swojej wiedzy, a także wydarzeń jest niemal majestatycznie wyważony, jakby wzniesiony na wyższy szczebel inteligencji. Widać tutaj poetyckie pióro, które nie używa zwyczajnych słów czy też określeń. Następnie, kiedy jakimś cudem ktoś zauważa, że to, co widzą nie jest zwidą, tylko małym chłopcem, od razu biegną mu na ratunek. Ocalenie jego określają jako zwierzęcy instynkt przetrwania, gdyż nie krzyczy, ani nie wyraża bólu, choć jego ciało jest nagie i bardzo poparzone. Ktoś ma tutaj myśli, że takie pojawienie się znikąd powinno być czymś wielkim, tylko jeszcze nie potrafi uchwycić tej myśli na tyle, by ją rozważyć i pojąć znaczenie. O chłopcu czytamy, że długo nie mówi, a kiedy zaczyna, to nie wiadomo skąd jest, gdyż nie można rozpoznać jego akcentu. On sam jest bardzo zagubiony. Wie jak okropnie wygląda, lecz nie wie czym czy kim jest. Jego postać jest ukazana jako bardzo skrzywdzona. Mimo iż nadali mu dziwne imię, bo wcześniej był zwyczajnym numerem siedem, to jednak ludzie widzieli w nim tyko ślady po oparzeniu. Autor podkreślił tutaj jak bardzo szufladkujemy ludzi ze względu na to jak wyglądają, a nie kim są i co mogą nam oferować. Jest przy tym dość wylewny i stosuje bardzo dużo dosadnych porównań i ozdobników. Piękno miesza się tutaj z brzydotą, jakby sama postać chciała, byśmy zobaczyli jak bardzo postępujemy w życiu niesprawiedliwie. Ta opowieść jest jakby wędrówką wgłąb siebie. Nawet jak później na kartach powieści poznamy bliźniaczki, to ich wygląd wewnętrzny pokazuje jak bardzo się różnią od siebie. Jakby rzuciły nam wyzwanie mówiąc, zobacz co widzisz, a później posłuchaj nas w jak wielkim byłeś błędzie. Mamy tu poruszony temat bólu, smutku, autodestrukcji, niepewności, straty i zagubienia. Każde wydarzenie otwiera nam oczy na coś innego, zupełnie odwrotnego. Bardzo polecam do przeczytania każdemu, bez wytycznych. Sprawdza się tutaj powiedzenie, że mózg i ciało to dwa osobne byty. Można patrzeć na to samo i każde widzi coś innego.
Wydana w twardej oprawie i dużym druku. Jest gruba jak powiedziałyby oczy i krótka, sprecyzowałoby ciało.

?Ruszył w milczeniu, pełen dziwnego smutku i współczucia? dla siebie, okaleczonego człowieka, którego umysł nareszcie zgłębił istotę rzeczy.?

Reprezentantka książek, do których warto wracać, przy ponownym czytaniu odkrywać coś nowego, zerkać na scenariusz zdarzeń z innej perspektywy, wyłuskiwać dodatkowy materiał do refleksji. Niewygodna lektura, uwierająca aspektami ciemnej i mrocznej natury człowieka, dwoistości tego, co każe podążać za złem, przymusza do działania w strefie mroku, silnie przyciąga ponad społecznymi hamulcami i nienawiścią do samego siebie, a tego, co powstrzymuje przed unicestwieniem czyste sumienie, wyparcie przynależności do czerni, obronę przed zgnilizną i zepsuciem. Ból, przemoc, odrzucenie, pogarda, perfidna manipulacja, mieszanka skrajnych odczuć i różnorodnych interpretacji. Znakomicie nakreślone portrety kluczowych postaci. Każda z innym wglądem w to, co rozgrywa się w jądrze ludzkiej duszy, obrazem jak stara się nie dopuścić do pełnej świadomości destrukcyjnych skłonności, czym gardzi i czego nienawidzi, a od czego z różnych względów nie może się uwolnić... Bookendorfina

W BŁOCIE LUDZKIEGO BRUDU

?Władca much? to opus magnum Williama Goldinga. Ale opus magnum nie zawsze oznacza najlepsze dokonanie autora, więc za najlepsze, co pisarz stworzył uważa się ?Widzialną ciemność? właśnie. No a ta ?Widzialna ciemność? powróciła w nowym wydaniu i super, bo w końcu kolejni czytelnicy mogą poznać to dzieło. A poznać warto, wyśmienita to rzecz, niepokojąca, głęboka, intrygująca, ponura i nie dla każdego, ale? No po prosu literatura piękna z wyższej półki, którą znać warto i trzeba, nawet jeśli nie każdy pokocha to taplanie się w błocie, jakie serwuje nam autor.

Wyrzutki. Ludzie złamani. Niepasujący. Nieprzystosowani.
Matty?ego można nazwać chłopcem, który przeżył. Bo przeżył i to bombardowanie Londynu. Wyszedł z ognia, nagi, zagubiony i nigdy już się w życiu, nawet tym dorosłym, do którego dotrwał, się nie odnalazł. Bliźniaczki Sophy i Toni wyglądem są podobne, działaniami różne, ale to, co robią, kiedy dorastają, jak jedna manipuluje mężczyznami, a druga wchodzi w mroczne, pełne przemocy regiony, pokazuje, że wiele je łączy. I są inni. Każdy ma swoje miejsce w tej układance. Ale jakie? I jaki obraz tworzące?

A więc tak ? jeśli literatura, to taka, która mnie ruszy, a najlepiej sponiewiera. Złapie za gardło albo za łeb chociaż, przeciągnie, ubrudzi, wstrząśnie, pozostawi pełnym myśli, wątpliwości? Właśnie dlatego czytam literackich enfant terrible, którzy odrzucając pęta i okowy, konwenanse i zasady, nie pieszczą się z czytelnikiem. A dotknąć potrafią do żywego. No i podobnie jest z ?Widzialną ciemnością?, dziełem naprawdę znakomitym. Takim z górnej półki, jak to się mówi.

Golding, jak masa wielkich pisarzy, dobrego zdania o ludzkości nie ma. Właściwie z jego opowieści wyłania się ponury, gorzki obraz tego, co w nas ludziach najgorsze. Swoją historię opowiada poprzez dość archetypicznych bohaterów, w których odbijają się konkretne złe cechy ? nie zawsze bezrefleksyjnie, ale zawsze w sposób, który w nas coś rusza. A wszystko to rusza też i nie tylko te uczucia wyższe, autorefleksję, pochylenie się nad problemami itp., ale i te bardziej rozrywkowe, ot chociażby takie ludzkie zaciekawienie, jak to wszystko Golding połączy. Bo ma co łączyć ? wątki, postacie ? i fajnie to łączy. Ale co się dziwić, w końcu literacka klasyka i klasa sama w sobie.

A czytając to wszystko, wkraczamy w brud tego świata i tych ludzi. A kiedy brniemy przez to całe błoto, nie ma możliwości byśmy też się nie ubrudzili. Pytanie jednak, jak to całe brudzenie na nas wpłynie: czy zostawimy to tak, jak jest, umyjemy się i udamy, że nic nie zaszło czy może wykapiemy się solidnie i przy okazji zmyjemy z siebie więcej brudu, którego nawet nie dostrzegaliśmy? To już zależy tylko od nas samych, sami zdecydujecie. Ale warto pochylić się nad tym, pomyśleć, wgryźć?

No i dlatego to taka wielka książka. Mocna, pełna szaleństwa i kontrowersji powieść rozkładająca na czynniki pierwsze nas, świat i to, co robimy ? z nim i ze sobą samymi nawzajem (albo samym sobie). Świetnie napisana, może nieco inaczej niż ?Władca much?, ale inaczej nie znaczy gorzej: nadal wyśmienicie, treściwie, w sposób, który trafia do serca, umysłu i duszy. Więc tak, polecam, nie muszę ? to klasa sama w sobie, a już właściwie wszystko, co tylko mogłem napisać, by rzecz polecić, napisałem ? ale dodaję, tak dla formalności. Bo w przypadku tak dobrych książek, jak ta, warto.