Więcej niż szczęście

Zawsze uwielbiałam książki z lat 90. To taki okres, który ma swój urok, a ja nie mogę się temu oprzeć. Jednak ?więcej niż szczęście? to nie jest lekka lektura, mimo że język jakim posługuje się autorka jest przystępny, chodź nie powiem, jako, że to moje pierwsze spotkanie z panią Stefanią, musiałam się z jej stylem pisania, po prostu oswoić. Główna bohaterka jest przede wszystkim mocno wierząca, nie przeszkadzało mi to, chodź widzę, że znowu robi się moda na postać mocno związaną z Bogiem. Pani Jagielnicka stworzyła personę, która ucieka. Ucieka przed oprawcami, którzy nie tylko ją otruwają, ale również i powodują jej problemy, które kończą się w psychiatryku.



Całość nie jest zła, jestem całkiem zadowolona z lektury, nawet jeśli pewne wątki są mniej czy też bardziej rozwinięte. Czasu nie straciłam, a myślę, że taka właśnie odsłona tych ostatnich podrygów wojenno ? historycznych na pewno znajdzie i zjedna sobie sobie wielu fanów.


...

Naprawdę poruszająca opowieść. W pewnym momencie człowiek bardzo kibicuje głównej bohaterce, która uciekając zdaje się nieświadomie stawać w jeszcze gorszej sytuacji.

Powinniśmy przy tym pamiętać,że takich podobnych historii wiele napisało życie, bo może młode pokolenia nie pamiętają.

polecam, wzusza, wciąga.

Od tej powieści trudno się oderwać, tak wstrząsający jest opis zaciskania pętli na szyi pięknej aktorki, którą zarówno polska jak i niemiecka bezpieka upatrzyły sobie na agentkę. Z zapartym tchem śledziłam, jak zapamiętale kobieta usiłuje uwolnić od niej gardło. Właściwie w końcu niby udaje się jej to, ale dla mnie jest to wyjście stanowiące całkowitą klęskę. Jednak rozumiem, że nie miała ona żadnego innego wyboru. Polecam tę wzruszającą i wciągającą książkę, którą czyta się jednym tchem.

Jak odróżnić dobro od zła? Szczerość od fałszu? Czy można wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili? I po co właściwie żyć w tak zakłamanym i okrutnym świecie? Takie pytania stawia sobie i nam Stefania Jagielnicka-Kamieniecka w swej najnowszej powieści.
Bohaterka książki przez swe idealistyczne poglądy popada w konflikt z władzami Polski Ludowej. Z konieczności, udaje się do Niemiec, gdzie ma nadzieję uwolnić się od prześladowców? Nie wie, że przed nimi nie ma ucieczki?
Brzmi jak zapowiedź powieści sensacyjnej. Bo i tak jest. I nie jest zarazem, ponieważ Więcej niż szczęście traktuje o wiele ważniejszych sprawach. Kryminalna otoczka jest ważna, ale przykrywa clue historii. Autorka porusza, przede wszystkim, problem stosunków międzyludzkich: polsko-niemieckich oraz, co ważniejsze, polsko-polskich w okresie PRL-u. Pisze o walce jaką wówczas toczyli ludzie. Z samym sobą i z otaczającą ich przestrzenią. W wymiarze uniwersalnym i jednostkowym, mentalnym i fizycznym. O tym, jak bezduszny może być człowiek i co może zrobić, by osiągnąć upragniony cel.
Szary świat socrealizmu przeciwstawia się tutaj rzeczywistości niemieckiej, w którą ucieka bohaterka powieści ? Teresa. Nie wie jeszcze, ze sny o Zachodzie to utopia, a rzeczywistość za Odrą, tylko pozornie różni się od tej, z jaką miała nadzieję pożegnać się w ojczyźnie. Znów zmierzy się okrucieństwem świata i znów walka będzie nierówna. Kto wygra?
Autorka pokazuje nam prawdę o ludzkich sercach, o polityce, która nie widzi człowieka, a jedynie statystyki, władzy i jej aparacie przymusu? Pisze o tym, że nigdy nie możemy być pewni tego, co nas spotka. I że życie usłane jest przeszkodami. Te jednak trzeba krok po kroku, wyciągać i obrabiać na swoją modłę. Z kłód i kamieni rzucanych pod nogi, wybrukować sobie drogę ku przyszłości. A na jej końcu mur, od którego odbiją się nasi prześladowcy.
To książka ciekawa, szczera, pouczająca i szalenie wciągająca. Jest w niej tajemnica, pasja i zaskakujące zakończenie.

Jak odróżnić dobro od zła? Szczerość od fałszu? Czy można wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili? I po co właściwie żyć w tak zakłamanym i okrutnym świecie? Takie pytania stawia sobie i nam Stefania Jagielnicka-Kamieniecka w swej najnowszej powieści.
Bohaterka książki przez swe idealistyczne poglądy popada w konflikt z władzami Polski Ludowej. Z konieczności, udaje się do Niemiec, gdzie ma nadzieję uwolnić się od prześladowców? Nie wie, że przed nimi nie ma ucieczki?
Brzmi jak zapowiedź powieści sensacyjnej. Bo i tak jest. I nie jest zarazem, ponieważ Więcej niż szczęście traktuje o wiele ważniejszych sprawach. Kryminalna otoczka jest ważna, ale przykrywa clue historii. Autorka porusza, przede wszystkim, problem stosunków międzyludzkich: polsko-niemieckich oraz, co ważniejsze, polsko-polskich w okresie PRL-u. Pisze o walce jaką wówczas toczyli ludzie. Z samym sobą i z otaczającą ich przestrzenią. W wymiarze uniwersalnym i jednostkowym, mentalnym i fizycznym. O tym, jak bezduszny może być człowiek i co może zrobić, by osiągnąć upragniony cel.
Szary świat socrealizmu przeciwstawia się tutaj rzeczywistości niemieckiej, w którą ucieka bohaterka powieści ? Teresa. Nie wie jeszcze, ze sny o Zachodzie to utopia, a rzeczywistość za Odrą, tylko pozornie różni się od tej, z jaką miała nadzieję pożegnać się w ojczyźnie. Znów zmierzy się okrucieństwem świata i znów walka będzie nierówna. Kto wygra?
Autorka pokazuje nam prawdę o ludzkich sercach, o polityce, która nie widzi człowieka, a jedynie statystyki, władzy i jej aparacie przymusu? Pisze o tym, że nigdy nie możemy być pewni tego, co nas spotka. I że życie usłane jest przeszkodami. Te jednak trzeba krok po kroku, wyciągać i obrabiać na swoją modłę. Z kłód i kamieni rzucanych pod nogi, wybrukować sobie drogę ku przyszłości. A na jej końcu mur, od którego odbiją się nasi prześladowcy.
To książka ciekawa, szczera, pouczająca i szalenie wciągająca. Jest w niej tajemnica, pasja i zaskakujące zakończenie.