Chrzest ognia Wiedźmin Tom 5

Pakujcie plecak i zakładajcie wygodne buty! Idziemy na wycieczkę! Pełną niebezpieczeństw i wyrzeczeń. Ruszamy prosto przez ogień. Ogień, który oczyszcza, ale i hartuje. Aenyel Fhael, w języku ludzi chrzest ognia.
Tym razem pan Sapkowski ciężką amunicję kieruje w najczulsze miejsce fantastyki - bowiem która książka fantasy odbędzie się bez dzielnej drużyny? A żeby "Chrzest ognia" nie był gorszy, w nim również znajdziemy nie gorszą kampanie! Wiedźmin chory na wyrzuty sumienia, wierszokleta, Nilfgaardczyk, który uparcie twierdzi, że nie jest Nilfgaardczykiem, pół-baby pół driady w wykonaniu łuczniczki Milvy i tajemniczy Regis, któremu idzie na pięćdziesiąty krzyżyk. I kto mi powie, iż Andrzej Sapkowski nie ma poczucia humoru?
Dla fanów Ciri i Yennefer też mam dobrą wiadomość. Mimo, iż większość akcji będzie kręciła się wokół przygód Geralda i z nimi nie zabraknie ekscytujących wątków. Ta książka to raj dla oczu! Gorąco polecam!

Rewelacja, Bardzo ciekawa i wciągająca lektura.

Świetna książka, przesyłka w niecałe dwa dni, doręczona w nienaruszonym stanie, wszystko zgodnie z umową.

Seria o Wiedźminie to nie książka - to narkotyk. Wystarczy zacząć, by później mieć problemy z oderwaniem się od tamtego świata.
Jednakże gwarantuję, że uzależnienie od książek Andrzeja Sapkowskiego nie niesie za sobą żadnych negatywnych konsekwencji (no, może oprócz paru nieprzespanych nocy). Za to zyskać można wiele, bardzo wiele.
Na wszystkie pięć części Geraltowych przygód, jakie zdążyłam dotąd przeczytać, ?Chrzest Ognia? jest bezsprzecznie moim numerem jeden, być może dlatego, że każda kolejna część jest coraz lepsza.
Już na kilku pierwszych stronach z radością przywitałam nową postać ? Milvę, prostą dziewczynę, ale niestrudzoną i odważną łuczniczkę. Należy ona do tej kategorii postaci literackich, których nie można nie darzyć sympatią. Milva będzie ogromnym wsparciem dla kompanii, choć ona sama nie pozbawiona jest własnych problemów.
Cieszę się również, że powoli rozwiązuje się zagadka tajemniczego nilfgaardzkiego wojownika, symbolu strachu i pogardy dla Ciri. Za pomocą postaci Cahira raz kolejny Sapkowski pokazuje, jak bardzo cienka jest granica pomiędzy dobrem a złem.
Bardzo zaskakuje też Regis ? osobnik dość niezwykły i to z nie byle jakich powodów. Czy jego udział w wyprawie będzie błogosławieństwem, czy może raczej przekleństwem? No cóż... Nigdy nie wiadomo, kto kim w rzeczywistości może się okazać. Pozory mogą mylić.
Nie brakuje oczywiście Jaskra, który jest jak zwykle po prostu Jaskrem, jednocześnie zbędny i niezbędny w kompani wiedźmina.
A się trzyma sam Geralt? Gryzie go ciągle sprawa Dziecka Niespodzianki, które hula sobie beztrosko w towarzystwie Szczurów. No, może nie całkiem beztrosko. Przeznaczenie ciągle daje o sobie znać?
Muszę przyznać, że bardzo martwiłam się Yennefer, którą w poprzednich częściach chwilami miałam ochotę udusić gołymi rękami, ale mimo to przywiązałam się do niej. Czarodziejka na szczęście pojawi się i tym razem, by zostać wplątaną w pewien intrygujący pomysł. Co z tego wyniknie?

Podróż przez ogarnięty wojną i już sam w sobie niebezpieczny świat może nie jest najlepszym pomysłem, ale razem z drużyną powołaną do życia przez genialnego pisarza przejdziemy przez chrzest ognia ? ognia, który oczyszcza, ale i niszczy. Czy zniszczy też zupełnie świat Geralta, Ciri i Yennefer? Kto może mieć słuszność w wojnie pomiędzy królestwami a Cesarstwem Niflgaardu? I czy ktokolwiek może mieć jakąkolwiek słuszność, gdy miasta, wsie i lasy stoją w płomieniach?
Zachęcam gorąco do szukania odpowiedzi w sadze o Geralcie z Rivii. I nie tylko odpowiedzi, ale także niezwykłych przygód, osobliwych postaci, świetnych dialogów i magicznych miejsc w zupełnie odmiennym od naszego świecie. Zupełnie odmiennym, choć często równie okrutnym i niesprawiedliwym jak nasz. Zapraszam do spotkania z jedną z najlepszych serii fantastycznych, jakie kiedykolwiek zostały napisane.

To już moje piąte spotkanie z wiedźminem i na dobrą sprawę nie wiem czy jest sens wciąż pisać te same słowa na temat sagi Sapkowskiego: świetna, trzymająca w napięciu, niebanalna. Powiedzmy jednak, że postanowiłam być systematyczna i skrupulatna, dlatego też mam zamiar wypowiedzieć się na temat "Chrztu ognia". Ta część opowieści o Geralcie z Rivii porządnie mnie zaskoczyła, na szczęście w sensie pozytywnym. Od czasów "Krwi elfów" żaden z tomów cyklu w tak dużej mierze nie ukazywał poczynań wiedźmina. W "Chrzcie ognia" przez większość czasu śledzimy losy Geralta, który wraz z łuczniczka z Brokilonu i wiernym poetą Jaskrem wyrusza w podróż, której celem jest odnalezienie Ciri, dziecka niespodzianki. Dla głównego bohatera to czas niełatwy ponieważ na jego drodze pojawia się szereg przeszkód, nie pozwalających mu na szybkie dotarcie do celu. W trzynastowiecznym świecie toczy się wojna. Grunt jest niepewny, nie wiadomo kto jest przyjacielem a kto czyha na ciebie, by zadać ostateczny cios. To okres w którym Geralt toczy walkę z samym sobą. Są chwile w których możemy dostrzec w neutralnym wiedźminie zainteresowanie druga osobą, poczucie obowiązku czy przywiązanie. Powieść tę czyta się niezmiernie szybko. Ucieszył mnie fakt że w "Chrzcie ognia" autor nie zdecydował się kolejne opisy narad wojennych. Dodać mogę jeszcze, że tak dobry kawałek literatury powinien trafić w jeszcze większe grono czytelników.