Ostatnie życzenie Wiedźmin Tom 1

Nie często spotykam się z tak słynnymi książkami. Nadszedł czas, kiedy po kilku, a może kilkunastu miesiącach wzbraniania się, aby stanąć z wiedźminem oko w oko - musiałem go przeczytać. Powieść przetrwała próbę czasu i odcisnęła swój ślad na wielu płaszczyznach artystycznych, bo przecież powstały filmy, gry komputerowe i opowiadania, których wątki ciągną się wokół Geralta i jego przyjaciół. Powieść i całą serie stworzył genialny polski autor fantasty Andrzej Sapkowski. Ma on na swoim koncie wiele innych nagrodzonych serii literackich, opowiadań i książek. W 2003 roku zdobył jedną z najbardziej prestiżowych polskich nagród przyznawanych najlepszym autorom. Książkę świetnie się czyta na ta cechę wpłynęły zabawne dialogi, bogaty zasób słownictwa gwarowego, staropolskiego, potocznego, a także słowiańskiego. Kolejną zaletą jest obszerny fantastyczny świat trzymający w swych objęciach wiedźminów, elfów, krasnoludów, diabłów, czarowników, potworów, których nie sposób wszystkich wymienić. Autor w swej powieści miesza świat tajemniczej magii z realizmem, co wpływa na to, że książkę czyta się ze swobodą jednocześnie śledząc kolejne wydarzenia jesteśmy coraz bardziej ciekawi, co się stanie. Bohaterowie wzbudzają w nas przeróżne uczucia i są tak wykreowani, że zapadają na długo w pamięć. Jednak jest pewna wada w dotycząca postaci nie są one opisywane szczegółowo i tak aby można je było sobie wyobrazić, jednak patrząc z drugiej strony może właśnie w ten sposób autor chce nas zainspirować, bo daje każdemu czytelnikowi swobodę tworzenia obrazu w swojej głowie. Godne zaznaczenia jest także to, że Sapkowski nie skupił się na zaszufladkowaniu świata przedstawionego w ramy, co także inspiruje i zachęca do interpretacji go na różne sposoby. Autor pisze, że wiedźmin zgładził potwora na polanie. Jeden uzna, że to mroczna polana z powyłamywanymi drzewami i sino brązowymi zaroślami kryjącymi w swych przestrzeniach wielorakie różności, a drugi, że to całkiem inna sceneria. I tak może wada zamieni się w jedną z ważniejszych zalet książki. Czytając Ostatnie życzenie towarzyszymy głównemu bohaterowi wiedźminowi w wykonywaniu pracy. Podróżuje on po całym kraju próbując zarobić na to, co jest mu niezbędne do życia. Razem z nim przeżywamy sukcesy i porażki czy spotkania z potworami i ludźmi, z którymi próbuje wynegocjować rozsądną cenę za zabicie dręczyciela. Powieść czyta się swobodnie i jest ona naprawdę dobra na coraz to zimniejsze wieczory z kubkiem ciepłej herbaty. Dla wszystkich fanów tego typu literatury książka okaże się bezkonkurencyjnie najlepsza. Jednak dla mnie - niezapalonego amatora fantastyki i fantasty to będzie tylko ciekawa opowieść o fikcyjnym świecie i bohaterach. Nie twierdzę, że książka jest zła. Doskonale wypełniła mi czas i sadze, że w niedługim czasie sięgnę po kolejny tom, a może nawet ekranizację czy grę. Polecam tym, któży jeszcze nie czytali.

Rewelacja, Bardzo ciekawa i wciągająca lektura.

Myślę, że Wiedźmina jako postaci, książki czy filmu nie trzeba wielu osobom przedstawiać, jest to fenomen na skalę narodową haha.

Zwlekłam z przeczytaniem tej książki, ale totalnie nie potrzebnie. Jakie to jest dobre! Świat wykreowany przez Sapkowskiego jest fenomenalny i pozwala oderwać się od nudnej szarej rzeczywistości. Czytając tę książkę mogę naprawdę odpocząć i mimo iż są to tylko opowiadania to i tak świetnie się bawię.

Jedyny minus serii o Wiedźminie to brak chronologii w wydawanych książkach, dlatego przed zakupem warto sprawdzić w jakiej kolejności należy czytać tę historię.

Radzę od razu zaopatrzyć się w kolejne tomy, bo gwarantuję ze "Ostatnie Życzenie" wam nie wystarczy i jeszcze zatęsknicie za Geraltem i jego przygodami.

Wspomnę jeszcze, że mam 17 lat i uważam, ze jest to idealny wiek na tą serię, ale oczywiście możecie ją czytać w każdym wieku. Polecam serdecznie, bierzcie nawet w ciemno !!

Po przeczytaniu pierwszego tomu z serii mogę z czystym sercem powiedzieć iż na pewno sięgnę po kontynuację. Autor świetnie połączył świat mitów i fantasy z niezawodnym polskim poczuciem humoru. Główny bohater - Geralt małomówny siłacz o charakterystycznych białych włosach, pogromca nękających ludzi potworów - oczywiście za drobną opłatą, ściąga na siebie różne kłopoty, które wynikały głównie z jego "dobroci serca". A wszystko to pięknie ubarwia jego urokliwy oraz muzykalnie uzdolniony kompan Jaskier. Jest to duet przebojowy. Jest to powieść bardzo wciągająca. Momentami czytałam ją z zapartym tchem śledząc przygody wiedźmina.
Myślę że warto wspomnieć iż książka ta może nie być dla każdego, jako że zawiera dość brutalne opisy walk.

Książka opowiada historię wiedźmina Geralta. Wiedźmini to ludzie, którzy przeszli straszną kurację (wielu jej nie przeżywa), aby zdobyć umiejętności potrzebne do zabijania potworów i na tym polega ich profesja - są maszynkami do zabijania i tak są postrzegani przez świat ludzi. Okazuje się jednak, że życie Geralta to coś więcej niż tylko niekończąca się sieczka z potworami i nasz bohater ma poważne dylematy moralne (nie wszystko co ma rogi to potwór, a zło kryje się też w ludziach). Na zachętę dorzucę kilka cytatów:

"- Zło to zło, Stregoborze - rzekł poważnie wiedźmin wstając. - Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne a granice zatarte. Nie jestem świątobliwym pustelnikiem, nie samo dobro czyniłem w życiu. Ale jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale."

"- Geralt - powiedział nagle. - Przecież potwory są. Może nie jest ich tyle, co niegdyś, może nie czają się za każdym drzewem w lesie, ale przecież są. Istnieją. Czemu więc przypisać, że ludzie dodatkowo wymyślają takie, które nie istnieją. Mało tego, wierzą w to, co wymyślają? Hę? Geralcie z Rivii, słynny wiedźminie? Nie zastanawiałeś się nad przyczyną?
- Zastanawiałem, słynny poeto. I znam tę przyczynę.
- Ciekawym.
- Ludzie(...) lubią wymyślać potwory i potworności. Sami sobie wydają się wtedy mniej potworni. Gdy piją na umór, oszukują, kradną, leją żonę lejcami, morzą głodem babkę staruszkę, tłuką siekierą schwytanego w paści lisa lub szpikują strzałami ostatniego pozostałego na świecie jednorożca, lubią myśleć, że jednak potworniejsza od nich jest Mora wchodząca do chat o brzasku. Wtedy jakoś lżej im się robi na sercu. I łatwiej im żyć."

"- Wielmożni - rzekł wreszcie jeden. - Ostawcie nas w pokoju i nie gadajcie do nas, miłości prosim. Myśmy są porządni złodzieje, nie jacyś polityczni. Myśmy się na władzę nie zamachiwali. Myśmy ino kradli."

Witaj.

Zanim przeczytałem tę książkę, wiele słyszałem o Wiedźminie i twórczości Pana Sapkowskiego, więc jako wielbiciel fantasy nie mogłem nie przeczytać tej książki, zwłaszcza, że jest ona utrzymana w klimacie słowiańskim. Sam pomysł na postać Wiedźmina jest genialny w swej prostocie, gdyż jest to postać której brakowało w słowiańskim świecie, przepełnionym wszelakimi bestiami, którymi jakiś twardziel musiał się zająć. I choć spodziewałem się czegoś lepszego to i tak jest to świetna i bardzo inspirująca książka.

Polecam.

Jeśli jesteś ciekaw nowych pomysłów, to zachęcam do przeczytania mojej powieści, która nosi tytuł Podmuch i jest powieścią fantasy, opartą na legendach Podhalańskich.

Bywaj!

Od wielu lat sukcesywnie obiecywałem sobie, że w końcu ponownie przeczytam Sagę o Wiedźminie, jednak zawsze odkładałem to na później. W ten sposób minęło już ładnych parę lat od mojej poprzedniej lektury. W tym roku postanowiłem to zmienić i sięgnąłem po pierwszy zbiór opowiadań - Ostatnie życzenie, rozpoczynający historię Geralta z Rivii.

Ostatnie życzenie składa się z sześciu opowiadań, a każde z nich pokazuję jedną z przygód wiedźmina Geralta. Pomiędzy nimi znajdziemy krótkie teksty zatytułowane Głos rozsądku, które przedstawiają proces rekonwalescencji głównego bohatera w świątyni Melitele u Nenneke. Jest to wynik spotkania Geralta ze strzygą, które zostało opisane w pierwszym z opowiadań. Natomiast kolejne niejako nakreślają postać głównego bohatera oraz pokazują jego wcześniejsze przygody.

Opowiadania są bardzo różne. Przy niektórych świetnie się bawiłem, przy innych mniej, ale nie da się ukryć, że autor bardzo starannie i wnikliwie przemyślał pomysł na ich fabułę. I tak na przykład w opowiadaniu Mniejsze zło autor wykorzystał historię Śnieżki i siedmiu krasnoludków do stworzenia historii jednej z bohaterek, ale jej losy wcale nie kończą się szczęśliwie... W jeszcze innym opowiadaniu za szkielet posłużyła Sapkowskiego baśń Piękna i bestia. W tej historii młody chłopak zostaje przeklęty szkaradnym wyglądem po splądrowaniu świątyni, ale spotyka prawdziwą miłość, która przybiera dość nieoczekiwaną postać i go odczarowuje. Nawiązań do znanych opowieści, historii, czy baśni jest zdecydowanie więcej. Lecz co ważne, nie są one jedynie puszczeniem oka do czytelnika, lecz stanowią bardzo ważną część całej historii. Nie odnosi się przy tym wcale wrażenia, że to tylko retelling znanych historii, wręcz przeciwnie. To od samego początku przemyślany i zaplanowany zabieg, który Sapkowskiemu wyszedł znakomicie.

Kolejnym z elementów, za które uwielbiam historie o Geralcie jest humor oraz język. Ten pierwszy jest lekko ironiczny, czasami zgryźliwy, wynikający często z sytuacji w jakiej znaleźli się bohaterowie. Nie sposób nie wspomnieć również o dialogach, które zostały świetnie napisane. Niejednokrotnie śmiałem się z zabawnej rozmowy bohaterów, szczególnie kiedy pojawia się Jaskier, trubadur i przyjaciel Geralta. Zaś język jest tutaj bardzo zróżnicowany ? autor używa wielu słów, które często można spotkać jedynie w książkach sprzed wielu dziesięcioleci, jeśli nie stuleci. Są również przekleństwa, ale także bardzo naukowe i rzeczowe dysputy. Taka mieszanka może wydawać się dziwna, lecz w wydaniu Sapkowskiego tworzy to niepowtarzalny urok.

Andrzej Sapkowski stworzył także niezwykły, ale zarazem niebezpieczny świat, który z wielką przyjemnością odkrywałem po raz kolejny, dostrzegając kolejne jego niuanse i tajemnice. Autor wykorzystał w jego tworzeniu bardzo dużo folkloru słowiańskiego i stąd na każdym kroku można spotkać upiory, bazyliszki, wiły, utopce i wiele innych? I wobec takich potworów nie wystarczy tylko miecz i płonąca żagiew. Tutaj potrzeba zawodowców ? wiedźminów. Są to mistrzowie magii i miecza, którzy przeszli skomplikowany i zabójczy trening, w wyniku którego jawią się jako osoby pozbawione emocji i bardzo tajemnicze, ale niezrównane w walce z potworami i nie tylko? Geralt to postać skomplikowana, z własnymi zasadami i przekonaniami. Zwalcza zło i wszelkie kreatury, jakie napotyka na drodze, żeby ludzie mogli żyć w spokoju. Nie jest to jednak zwykły rębajło, który macha mieczem i zabija wszystko co się rusza na drodze. To wykształcony i inteligentny człowiek, który posiada ogromną wiedzę nie tylko na temat potworów i ziół, ale który potrafi również snuć inteligentne rozważania. Od samego początku, kiedy tylko go poznałem ogromnie go polubiłem i wciąż do tej pory jest jednym z moich ulubionych bohaterów literackich.

Ostatnie życzenie jest bardzo dobrym zbiorem opowiadań, w którym mamy okazję poznać wiedźmina Geralta i kilka z jego przygód. Pomimo że czytałem tę książkę wiele lat temu, to miejscami odkrywałem historie w niej zawarte zupełnie na nowo. Lektura tego zbioru była jak spotkanie z dawno niewidzianym przyjacielem. Polecam!

hrosskar.blogspot.com

Pierwsza część słynnej serii Andrzeja Sapkowskiego składa się z kilku opowiadań, a jedno z nich jest kontynuowane z przerwami. Początkowo byłam niechętnie nastawiona do tego zabiegu, lecz potem zmieniłam zdanie, ponieważ takie rozmieszczenie sprawia, że książkę czyta się o wiele szybciej. Nie musimy się też męczyć z zapamiętywaniem różnych szczegółów wiedźmińskiego świata, bo każde opowiadanie (oprócz tego, które wymieniłam wcześniej) przedstawia odrębną historię z życia Geralta, a jest ich naprawdę wiele (szczegółów, rzecz jasna).
No właśnie, co z elementami świata przedstawionego? Jak dla mnie, nic dodać nic ująć. Andrzej Sapkowski stworzył tak klimatyczny i magiczny świat fantasy oparty na mitologii słowiańskiej, że czytelnik z łatwością wciągnie się w wir wydarzeń. Sprzyja temu również szybka i wartka akcja, czyli nieodłączny warunek opowiadań. Fabuła zaś, co prawda nie ciągnie się na tyle długo, aby się nad nią rozpisywać, ale jest naprawdę ciekawa i tajemnicza, a to z kolei w połączeniu z wyjątkowym charakterem Geralta tworzy mieszankę doskonałą. Główny bohater jednocześnie jest tak intrygujący i zagadkowy, że póki nie dowiemy się wszystkiego o jego przeszłości, nie odetchniemy spokojnie.


Wiedźmin: Ostatnie życzenie to książka, która nie bez powodu zyskała taką sławę. Po pierwsze, wyrazisty i jedyny w swoim rodzaju główny bohater. Po drugie, tajemniczy i klimatyczny świat. Po trzecie, szybka akcja i dużo wydarzeń. Książkę czyta się w mgnieniu oka i jest ona bez wątpienia warta uwagi.

Dla kogo:
miłośników fantasy i mitologii słowiańskiej,
tych, co lubią formę opowiadania,
tych, co pragną przeczytać coś porządnego,
tych, co lubią książki z wyrazistym/-mi bohaterem/-rami

Moja ocena:
Pozostaje mi tylko zabrać się za pozostałe części serii - 8/10

Pierwsza część słynnej serii Andrzeja Sapkowskiego składa się z kilku opowiadań, a jedno z nich jest kontynuowane z przerwami. Początkowo byłam niechętnie nastawiona do tego zabiegu, lecz potem zmieniłam zdanie, ponieważ takie rozmieszczenie sprawia, że książkę czyta się o wiele szybciej. Nie musimy się też męczyć z zapamiętywaniem różnych szczegółów wiedźmińskiego świata, bo każde opowiadanie (oprócz tego, które wymieniłam wcześniej) przedstawia odrębną historię z życia Geralta, a jest ich naprawdę wiele (szczegółów, rzecz jasna).
No właśnie, co z elementami świata przedstawionego? Jak dla mnie, nic dodać nic ująć. Andrzej Sapkowski stworzył tak klimatyczny i magiczny świat fantasy oparty na mitologii słowiańskiej, że czytelnik z łatwością wciągnie się w wir wydarzeń. Sprzyja temu również szybka i wartka akcja, czyli nieodłączny warunek opowiadań. Fabuła zaś, co prawda nie ciągnie się na tyle długo, aby się nad nią rozpisywać, ale jest naprawdę ciekawa i tajemnicza, a to z kolei w połączeniu z wyjątkowym charakterem Geralta tworzy mieszankę doskonałą. Główny bohater jednocześnie jest tak intrygujący i zagadkowy, że póki nie dowiemy się wszystkiego o jego przeszłości, nie odetchniemy spokojnie.


Wiedźmin: Ostatnie życzenie to książka, która nie bez powodu zyskała taką sławę. Po pierwsze, wyrazisty i jedyny w swoim rodzaju główny bohater. Po drugie, tajemniczy i klimatyczny świat. Po trzecie, szybka akcja i dużo wydarzeń. Książkę czyta się w mgnieniu oka i jest ona bez wątpienia warta uwagi.

Dla kogo:
miłośników fantasy i mitologii słowiańskiej,
tych, co lubią formę opowiadania,
tych, co pragną przeczytać coś porządnego,
tych, co lubią książki z wyrazistym/-mi bohaterem/-rami

Moja ocena:
Pozostaje mi tylko zabrać się za pozostałe części serii - 8/10.

Książka super, nie mogłam się oderwać, jak od wszystkich w serii. Polecam czytać ją jako pierwszą, gdyż później wszystko będzie bardziej zrozumiałe

"Ostatnie życzenie" to zbiór opowiadań, które przybliżają losy Wiedźmina przed początkiem trylogii. Miałam nieco obaw zanim po nią sięgnęłam, ale teraz z pełnym przekonaniem mogę teraz stwierdzić, że każda książka Sapkowskiego jest tak samo dobra i uraduje wszystkich miłośników fantasy. Książka odsłania wiele ciekawych faktów, m.in.: jak nasz główny bohater spotyka Yennefer i Jaskiera i wielu innych bohaterów. Książka jest świetna i czyta się ją z ogromną przyjemnością ze względu na barwny język, ciekawe dialogi i zworty akcji. Szczerze polecam!

Seria opowiadań o Białym Wilku, Geralcie z Rivii, czy innymi słowy naszym polskim wiedźminie urzeka, rozśmiesza, bawi, wzrusza, bawi się emocjami czytelnika, przy czym subtelnie prowadzi go za rękę, w stronę pełnoprawnych książek Sapkowskiego. Wprowadza w uniwersum, niczym odcinki pilotażowe serialu. Pojedyncze historyjki pozornie nie są ze sobą połączone, ale sposób, w jaki zostały umiejscowione w książce, wprowadzone w dialogi i opisane, daje uczucie siedzenia z Geraltem przy kominku, słuchając jego opowieści z przeszłości i oddając się wyobrażonemu światu. Ostatnie życzenie jest tak polskie, jak tylko może być; bohaterowie mają nasze charaktery, nasze zachowania, nasze upodobania i zwyczaje, stwory, na które poluje wiedźmin zaczerpnięte są z naszej starosłowiańskiej kultury. Jest doskonałym wprowadzeniem do sagi o wiedźminie, zachęcają do podjęcia podróży, do zanurzenia się w ten niesamowity świat.

Wiedźmin nie jest rębajłą pokroju Conana. To mistrz miecza i fachowiec czarostwa strzegący moralnej i biologicznej równowagi w cudownym świecie fantasy. Z woli Andrzeja Sapkowskiego w ów świat pełen potworów i bujnych charakterów, skomplikowanych intryg i eksplodujących namiętności Geralt wnosi nasze problemy, mitologie i ówczesny punkt widzenia. Przewrotne i wzruszające opowieści, które są wprowadzeniem do kilkutomowej sagi. Gorąco polecam.