Wiedźmy na gigancie

Miało być tak świetnie, a wyszło jak zawsze. Autorka starała się napisać kryminał w stylu nieodżałowanej pani Chmielewskiej, lecz niestety zupełnie jej się to nie udało. Chciała być zabawna, a żarty były płaskie, sztuczne i wymuszone. Naciągane, niczym guma w stuletnich gaciach.? Intryga tak pogmatwana, że nawet pięciolatek by się zorientował, kto jest sprawcą. Oczywiste fakty powtarzane po kilka razy - męczą. Dorosłe kobiety, które zachowują się jak rozwydrzone bachory kłócące się o łopatkę w piaskownicy, budzą zażenowanie a nie śmiech. Wymęczyłam, po połowie przerzucając kartki z nadzieją, że mnie czymś ta książka zaskoczy. Nadzieja odeszła z niczym. Nie ośmielę się polecić. Nawet jako lekturę plażową.

Redaktor Knypek pisze o grafomanach tworzących skarykaturowane, nie możliwe postacie bohaterów. Według mnie sama również jest taką właśnie postacią, przerysowaną, niewiarygodną. I myślę, że to celowy zabieg autorki. Zresztą nie tylko ona. Nie spodziewałem się tego i niemile mnie to zaskoczyło. Nie podobało mi się, kłuło w oczy.