Wielkie iluzje

Wielkie iluzje to druga książka autorki, jaką mam okazję czytać.

Tym razem była to całkiem inna historia i chyba zrobiłam błąd, bo się okazało, iż jest to drugi tom.
Co prawda można śmiało czytać oddzielnie, wydarzenia wcześniejsze są przytoczone wiele razy jednakże mam takie przeczucie, że gdybyn przeczytała poprzedni tom to inaczej bym patrzyła na naszą główną bohaterkę, Anię.

Chciałabym poznać ją taką, jaką miał w swoich wspomnieniach Kazimierz.

A może jednak nie... Skoro Kazik, Kostek i Sorokin znają ją najlepiej a mieli podobne o niej zdanie jak ja, to być może jednak ta postać wywołuje takie właśnie odczucia i emocje, może ona taka jest i dopiero Kostek jej to uświadomił dobitnie

Anna ukrywa się, przybiera różne tożsamości zależnie od swoich potrzeb.
Kiedyś działała w podziemiu przeciwko władzy a teraz się boi, że przeszłość się o nią upomni.

Formalnie ma męża, w rzeczywistości jednak chce być wolna i już ma innego mężczyznę.
Jednak Ania nie może się całkowicie wyzbyć miłości do męża.

Czy to jeszcze jest miłość czy tylko przyzwyczajenie, wygoda i bezpieczeństwo?

Nie spodobało mi się to, że Ania jest egoistyczna, narcystyczna, manipulująca i szukająca poklasku.
Wszystko musi się kręcić wokół niej, dostarczać jej wrażeń i wielbić jej urodę, inaczej kobieta zaczyna się nudzić i marudzić.

Szkoda mi było Kazika, jej męża, który mimo lat rozstania nadal nie wyzbył się uczuć do niej a jest zbyt dobrym facetem, by przestać jej pozwalać robić to co robi i dać odejść.

Początkowo dosyć szybko mnie wciągnęła fabuła, autorka ma przyjemne pióro, jednak w późniejszym czasie momentami czułam delikatne znużenie.

Denerwowało mnie zachowanie Anki i ślepota pozostałych, miałam wrażenie, że ona jedyna ma jakiś charakter. Paskudny ale jednak.

Porównując Wielkie iluzje i Ritę, które czytałam, to jednak śmiało mogę stwierdzić, że Rita to jest taki garunek i kierunek, w którym jeśli autorka pójdzie, to ja będę czytać jej dzieła z wielkim zainteresowaniem.

Tym razem nie mój gust, książka dobra ale ja nie zapamiętam jej długo, chyba że główną postać, która wywołała we mnie niechęć i zdenerwowanie.

W "Wielkich iluzjach" Ewa Popławska przenosi czytelnika do Gdańska z okresu późnego stalinizmu. Opisy miejsc są obrazowe, więc nawet jeśli nigdy nie byliśmy w tym mieście, bez problemu możemy sobie to wszystko wyobrazić. Obserwujemy trudności życia codziennego mieszkańców - brak produktów w sklepach czy ograniczanie wolności osobistej. Jest to bardziej mroczniejsza i tajemnicza powieść niż poprzednie. 

Jak to autorka ma w zwyczaju, postawiła swoich bohaterów w obliczu niezwykle trudnych i ryzykownych wyborów. Są to postaci wyraziści, z krwi i kości, których charakteryzuje nieszablonowe podejście do wielu spraw i życia. Poza tym doskonale zostały uwydatnione ich charaktery - niedojrzałość Juliana, delikatność Kazimierza czy zagubienie Anny.

Znajdziemy tak przeze mnie lubiany motyw tajemnic rodzinnych. A tych jest tu naprawdę sporo. Pojawią się również zawirowania miłosne, w tym zakazane uczucie. Historia obfituje też w wiele intryg. Zajrzymy do światka lokalnej polityki, gdzie liczyć się będą układy, znajomości i pragnienie zemsty. Ważną kwestią było to, że najbliżsi znajomi mogli okazać się wrogami.

Istotną rolę odgrywa także muzyka, głównie za sprawą pianisty Kazimierza Warszawskiego i jego koncertów. Możemy niemal usłyszeć dźwięki, wydobywające się spod jego palców. 

Fabuła toczy się powolnym, spokojnym rytmem, ale od samego początku jesteśmy mocno zaangażowani w toczące się wydarzenia, problemy bohaterów i ich wewnętrzne przeżycia. Dla ochrony siebie, strachem przed zranieniem, rozczarowaniem i samotnością uciekają się do kłamstw, niedopowiedzeń, złudzeń i pozorów. Świetnie został oddany również klimat tamtych lat. 

"Wielkie iluzje" to osadzona w atmosferze powojennej Polski powieść o walce o wolność, miłości i lojalności, intrygach, marzeniach i nadziejach. To historia trojga ludzi, którzy dla zachowania złudzeń poświęcili tak wiele... Czym się to dla nich skończyło? Sprawdźcie!