Wierność jest trudna

�o. Na jasnej bluzce syna widniała bowiem wielka, brązowa plama po śniadaniu. - Ignacy! Chłopiec popatrzył na matkę niewinnie. - Proszę natychmiast dać mi tę bluzkę. - Nina gwałtownie wyciągnęła w jego stronę dłoń. Powoli traciła cierpliwość. - I w te pędy myj ręce, żebyś nie usmarował kolejnej. Ignaś powoli pozbył się bluzki i podał ją matce. Ta szybko poszła z nią do łazienki i zamoczyła w napełnionej wodą misce, po czym wyprasowała synowi kolejne ubranie. Nim jednak dała mu bluzkę do rąk, sprawdziła przezornie, czy tym razem są czyste. Były. Ignaś w końcu się ubrał i wygrzebał z plecaka dzienniczek, wyciągając z niego przy okazji śmierdzące, zielone już kanapki. Nina spiorunowała go wzrokiem, ale nim zdołała cokolwiek powiedzieć, odezwała się Kalinka: - Nie masz czasu teraz na niego krzyczeć mamo, jest już wpół do ósmej. Nina zamknęła rozdziawione usta. - Sprawdźcie, czy wszystko macie i załóżcie kurtki - poleciła, po czym podeszła do lodówki, z której wyciągnęła opakowanie żółtego sera i zrobiła dzieciom kanapki. - Dla ciebie z żółtym serem. - Wręczyła jedną z nich Ignacemu. - A dla ciebie z masłem - rzuciła do córki. - Tylko z masłem? Dlaczego? - Bo w lodówce nie ma nic poza serem, a resztkę masła czekoladowego zjedliśmy na śniadanie. Czy taka odpowiedź jest dla ciebie satysfakcjonująca? Kalinka pokiwała głową. - To daj mi chociaż trzy złote, kupię sobie w szkole jakąś bułkę - zaproponowała. - To ja też chcę! - dołączył do siostry Ignaś. Nina sięgnęła po portfel i wręczyła im drobne. Nie zdążyła jednak nawet schować go do torebki, bo rozdzwonił się jej telefon. - Halo? - odebrała, jednocześnie poprawiając Ignacemu kaptur kurtki, który jak zawsze wywinął mu się na drugą stronę. Dzwoniła jej matka. - A wy jeszcze nie w drodze do szkoły? - zapytała Sabina nieświadoma frustracji córki. - Dzwonisz tylko po to, żeby zapytać, czy tym razem nie zaspałam? - Oczywiście, że nie, przecież jesteś dorosła. Po prostu wracam z siłowni i pomyślałam, ż - Zaspałam, mamo, jestem spóźniona - jęknęła z rozpaczą Nina. - Zadzwonię później. - Ale ja w innej sprawie! - Sabina nie pozwoliła córce się rozłączyć. Nina westchnęła, zerkając na wiszący w kuchni zegarek. - Tak? - Chciałabym was odwiedzić. Na którą zmianę dzisiaj pracujesz? - Na pierwszą. - No i świetnie, w takim razie będę po siedemnastej. - Ale - To ważne. Rozmawiałam na siłowni z Krysią, obie uważamy, że w twoim życiu czas na zmiany. - Jakie zmiany? - Wyjaśnię ci później. - Tylko, że - Nie musisz robić żadnego obiadu ani ciasta. Jestem na diecie, wystarczy, że będziesz w domu. Do zobaczenia o siedemnastej - zakończyła radośnie Sabina, po czym się rozłączyła. Oszołomiona rozmową z matką Nina przeniosła wzrok na wpatrujące się w nią dzieci. - Plecaki na plecy i wychodzimy - zakomenderowała. - Ale - odezwała się jeszcze Kalinka. - Żadnych ale. Zaraz się spóźnimy. Czy to nie ty marudziłaś, że masz na pierwszej lekcji klasówkę? - - Dość! - Nina narzuciła na siebie kurtkę i otworzyła drzwi. - Wychodzimy. - Ale mamo! - Kalinka nie dawała za wygraną. - Chcesz nas zawieźć do szkoły, a potem iść do pracy w szlafroku? Nina zastygła w bezruchu. Spojrzała w dół na swoją różową, ciepłą piżamę oraz puszysty szlafroczek. Głęboko odetchnęła. - Do samochodu. - Wepchnęła Kalince do ręki kluczyki, a sama poszła się przebrać, choć tak naprawdę wcale nie musiała tego robić. Od kilku lat była salową w szpitalu psychiatrycznym, w tej branży jej strój nie zwróciłby pewnie niczyjej uwagi. Ciąg dalszy w wersji pełnej SPIS TREŚCI ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 ROZDZIAŁ 37 ROZDZIAŁ 38 ROZDZIAŁ 39 ROZDZIAŁ 40 ROZDZIAŁ 41 ROZDZIAŁ 42 ROZDZIAŁ 43 EPILOG PODZIĘKOWANIA Polecamy również