Woda na sicie (twarda)

Autorka ?Zbójeckiego gościńca? i ?Żmijowej harfy? tym razem mnie rozczarowała. Chyba miałam zbyt wielkie oczekiwania, a może po prostu spodziewałam się podobnej książki, a otrzymałam zupełnie inną. Ten apokryf, to monolog. I to okropnie poplątany. Narratorka snuje swoją opowieść odpowiadając na pytania zadawane przez mnicha inkwizytora. Nie jest utrzymana w porządku chronologicznym. Co więcej z każdym kolejnym rozdziałem wydarzenia przedstawiane są w innym świetle i z odmienną interpretacją. Lecz to nie jest problem. To, co umęczyło mnie najbardziej, to powtórzenia. Namiętne powroty do opowiedzianych już faktów, opowieść zapętlająca się wokół tych samych ludzi. I wykształcony język prostaczki. Zbyt wiele elementów w tej opowieści mi się nie zgadzało. A efekt był taki, że końcowe rozdziały przerzuciłam, byle do końca dotrzeć. Nie odważę się polecić.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Anny Brzezińskiej miało miejsce rok temu za sprawą rewelacyjnej książki ,,Córki Wawelu". Bardzo ucieszyłam się, gdy ukazała się kolejna powieść autorki ,,Woda na sicie. Apokryf czarownicy".



Trzydziestopięcioletnia La Vecchia z parafii Sangreale w dolinie Intestini zostaje postawiona przed sądem i oskarżona o herezje oraz zamordowanie mnicha. Torturowana, bita, przetrzymywana w zimnym lochu może bronić się tylko za pomocą snutych opowieści. Twierdzi, że zamordowany konfrater Richelmo grzeszył pychą i podążał za grzechem. Nie wiadomo czy La Vecchia mówi prawdę, bo każdego kolejnego dnia zmienia wersję wydarzeń i lawiruje, aby choć o kilka dni przedłużyć sobie życie.

Anna Brzezińska przemieszała fantastykę z elementami historii Italii w okresie wczesnego renesansu. La Vecchia snuje urzekającą opowieść o swoim życiu i mieszkańcach Intestini, którzy w zamierzchłych czasach przybyli w dzikie i puste okolice po wytępieniu psiogłowców oraz innych pogańskich ludów. Oświeceni pragnęli posiadać własną ziemię, żyć w odosobnieniu według własnych praw i wiary. Hrabia Bonaldo pozwolił im osiedlić się i wydobywać vermiglio-smoczą krew, ale kiedy zabrakło jego następcy hrabiego Desiderio wiele paktów przestało istnieć, a mnisi weszli do Intestini, na zakazaną ziemię wiosek oświeconych. Czarnoksiężnicy lęgną się żwawiej od królików, a wiedźmy obsiadają kominy gęsto jak kawki i tak się tutaj dzieje od stuleci, odkąd oświeceni zgodzili się wydobyć vermiglio. Światło duszy płonie w oświeconych mocniej niż w innych i dlatego schodzą oni do podziemi Intestini i powracają z niezmąconym umysłem. Cynobrowi ludzie mają plamy na skórze, których i czary nie mogą usunąć. W tej krainie smoków, wiedźm, inkwizytorów i bezlitosnej walki o przeżycie La Vecchia nie miała łatwego życia od najmłodszych lat. Jako córka ladacznicy od wczesnego dzieciństwa ciężko pracowała i zajmowała się młodszymi braćmi. Matka chłostała ją okrutnymi słowami, wytykała niezręczność, bezużyteczność i podłe usposobienie, nie miała dla niej ani odrobiny czułości.

Język w powieści autorka stylizowała na dawny i przez to pierwsze strony dosyć trudno się czyta, ale z każdą stroną przyzwyczajałam się do tego i wpadałam w odpowiedni rytm. Ponadto język jest barwny, soczysty, momentami też wulgarny, ale ogólnie ciekawy i urokliwy.

,,Woda na sicie. Apokryf czarownicy" to powieść wielowarstwowa z ukrytymi znaczeniami, w której historia przeplata się z fantastyką i tworzy niesamowity świat, gdzie rządzi inkwizytor i hrabia, a na porządku dziennym jest zdrada, pogłoski, pomówienia, spiski i napady. Niezwykła i nietypowa opowieść, którą poleciłabym bardziej miłośnikom fantastyki niż historii. Warto przeczytać:)

Akcja powieści ?Woda na sicie? rozgrywa się w bliżej nieokreślonej rzeczywistości, która przypomina wczesny włoski renesans. Mimo magicznych wątków i czasowej przepaści, książka ma ponadczasowy charakter, wciąż aktualny i dający wiele do myślenia.

Główna bohaterka, La Vecchia, to przesłuchiwana przez Inkwizycję kobieta. Nietrudno się domyślić, że oskarżono ją o czary, wszelkie możliwe bezeceństwa, grzechy, przewinienia i przestępstwa, z morderstwem na czele.
Na jej niekorzyść działają zeznania sąsiadów, bliższych i dalszych znajomych, a przede wszystkim mnichów, których słowom inkwizytorzy dają największą wiarę.
Problem w tym, że La Vecchia do żadnych win się nie przyznaje. Jakby tego było mało, rzuca kalumnie na swoich oskarżycieli, opowiada o swoim burzliwym życiu i ma za nic jakiekolwiek świętości.

Bohaterka snuje swoją barwną opowieść z wielką pasją i emocjami, które szybko udzielają się czytelnikowi. Uważny i zaangażowany odbiorca z czasem odkrywa jednak w zeznaniach kobiety różne nieścisłości.
Czy to wynik tortur, jakim La Vecchia została poddana? Czy może zaniki pamięci? A może chęć zyskania na czasie albo celowe i przemyślane, wykalkulowane działanie?
Znalezienie odpowiedzi na te pytania nie jest łatwe i jednoznaczne. Nie jest też jednak konieczne, bo we wspomnieniach rzekomej czarownicy trudno wskazać jeden, najważniejszy i dominujący wątek.

?Woda na sicie? to powieść ubrana w formę składanych zeznań, na pewno oryginalna i zapisująca się trwale w pamięci.
Od niepowtarzalnej formy istotniejsza jest treść. Losy głównej bohaterki zdają się z góry przesądzone, cóż bowiem może zrobić ofiara Inkwizycji?
La Vecchia posiada jednak broń w postaci umiejętności czarowania słowem, uwodzenia nim, zwodzenia na manowce...
Czy uda się jej uratować życie i zafascynować, zauroczyć nie tylko czytelników, ale i zakłamanych oprawców? By znaleźć odpowiedź na to pytanie, trzeba dotrwać do końca liczącej ponad trzysta sześćdziesiąt stron książki. Warto jednak uzbroić się w cierpliwość, bo zakończenie okazuje się przysłowiową wisienką na torcie.

Podczas lektury cały czas pozostawałam myślami w świecie stworzonym przez Annę Brzezińską, jednak nie umiałam też oprzeć się wrażeniu, że jej opowieść ma ponadczasowy, uniwersalny charakter ? szukanie kozłów ofiarnych, odbieranie kobietom godności, traktowanie ich w sposób seksistowski oraz wrogość wobec wszystkiego, co inne, nie jest jedynie domeną dawnych wieków, z takimi obrazkami wciąż spotykamy się na co dzień, i na własnym podwórku, i w tzw. wielkim świecie.

Obok ?Wody na sicie? nie sposób przejść obojętnie, bez względu na to, czy odczyta się jej treść dosłownie, czy przenośnie.
Polecam szczerze ? ku rozwadze, ku przestrodze, do myślenia, trawienia i wyciągania wniosków...
I jeszcze radzę zwrócić uwagę na kunsztowny, oryginalny styl - można się nim upajać od pierwszych do ostatnich stron! BEATA IGIELSKA