Wody czerwone

Słuchajcie, przeczytałam naprawdę świetną książkę! Uwielbiałam te tajemnice do odkrycia, sarkazm i ironię postaci oraz wyczekiwanie na przyszłego trupa? Przeczytałam ją bardzo szybko, choć mamy czas obecny i przeszły, kiedy coś złego się wydarzyło. Dodatkowo autorka poruszyła tutaj temat zaśmiecania środowiska, choroby psychicznej, traum z dawniejszych lat oraz picie przed prowadzeniem samochodu. Dla niektórych będzie to dobra przestroga, a dla tych co nie piją, zwiększona uwaga na swoje dzieci. Przeczytajcie, bo warto!

Autorka Wód czerwonych oczarowała mnie swoim debiutem literackim i w ciemno sięgnęłam po jej kolejną powieść. Historia rozgrywa się przy granicy polsko-czeskiej. Czas w miasteczku płynie w swoim rytmie, a mieszkańcy cenią sobie jego spokój i przewidywalność. To wszystko jednak do czasu. Wraz z nadejściem wiosny doszło do dziwnego odkrycia w okolicznym lesie. Znajdowały się w nim beczki wypełnione tajemniczą, prawdopodobnie toksyczną substancją. W jednej z nich znaleziono natomiast ludzki szkielet, który skrywa tajemnice mające nigdy nie wyjść na jaw. Nie sposób odgadnąć kto i dlaczego jest zamieszany w nielegalny proceder i morderstwa. Wyjaśnienia ukryte są głęboko w przeszłości. Styl pisarki i jej lekkie pióro sprawiają, że na pewno sięgnę po jej kolejne książki.

"Wody czerwone" to niezwykle wciągająca powieść kryminalna, która wyróżnia się nie tylko misternie splecioną intrygą, ale również głęboką psychologiczną charakterystyką postaci i umiejętnym poruszeniem trudnych tematów społecznych. Autorka w mistrzowski sposób łączy wątki zbrodni, tajemnic i emocji, tworząc historię, która nie tylko trzyma w napięciu, ale też skłania do refleksji nad kondycją społeczeństwa i ludzką naturą.

W niewielkim miasteczku przy granicy polsko-czeskiej życie toczy się spokojnie, ale tajemnicze odkrycie w lesie skutecznie zakłóca trwającą idyllę. Toksyczne odpady ukryte w beczkach i znaleziony w jednej z nich ludzki szkielet stają się punktem wyjścia dla śledztwa prowadzonego przez prokuratora Feliksa Niemiłkę i młodą policjantkę Anitę Starską. Ich wspólne starania odkrywają nie tylko prawdę o zbrodni, ale również skrywane przez społeczność sekrety, konfrontując bohaterów z trudnymi wyborami i moralnymi dylematami.

Kunderman nie tylko kreśli dynamiczną intrygę kryminalną, ale również buduje głębokie i wielowymiarowe postacie. Są dobrze wykreowane i mają wiele warstw, co sprawia, że czytelnik z łatwością może się z nimi identyfikować i emocjonalnie angażować w ich losy. Doświadczony prokurator Feliks Niemiłko, zesłany na prowincję za swoje grzechy i Anita Starska, ambitna policjantka z pasją do gór, stanowią interesujący kontrast, którego wspólna praca prowadzi do coraz bardziej złożonych relacji. Niemiłko to postać pełna sprzeczności - z zewnątrz twardy, ambitny i zdecydowany, ale jednocześnie skrywający w sobie tajemnice i zmagający się z własnymi słabościami. Jego determinacja w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych idzie w parze z wewnętrznymi konfliktami, co czyni go postacią wyjątkowo interesującą i wielowymiarową. Anita wnosi do śledztwa nie tylko świeże spojrzenie, ale również silną więź z lokalną społecznością. Jej pasja do gór i oddanie swojej pracy sprawiają, że szybko staje się w dochodzeniu kluczową postacią. Anita jest pełna determinacji i siły charakteru, ale również ma swoje wątpliwości i lęki, zwłaszcza gdy odkrywa mroczne tajemnice swojego ukochanego terenu. Pomimo różnic w doświadczeniu i sposobie podejścia do życia Feliks i Anita muszą współpracować, aby rozwikłać zawiłą intrygę kryminalną. Ich wzajemne relacje ewoluują w miarę postępu śledztwa, co sprawia, że czytelnik śledzi nie tylko rozwój fabuły, ale też dynamikę między bohaterami. Autorka zadbała również o skonstruowanie postaci pobocznych, które mają znaczący wpływ na rozwój wydarzeń i głównych bohaterów.

Jednym z największych atutów książki jest umiejętność autorki wplecenia mimochodem do powieści istotnych wątków społecznych, takich jak mobbing w pracy czy problem nielegalnego pozbywania się śmieci. Te tematy dodają powieści dodatkowego wymiaru, ukazując realistyczny obraz współczesnego społeczeństwa i stawiając pytania o moralność, sprawiedliwość i odpowiedzialność jednostki wobec społeczności. Styl pisania Agaty Kunderman wyróżnia się klarownością, płynnością i precyzją. Dialogi są naturalne, a opisy malownicze, co sprawia, że czytelnik łatwo wczuwa się w atmosferę opisywanego miasteczka i jego okolic. Autorka doskonale balansuje pomiędzy rozbudową fabuły a charakterystyką bohaterów, co sprawia, że tę powieść czyta się szybko i z zapartym tchem. Na plus również brak wulgaryzmów, których się spodziewałam, a których na szczęście nie było, albo wpadały na tyle sporadycznie, że nawet ich nie zauważyłam.

Całość stanowi wspaniałą mieszankę zagadek, emocji i refleksji, poruszającą ważne tematy społeczne, oferującą czytelnikowi wciągającą fabułę i wyraziste postacie. To powieść, która skłania do przemyśleń nad naturą zła i ludzkimi relacjami w świetle trudnych wyborów i moralnych dylematów i którą serdecznie Wam polecam.

Niewielki Lądek to miasteczko, gdzie można odpocząć, zająć się zdrowiem, skupić na relaksie, bo niewiele się tam właściwie dzieje. Jednak harmonia tego miejsca znika bez śladu, kiedy Komenda Powiatowa Policji w Lądku otrzymuje wezwanie do znaleziska w lesie. Początkowo śledczy są przekonani, że sprawa dotyczy ukrytych w lesie beczek z toksyczną substancją. Sytuacja zmienia się diametralnie, kiedy w jednej z beczek zostaje znaleziony ludzki szkielet. Kim była ofiara? Dlaczego została ukryta w tak dziwnym miejscu? Sprawą zajmuje się aspirant Anita Starska, a wkrótce dołącza do niej Feliks Niemiłko, prokurator z Wrocławia. Oboje znajdują się w tym miejscu nie do końca z własnej woli. Anita wróciła do Lądka z powodów rodzinnych, natomiast Feliks wylądował w miasteczku za karę. Para śledczych świetnie do siebie pasuje. Starska nie daje sobie w kaszę dmuchać, a Niemiłko jest tak ambitny i irytujący, że wszyscy wokoło mają go serdecznie dosyć. To taka para w stylu: trafiła kosa na kamień ;-) Akcja powieści rozgrywa się w dwóch torach czasowych. Obserwujemy współcześnie prowadzoną sprawę znalezionych beczek i szkieletu, a także cofamy się w czasie, odkrywając wraz z policjantami kolejne karty tej mrocznej historii. Elementy układają się powoli, a obrazek sukcesywnie się wypełnia. Im jednak dalej w las, tym ciemniej. Intryga okazuje się naprawdę zagmatwana i widać, że autorka przemyślała każdy drobiazg. Działania Anity i Feliksa uzupełniają się. Śledztwo zostało opisane w bardzo wciągający sposób. Nie ma czasu na nudę, a kolejne rozdziały są uporządkowane, dzięki czemu nie gubiłam się w czasie i przestrzeni. Mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie z twórczością Agaty Kunderman. Czekam z niecierpliwością na kolejną zagadkę kryminalną z tej serii.